inklaren, acclimatiseren en... bijpraten over akkefietje onderweg

We zijn dinsdagmorgen een paar uur bezig met inklaren, ofwel de juiste stempels in het paspoort en visa halen. De mensen zijn hier super behulpzaam en wat is het toch een feest dat (bijna) iedereen hier Nederlands spreekt! Dat maakt het contact nog leuker. Nu komen we altijd een heel eind met glimlach, handen & voeten en goede bedoelingen, maar dezelfde taal spreken is een luxe. Onze giek hebben we ter reparatie naar een goed lasbedrijf gebracht. Oh wacht, dat verhaal moet nog verteld worden....  

De Gebroken Giek. 

Dag twee op onze overtocht, het is windkracht 4 a 5 en we varen lekker. Het groot zeil staat uit, samen met de genua. De genua staat over stuurboord uit, met een boom, het grootzeil over bakboord met een bulletalie (= touw waarmee we de giek fixeren om een klapgijp (= dat grootzeil ineens naar de andere kant schiet, waarbij je de giek tegen je hoofd kunt krijgen) te voorkomen.) We zijn allebei toevallig beneden en Maarten heeft de wacht. Hij merkt dat we uit het roer lopen, dus ineens een verkeerde koers varen. Hij snelt naar buiten en ziet dat we wel 70graden uit koers lopen. De zeilen komen dus verkeerd te staan en het grootzeil maakt een klapgijp. Of niet dus, vanwege de bulletalie. Deze zit halverwege de giek en de kracht is te groot KRAK!!! De giek breekt doormidden!!! We schrikken behoorlijk. Zijn er snel bij om het zeil te laten zakken en daarna de boel op te ruimen. 

Even twijfelen we om terug te varen, maar dan hebben we tegenwind. Ook hebben ze in Kaapverdië niet super veel bootmaterialen, dus dan kan het weken duren voor je iets gerepareerd hebt. We hebben een dag nodig om bij te komen van de schrik en voelen ons even heel alleen op zee. We hebben veel andere zeilen aan boord om de voor de windse koers te kunnen varen, die we grotendeels verwachten. We varen door. 

Onderweg hebben we aan andere zeilboten op hetzelfde traject laten weten wat er gebeurd is. Mochten we nog meer tegenslag hebben, dan zijn er mensen die weten waar we zijn en wat er aan de hand is. Het thuisfront vertellen we pas in Suriname wat er gebeurd is. Een gebroken giek klinkt heel groots. Dat is het ook, maar uiteindelijk kunnen we prima onze overtocht voortzetten en zijn we blij met alle getroffen voorbereidingen en andere zeilen aan boord. 

vrijdag de 30ste

We genieten hier. Er hangt een brandlucht in Paramaribo vanwege alle knallers die afgestoken worden. Meters lange knallinten gaan de lucht in. Overigens is er de hele week al vuurwerk. Ze zijn hier veel relaxter in allerlei dingen, zo ook in regelgeving wat vuurwerk betreft. Over het water zien we prachtige vuurwerk-shows, iedere avond al sinds onze aankomst. De warmte is even wennen, we zijn voor het eerst in een tropisch klimaat. We doen rustig aan. We hebben weer nieuwe boodschappen aan boord en kunnen weer allerlei bekende producten vinden. Verse yoghurt met cruesli is een delicatesse na zo'n lange tijd, evenals een volkoren boterham. 

De giek hebben we vandaag weer op kunnen halen, de noodreparatie ziet er goed uit.  Ons grootzeil zit er al bijna weer op. De boot is weer schoon, de was weer gedaan; we zijn weer aardig bij. Dus we zijn helemaal klaar voor oud & nieuw, wat hier groots gevierd schijnt te worden. 

Eerst zijn we vanavond uitgenodigd bij een veertig jarig huwelijksfeest van ouders van een vriendin van ons. Super leuk! 

We zijn er!

Qua tijden zijn we totaal in de bonen! Surinaamse tijd is UTC -3. We kwamen dan ook met laag water en springtij (superlaag water!) aan bij Suriname. Er is een vaargeul om naar de rivier te komen en die is heeeel smal. Wind van de zijkant, beetje stroom tegen en slechts een paar meter onder de kiel zijn we er doorheen gevaren. Land in zicht! We waren niet te stoppen. Eenmaal op de rivier hebben we de boot enigszins gefatsoeneerd. Vergaten bijna te genieten van het uitzicht. Groen! Tropisch regenwoud om ons heen, prachtig! In geen weken zoveel groen gezien als hier. Heerlijk. Op de sateliet-telefoon ouders gebeld, komt er natuurlijk juist een tropische regenbui met harde wind over ons heen. De al opgeblazen dingy, bijboot, vliegt bijna overboord en we zien meteen geen hand voor ogen. Sorry pa, moet NU ophangen!
Regenjas en .......... op, ziet er heel schattig uit in korte broek, want 30 graden is het wel.
Wanneer we op de ankerplek aankomen, scheuren er drie kleine bijbootjes op ons af om ons te verwelkomen. Wat een heerlijk onthaal! We zijn er! We zijn er! We hebben de oceaan overgestoken!
Er wordt wat afgekust en felicitaties uitgedeeld en er volgt een welverdiende borrel. Op boot Bo, van Ronne & Bouke, wordt er voor ons gekookt. Wat een luxe. Daarna vallen we om. Tijd om bij te slapen.
Wat liggen we heerlijk stil zo op de ankerplek, we kunnen gewoon lopen door de boot zonder blauwe plekken op te lopen en we kunnen SAMEN gaan slapen. De enige die dat saai vindt is poes.
Het is een enerverende dag. Aangekomen op Eerste Kerstdag, wat zijn we blij.

De volgende ochtend maak ik een kerstontbijt, met volkoren bruine boterhammen die Bouke hier weer gevonden heeft, mmm... Je gaat eten nog weer anders waarderen zo onderweg.
Nu lopen we (ja lopen, wat een zaligheid!) in Paramaribo, Suriname.
Het zijn enerverende dagen.
Fijne kerst!

We zijn er bijna

Zaterdag is zoals voorspeld de wind weggevallen. Al op tijd hadden we de motor bijgezet, om snelheid te blijven behouden. Nu met het eind in zicht, willen we graag op Eerste Kerstdag aankomen. Het zou erom gaan hangen of we dat voor donker zouden kunnen halen. De aankomst goed timen is een hele kunst. We moeten de rivier opvaren om in Paramaribo te komen en op deze rivier staat een sterke stroming (4,5 knoop!). Tevens is hij erg ondiep. We zijn dus afhankelijk van de getijden en kunnen niet zomaar ieder moment van de dag de rivier op kachelen. Verder is het puzzelen met al die tijden, utc, een getijdentabel in Surinaamse tijd, wij leven aan boord nog in Kaap Verdiaanse tijd...We hadden ons vergist: Surinaamse tijd = utc-4. Ach, een min of een plus, al die details... :-) Nu is er altijd een alternatief wanneer we het niet zouden halen voor donker (in dit geval voor anker gaan voor de Surinaamse kust en dan wachten op de juiste getijden), maar we hebben heel veel zin om het wel morgen te redden en motoren dus al geruime tijd lekker die kant op. Het slaapt overigens prima zo op de motor. Geluiden heb je toch en geen geluid zo constant als het geknor (geknetter, geratel, klereherrie...) van een motor. We hebben tot nog toe geen olie gelekt onderweg, dus de reparatie van La Gomera lijkt succesvol.

Uiteraard houden we (altijd!) een slag om de arm als het over aankomsttijden gaat, we zitten immers nog steeds op zee, maar 1 ding is zeker: We zijn er bijna.
Fijne kerst!

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

TTG

Time To Go, dat betekent het. Het is een van de dingen die ons digitale navigatiesysteem aangeeft. Afhankelijk van onze snelheid op dat moment, wordt er een inschatting gemaakt hoe lang we er nog over zullen doen tot aan onze eindbestemming. Aan het begin van deze tocht keken we daar niet naar. Dan ging het je duizelen zoveel uren als er aangegeven werden, maar inmiddels verspringt het TTG getal varierend van 50 tot 70 uur. Dat zijn uren die weer in te voelen zijn! Heerlijk.
Met de afstand die we afleggen, veranderen er ook elementen om ons heen.
We varen richting het westen en daarmee blijft het iedere avond langer licht en 's morgens langer donker. Woensdagnacht komt de maan heel laat -vroeg in de ochtend-, als een liggende sikkel op. Dat maakt de nachten meestal donker, terwijl we met een vroeg in de avond opkomende volle maan (en dus verlichte nachten) vertrokken uit Kaap Verdie. Vannacht, donderdagnacht, geen maan gezien, dus er komt een nieuwe maan. De sterrenhemel van donderdag- op vrijdagnacht was bijzonder prachtig, met een stralende poolster die vlak boven de horizon stond. De hemel krijgen we niet zo vaak op die manier te zien; er zijn geregeld te veel wolken.De temperatuur is de hele tocht al aangenaam. Overdag is het binnen warm. Als we nu water in de kuip krijgen door een hoge golf, voelt ook die warm aan. Ook zie je bij het omslaan van de golven de azuurblauwe kleur van het water. Zo'n kleur die je kent uit vakantie-magazines, waarbij je photoshop handigheden vermoedt. De kleur van het water is hier echt heel mooi. In Suriname is de tijd utc+4, vijf uur later dan Nlse wintertijd. We zijn door drie tijdzones gevaren, die officieel om de 15e lengtegraden liggen.

De wind is de afgelopen 24 uur beter, harder, dan verwacht en de tegenstroom valt mee op dit moment.
TTG 60 uur. Yes, dat is te overzien!

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Saai en vervelend

Wakker worden met het gevoel "Ik wil er zijn!". Dat gebeurde me dinsdagochtend. Maarten had hetzelfde en we kwamen er allebei niet zo goed overheen die dag. We hebben ook gewoon teveel energie om zo lang niets te moeten doen op zee. Daarnaast zijn er dingen die je wel kunt, maar altijd maar even. Zou bv. graag mijn foto's goed uitzoeken op zee, maar het lukt me hooguit een klein half uur naar het scherm te staren voor de misslijkheid toetreed. Daarin zijn we momenteel wel heel eensgezind...voor wat dat waard is. Wat zou het heerlijk zijn om op een wc te zitten, waarbij de bril niet tegen je rug aanknalt tijdens het plassen. Dit vanwege het heen- en weer deinen. Een lange warme douche, ook zin in. We douchen buiten iedere dag en hebben warm water omdat we de motor dan even laten draaien. Knap er wel van op, maar een harde straal zo super lang over je bast laten gaan...mmm. Gewoon een nacht doorslapen, stilliggen en door kunnen slapen. Niet schommelen! Stabiliteit, wat een heerlijkheid en nog even niet aan de hand. Zal ik stoppen...?
Woensdag is we een betere dag. Prachtige klassieke muziek geluisterd die we van Jacob Wisse hebben meegekregen. Een echte liefhebber en toen hij 19 was -tijdje geleden...Jacob, je bent nu...rond de 70- is hij op expeditie naar Antartica geweest voor onderzoek en om de pinguins naar Artis te brengen. Hij kent het zeereizen enigzins en heeft zeewaardige muziek voor op de oceaan aan ons meegegeven. Verdi is behoorlijk zee-waardig.
Lamlendig, dat word je van niets doen, van je ei niet kwijt kunnen. We doen verschrikkelijk ons best, genieten ook heus, maar worden ook verschrikkelijk lamlendig. We hebben vanaf vandaag de stroom ook tegen, soms wel 3 knopen en dat is flink als 5,5 knoop je gemiddelde snelheid is. De wind neemt ook nog af, dus dubbel in de min. Vandaag dan ook onze laagste dagafstand gemaakt; 106 mijl (1 mijl=1,852 km). Dat betekent zo een dag langer onderweg zijn. Het is dan ook nog onduidelijk of we met kerst of net daarna aan zullen komen. De nachtmis in Suriname gaan we in ieder geval niet halen.

ps correctie in vorige verhaal: Licht-weer-genua moet licht-weer-fok zijn (voor de zeilers onder ons...)

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Tonijnfestijn

maandag 19-12-11 geschreven

Gisteren -zondag- heeft Maarten een prachtige tonijn gevangen. Dus gister sashimi gegeten en vandaag tonijnsteak in verse tomatensaus en ui. Super lekker! We voeren vandaag ruime wind en hobbelden zowaar iets minder. Van de gelegenheid gebruik makend, heb ik op zee frietjes gebakken. "Keep them happy policy" heet dat. Een kerstmaal is er niets bij, het was echt smullen vandaag. Na het eten hebben we de prachtige wolkenpartij hier op zee zitten bewonderen. Wanneer de zon ondergaat is het een kleurenparadijs om je heen en samen met die vele verschillende wolken is dat een mooi schouwspel. In het laatste avondlicht doet Maart rustig een materiaalcheck voor we de nacht in gaan. Alarm! Er is een touw aan het schavielen, ofwel heen en weer schuren geweest tegen een voetsteun van de mast en nu enorm gesleten.
Het is vanaf dek moeilijk te zien hoe erg de lijn -de genakerval= touw die genaker omhoog houdt- eraan toe is. Maarten klimt een stukje de mast in om te kijken. Het zeil hangt nog slechts aan twee enkele draden, de kern is al helemaal doorgesleten. Snel laten we de genaker zakken, anders zal hij zo vanzelf en ongepland als een idioot naar beneden komen, omdat het touw dan echt zal breken. Balen dat we het schavielen over het hoofd gezien hebben en tegelijkertijd fijn dat we het nu -nog voor het donker- alsnog waarnemen. Hadden we het niet opgemerkt, dan had de genaker in het water gedonderd en onder de boot terecht gekomen en hadden we in het donker een hoop ellende gehad. Niet gebeurd. Wel moeten we morgen iets verzinnen om deze lijn te vervangen. Het was de langste lijn die we hadden en die is nu kapot. Dat zien we morgen weer, Maarten heeft al gezegd iets te zullen bedenken.
We zetten de genua -voorzeil- uit, die kan de genaker goed vervangen. Voor het zover is, halen we eerst op het voordek genaker naar beneden in zijn slurf (zeil zit in een slurfzak, soort koker, die je naar beneden kunt trekken en zo kun je het zeil binnenhalen) en ruimen hem op in een zeilzak. Halverwege dat karwei raken we uit koers doordat de licht-weer-genua (kleiner zeil, gebruiken we bij licht weer en staat dan in midden van de boot uit) de boot helemaal schuin trekt, dus die moeten we snel ruimte geven en klappert nu ook in de wind. Ondertussen moeten we plots bukken voor een tiental vliegende vissen die naar letterlijk naar onze hoofden vliegt. Niemand geraakt. Dan de boom uitzetten, die staat niet lekker, dus toch weer binnenhalen, genua uitrollen, koers herstellen, licht-weer-fok weer goed zetten...als er 'stront aan de knikker is', is het ook meteen hard werken zeg maar.
Dan zijn we weer ok en kan Daan naar bed. Het is inmiddels 21.00 uur. Normaal begint de eerste wacht van drie uurtjes om 20.00u, op z'n laatst 20.30 u. Maarten maakt me om 23.30 wakker ("Ik wil er niet uit! Laat me slapen!"), zijn eerste shift zit erop. Hij heeft lekker buiten kunnen zitten en nu begint het helaas te regenen. Dat wordt binnen zitten. Ik zet de rader aan (je kent ze wel uit de film, precies die), daarop kun je de buien goed zien en dat is fijn, want buiten is het nu nat en donker, heel donker.

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Squal of geen squal?

Het is zaterdagmiddag. We hebben zojuist 'buum' gebeld voor zijn verjaardag. Was maar goed dat we twee keer gingen bellen, want hij had bij de eerste verbinding onze prachtige zangstemmen zo over de satteliettelefoon niet kunnen herkennen. Daarna begon het te spetteren. De spetters werden druppels. De druppels werden regen. Hup alles naar binnen.

We kijken goed om ons heen en vooral achter het schip over zee, om te ontdekken of dit nu een squal zal zijn. Een squal is een flinke regenbui die harde windstoten met zich meebrengt. Ze komen hier voor en je moet zorgen dat je je zeilen op tijd gereefd hebt, dus kleiner hebt gemaakt voor de veiligheid. We kijken naar de wolken, we kijken naar de zee. De wind valt mee. We laten de zeilen staan. Het is wel meteen spannend, want wat brengt deze regenbui ons...? We halen even een recorsnelheid, de wind trekt met vlagen wat aan, maar niet extreem. Het houdt wel op met zachtjes regenen en ons dek wordt lekker schoon gespoeld. We zitten knus binnen, waar de temperatuur meteen lekker stijgt met alle ramen zo dicht. Gezellig hoor, zo bij ons kleine kerstboompje.
Dan wordt het 18.00 uur en het regent alsmaar harder. We vertrouwen het niet en besluiten zeilen te wisselen voor het donker wordt. Dan kunnen we met een gerust hart de nacht in. De grote 'lichtweer genua' -die je niet vanuit de kuip kleiner kunt maken- moet eruit en de fok- die van zichzelf drie keer zo klein is, plus vanuit de kuip nog weer kleiner te maken is- zullen we hijsen. Reddingsvesten aan, plan herhalen en dan gaan we samen naar voren. Het regent pijpestelen, maar is niet koud. Ik maak me met mijn veiligheidslijn vast aan de boot, bij de mast. Daar zal ik het zeil laten zakken. Maarten zit op het voorste puntje van de boot, de boegspriet. Ook hij zit veilig aangelijnd. Terwijl ik langzaam het zeil naar beneden laat zakken, trekt Maarten hem naar binnen. Dit hebben we inmiddels vaker gedaan en gelukkig gaat het steeds makkelijker en beter. Vervolgens doe ik het zeil in een zeilzak -nog steeds voorop de boot, die ondertussen lekker schommelt...- en prepareert Maarten de lijnen om het volgende zeil straks goed te kunnen hijsen. We worden zeiknat. Dan ga ik terug naar de kuip en trek de lijn van de fok aan. Ook dit zeil is snel goed gezet, de boom staat goed, alles in orde.

Het zeilen wisselen verliep goed. We zijn blij. Het had iets surrealistisch, toen ik Maarten zo voorop de boot in die regenbui aan het werk zag. Als in een film, maar dan wel die van ons. We wassen ons meteen in de regen en hangen onze zeiknatte kleren uit. De wind neemt later inderdaad wat toe, al blijven de enorme windvlagen uit.

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Kansberekeningen

Hoe groot is de kans dat je als vliegende vis, wonende op de Atlantische Oceaan, opgegeten wordt door een kat?
Onze Miss Luna grijpt er gemiddeld drie per nacht. Ze vliegen aan dek -vluchtend voor de boot en dan de verkeerde kant op vliegen ofzo-, Miss Luna gaat -zonder permissie!- naar het voordek en neemt er eentje in de bek. Vervolgens neemt ze hem het liefst mee naar binnen, maar dat hebben we haar afgeleerd. De lucht van een vis terwijl je nachtwacht hebt is echt niet te doen! Ze speelt ermee -no fun, no glorie --> zonder spel wordt tie ook niet opgegeten, das te saai...- en vreet hem dan met huid en haar op, op de oogjes en vleugeltjes na.

Hoe groot is de kans dat je relatie het niet redt, wanneer je samen op een zeilboot rondreist?
Volgens de boeken is er 70% kans dat het stuk loopt.
Nu wil ik nergens over opscheppen en al helemaal niet op zaken vooruit lopen, hooguit trots vertellen dat we het nu heel goed hebben samen. Met momenten is deze grote oversteek heel bijzonder. Dan beseffen we ons wat we aan het doen zijn, springen er grote dolfijnen -of zijn het toch walvisjes?- tien meter de lucht in voor je neus, hebben we een zeilwissel samen soepel voor elkaar gebokst, springen er honderden vliegende vissen naast de boot -als een prive waterballet- uit het water, hebben we een dagrecord aan mijlen gemaakt. Op andere momenten is deze grote oversteek bijzonder saai en vervelend. Dan slaap je niet omdat de boot echt voortdurend schommelt(grrr!), wil je bewegen maar kun je je energie nergens kwijt, vliegt er weer iets door de boot tegen je kop omdat jij -maar meestal de ander natuurlijk- het niet goed vastgezet hebt, hebben we ruzie met elkaar en het zeil tijdens een zeilwissel, ben je weer misselijk omdat bij enige inspanning dat gevaar nu eenmaal steeds om de hoek ligt. Vooral op die momenten hebben we elkaar hard nodig. Soms om te foeteren, soms om te flauwekullen, soms om te knuffelen, soms om te relativeren, soms om de ander toe te spreken, soms om te lachen, soms om te huilen. Mooi.

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Onderweg

Even een bericht vanaf zee, om te laten weten dat het goed met ons gaat. We varen al dagen voor de wind richting Suriname. Onderweg hebben we geregeld contact met andere boten die ook naar de overkant aan het varen zijn.
Onder andere via een radio-netje (via de SSB), waarbij wij er niet zo goed doorkomen, maar -meestal-
wel de anderen kunnen horen praten. We schommelen wat af en zijn beiden (ja, zowaar) geregeld misselijk.
Eerste dagen ook gespuugd, dat lijkt nu voorbij. We eten nu weer gebakken aardappeltjes,
met een vleesje in pepersaus :-)
Geen enkele boot in het zicht, al dagenlang. Wel water, ronddrijvend zeewier en vliegende vissen.
Wachtlopen gaat goed en ook al valt slapen niet mee met dat geschommel, meestal lukt het uiteindelijk toch.
We komen in een nieuw ritme, waarbij de Stolwijk-filmpjes (dank!!) een heerlijk dagelijks onderdeel zijn.
De wind is stabiel voorlopig en met voorop zowel links als rechts een genua uitgeboomd (zodat het zeil goed
wind vangt) varen we gestaag naar de overkant.

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Ups & Downs

Dinsdag was een fantastisch mooie dag. We zijn naar Sao Antao geweest. Dat is het buureiland van hier -Sao Vincente- en is prachtig. Met de ferry ben je er in een uurtje. In Sao Antao hadden we een daar wonende Belg ingehuurd, om ons een dag rond te rijden. Met 11 Nederlanders, groot & klein, hebben we het eiland bekeken. Ook de Kaap Verden zijn vulkanische eilanden en middenin de krater van Sao Antao is het prachtig groen. Het uitzicht was adembenemend en bijzonder indrukwekkend. We reden op een gegeven moment op een weg, waar aan beide zijden een uitzicht was van 850 meter diepte. Het temperatuurverschil tussen boven en beneden was bijzonder groot. Het schijnt ook dat op het eiland er een duidelijke scheidslijn is tussen mensen die boven wonen (vanaf 17.00 uur fris, want dan leven ze in de wolken) en de mensen die beneden wonen (warm!). Beide partijen vinden de temperatuur van de ander maar niks. Verder ook opvallend veel meisjes op dit eiland. Van de tien kinderen die geboren worden, zijn dat gemiddeld acht meisjes en twee jongens. Een mannenparadijs dus, want de meisjes willen ook nog eens graag op hun 14e moeder worden. Het is heel gewoon dat een man meerdere meisjes bemint, al is het maar voor even. Suikerriet is het belangrijkste product van het eiland en daar maken ze rum van. We hebben een brouwerij gezien waar ossen de pers nog ronddraaien, een mooi gezicht. Al met al een heerlijke en gezellige dag.
Woensdag was een grijzere dag: Zout water onderin de machinekamer! Alarm!
Het is onduidelijk waar het vandaan komt en die onduidelijkheid is dan misschien nog wel het vervelendst. Hebben we een lek? Of wat is er anders aan de hand? Eerst alles schoonmaken. Dat betekent vooral dat de hele boot -die ik net helemaal gepoetst had voor ons vertrek- een bende wordt. Gereedschap slingert her en der. Het water is vermengt met wat olie, dus het is een behoorlijke smeerboel. Maarten wringt zich weer in allerlei bochten om overal bij te kunnen en dan is de machinekamer schoon. Maarten kijkt alles na. Er loopt nergens water naar binnen. De afsluiters zijn goed dicht, geen leidingen die lekken. Dan starten we de motor en vinden we het euvel. Het -normaal gesloten- koelsysteem van de motor, daar is iets mee. Het koelsysteem bestaat uit zoet water normaal. Nu is het op de een of andere manier gemengd en trekt het koelsysteem zout water naar binnen. Doordat er een teveel aan koelwater ontstaat, wordt dit eruit gespoten en zo is de machinekamer nu weer nat. Oorzaak voor een deel gevonden. Nu nog ontdekken waarom dit systeem nu zo in elkaar zit. Dat bewaren we voor morgen. Het helpt ook om er met anderen over te praten. Heel fijn dat Ronne, van boot Bo, naast ons ligt. Ook is het goed om alles even te laten bezinken, figuurlijk dan.
Wanneer we vertrekken naar de overkant weten we nu nog niet. Gezien de wind was eigenlijk vrijdag het plan. Dat plan hebben we losgelaten nu. We hadden gepland om kerst in Suriname te vieren, wie weet zitten we nu op zee. Ach, we hebben de tijd aan onszelf, dus het geeft verder geen problemen. Eerst dit maar goed oplossen.

Intussen is het donderdagavond en heb ik het bericht nog niet op de site gezet. We zijn weer up!
Maarten heeft vanmorgen een nieuwe 'mof' gemonteerd op de motor, waardoor alles weer goed functioneert. We zijn blij! Nu de laatste inkopen doen voor de overtocht en dan zijn we er vandoor. De wind ziet er goed uit. Er zijn al vele mensen voor ons vertrokken, dus Suriname, here we come!

Mindelo, Sao Vincente

Na vier dagen Sao Nicolau zijn we doorgevaren naar Sao Vincente. Het was een dagtocht met veel wind en vervelende, korte golven. Geen plezierig tochtje, maar ja, dat hoort er immers soms bij. We zijn weer goed aangekomen in Mindelo, de hoofdstad. Het weer is hier grauw en de wind is hard, het lijkt op Engeland toen we daar waren! Het is een tijd geleden dat we prutweer hadden. Wat raak je toch snel gewend aan altijd een zonnetje en hooguit wat bewolking zo nu en dan.
Mindelo is een grote stad en schijnt daarmee ook wat crimineler te zijn. Toch hoorde we van Bouke (boot Bo is hier ook; gezellig!) dat zij gewoon alleen aan land gaat en door de stad loopt. We gaan het zien. We zijn ook wel verwend na de vorige twee eilanden hier. Qua sfeer en gevoel van veiligheid vonden wij die fantastisch. Ik zal een voorbeeld geven.
We gaan met de bijboot naar de kant en dan is het even uitzoeken waar je die goed en veilig neer kunt leggen. Er zijn altijd jongentjes die je touwtje aanpakken, je omhoog helpen en op je boot willen passen voor geld. In Sal gaven we fruit en in Tarafal, Sao Nicolau waren we dat vergeten mee te nemen. Het was daar echter zo veilig, dat we het ook niet nodig vonden. Ook waren er zoveel jongens, eentje uitkiezen is dan ook zo wat. Dit zeiden we ook tegen een jongen van een jaar of 17 toen hij onze oppasjongen wilde zijn. Hij begon daarop te lachen en gaf ons gelijk. Later hadden we wel oude bootdoek over en die hebben we aan die jongens gegeven, weggooien kunnen ze altijd nog doen.

Sao Nicolau

Soms is het zo fijn skypen met vrienden en familie dat er geen tijd of puf overblijft om een bericht op mijn blog te plaatsen. We hebben het goed, druk met de klusjes-lijst afwerken voor de grote oversteek. Ondertussen speervissen en snorkelen. We vermaken ons heerlijk. Verder een indruk met beelden, kan geen verhaal tegenop denk ik...