Lieve lezers,
Wij zijn onverwacht, halsoverkop naar Nederland gevlogen in verband
met het onverwachte overlijden van mijn broer, Melvin Stolwijk. Iedere
tekst doet tekort aan de situatie. Donderdagmiddag hebben we het
nieuws gehoord, we waren toen in Marsharbour. Zaterdagochtend zijn we
in Nederland aangekomen. Onze boot hebben we in goede handen achter
kunnen laten.
Woorden schieten tekort.
De komende dagen staan in het teken van zijn afscheid.
Daan
maandag 25 februari 2013
donderdag 14 februari 2013
woensdag 13 februari 2013
partytime
Bill heeft een grote werkplaats, waar Maarten zich kan uitleven. De lieren en geleiders haalt hij van de oude giek. Sommige dingen zitten behoorlijk vast, maar met een beetje slijpen en boren komt alles toch los. Het beslag past niet helemaal dus moet we nog meer boren en slijpen. Ttwee dagen later is hij klaar en dus blazen we zaterdag luid op de toeter en hangen de vlaggen uit—> de nieuwe giek is bevestigd, het grootzeil zit erop en alles past! Echt te gek!
We geven dan ook een boomparty, ter ere van onze nieuwe 'boom' ofwel giek. We hebben Bill frietjes beloofd en maken op het strand voor iedereen friet. We schillen 15 kg aardappels, snijden ze, koken en bakken alles voor om ze vervolgens af te bakken. Amerikaan Richie komt spontaan met twee enorme biefstukken, of we even een vuurtje kunnen maken. Van anderen zijn er salades, groenteschotels salsa's en chocoladetaarten. Dit alles met groot succes. De frietjes smaken geweldig! Er komen nieuwe boten aan en iedereen wordt meteen op het strandfeestje uitgenodigd. Abby, van een andere boot, is morgen jarig en daarom heeft weer iemand anders feesthoedjes meegenomen en maken we er ook een surpriseparty van voor Abby. Het feestje begint om 15.00 uur tot diep in de nacht.
Ties vindt gezelschap ook geweldig en gaat van hand tot hand, terwijl ik Maarten met de frietjes help.
Het is fijn dat we naar de kant toe kunnen, want Ties z'n tanden lijken door te komen. Ook wil hij nieuwe dingen ontdekken. De boot is maar saai, zo lijkt het. Buiten is er altijd wat te zien, dus we spenderen veel tijd op het strand en op het gras aan de kant. De aandacht op het feest leidt hem ook af van z'n tandpijn en al kauwend op alles wat hij kan vinden, geniet hij ook van het gezelschap.
Tot zover onze zaterdag.
ps Nieuwe foto's en film op de website.
We geven dan ook een boomparty, ter ere van onze nieuwe 'boom' ofwel giek. We hebben Bill frietjes beloofd en maken op het strand voor iedereen friet. We schillen 15 kg aardappels, snijden ze, koken en bakken alles voor om ze vervolgens af te bakken. Amerikaan Richie komt spontaan met twee enorme biefstukken, of we even een vuurtje kunnen maken. Van anderen zijn er salades, groenteschotels salsa's en chocoladetaarten. Dit alles met groot succes. De frietjes smaken geweldig! Er komen nieuwe boten aan en iedereen wordt meteen op het strandfeestje uitgenodigd. Abby, van een andere boot, is morgen jarig en daarom heeft weer iemand anders feesthoedjes meegenomen en maken we er ook een surpriseparty van voor Abby. Het feestje begint om 15.00 uur tot diep in de nacht.
Ties vindt gezelschap ook geweldig en gaat van hand tot hand, terwijl ik Maarten met de frietjes help.
Het is fijn dat we naar de kant toe kunnen, want Ties z'n tanden lijken door te komen. Ook wil hij nieuwe dingen ontdekken. De boot is maar saai, zo lijkt het. Buiten is er altijd wat te zien, dus we spenderen veel tijd op het strand en op het gras aan de kant. De aandacht op het feest leidt hem ook af van z'n tandpijn en al kauwend op alles wat hij kan vinden, geniet hij ook van het gezelschap.
Tot zover onze zaterdag.
ps Nieuwe foto's en film op de website.
woensdag 6 februari 2013
Manjack Magic
Op donderdag de 30ste januari arriveren we op Manjack. Aude ziet ons ankeren en herkent de Lola. Op de VHF begroeten elkaar vast enthousiast. We zijn met uitzonderlijk slecht weer -voor hier- gekomen. Harde en koude wind. Maarten gaat gedag-zoenen en Aude speelt over de VHF een welkomsliedje voor Ties. Vandaag gaat de wind naar het noorden draaien. We zijn aan boord als dat gebeurd en het is ongelooflijk hoe snel hij draait. We liggen nu goed beschut en gaan met elkaar, via boot Jazz, naar de wal. Benen strekken.
Op het strand staan wat mensen. Er liggen een viertal boten en we ontmoeten het grootste deel van de bewoners al meteen hier. Sommigen wonen hier een paar maanden in het jaar, anderen al een jaar. Bill woont op het eiland en als Maarten zijn zakmes meteen repareert, stopt hij Maart meteen een biertje in zijn handen. Welkom op Manjack. We krijgen een snelle rondleiding en ontmoeten in de prachtige tuin Bill's wederhelft, Leslie. Zij heeft net chocolade-fruit geplukt en als ik even later een vogeltje uit mijn hand laat eten bij hen op de veranda, krijg ik deze hemelse modder meteen onder mijn neus geduwd om te proeven. Hun huis is ongelooflijk mooi, evenals de tuin en allemaal zelf gebouwd. Ieder jaar opnieuw moet er weer veel opgebouwd worden, want hier komt ieder jaar wel storm over in meer of mindere mate. Bijzonder gastvrije mensen en in deze baai helpt iedereen elkaar sowieso met alles.
Al gauw vertellen we dat we op zoek zijn naar een nieuwe giek.
"Oh," reageert Bill, "er ligt een wrak 15 mijl verderop, ook 45 voet lang, daar zit nog een giek op, dus..."
Inmiddels zijn we vijf dagen verder en hebben drie dagen met z'n zessen op de Lola vertoefd. Aude & Jeremy en haar broer en diens vriendin. We eten wederom zelf gevangen vis en kreeft. Aude en Jeremy doen dat hier al een jaar lang. Het is een te gekke manier van leven. De afwas gebeurd met zout water en droogt op in de zon aan dek. Het is vol en gezellig op de boot. Tevens heb ik vaker m'n handen vrij met al die 'babyzitters' om me heen. Da's ook heerlijk! De heren zwemmen met de haai die we onderweg tegenkomen, we snorkelen, sprokkelen hout op het eiland voor een kampvuur op het strand en slapen 's nachts zoet van alle activiteiten en de rum.
En de giek? Die hebben we! Na een jaar overal rondgekeken te hebben, de laatste waren in het Spaanse water in Curacao en een wrak in de haven van Santiago de Cuba, vinden we hier in the middle off nowhere een nieuwe giek. Ongelooflijk.
Bill noemt dit 'The Centre Off The Universe." Als je iets echt heel graag wilt en/of nodig hebt, dan komt het naar je toe op het eiland Manjack; Manjack Magic.
Op het strand staan wat mensen. Er liggen een viertal boten en we ontmoeten het grootste deel van de bewoners al meteen hier. Sommigen wonen hier een paar maanden in het jaar, anderen al een jaar. Bill woont op het eiland en als Maarten zijn zakmes meteen repareert, stopt hij Maart meteen een biertje in zijn handen. Welkom op Manjack. We krijgen een snelle rondleiding en ontmoeten in de prachtige tuin Bill's wederhelft, Leslie. Zij heeft net chocolade-fruit geplukt en als ik even later een vogeltje uit mijn hand laat eten bij hen op de veranda, krijg ik deze hemelse modder meteen onder mijn neus geduwd om te proeven. Hun huis is ongelooflijk mooi, evenals de tuin en allemaal zelf gebouwd. Ieder jaar opnieuw moet er weer veel opgebouwd worden, want hier komt ieder jaar wel storm over in meer of mindere mate. Bijzonder gastvrije mensen en in deze baai helpt iedereen elkaar sowieso met alles.
Al gauw vertellen we dat we op zoek zijn naar een nieuwe giek.
"Oh," reageert Bill, "er ligt een wrak 15 mijl verderop, ook 45 voet lang, daar zit nog een giek op, dus..."
Inmiddels zijn we vijf dagen verder en hebben drie dagen met z'n zessen op de Lola vertoefd. Aude & Jeremy en haar broer en diens vriendin. We eten wederom zelf gevangen vis en kreeft. Aude en Jeremy doen dat hier al een jaar lang. Het is een te gekke manier van leven. De afwas gebeurd met zout water en droogt op in de zon aan dek. Het is vol en gezellig op de boot. Tevens heb ik vaker m'n handen vrij met al die 'babyzitters' om me heen. Da's ook heerlijk! De heren zwemmen met de haai die we onderweg tegenkomen, we snorkelen, sprokkelen hout op het eiland voor een kampvuur op het strand en slapen 's nachts zoet van alle activiteiten en de rum.
En de giek? Die hebben we! Na een jaar overal rondgekeken te hebben, de laatste waren in het Spaanse water in Curacao en een wrak in de haven van Santiago de Cuba, vinden we hier in the middle off nowhere een nieuwe giek. Ongelooflijk.
Bill noemt dit 'The Centre Off The Universe." Als je iets echt heel graag wilt en/of nodig hebt, dan komt het naar je toe op het eiland Manjack; Manjack Magic.
zaterdag 2 februari 2013
Pech tussen de ondieptes
We hebben Staniel Cay vlot weer verlaten, dat kwam qua wind zo uit.
We hebben onze koers uitgezet naar de Abaco's, Manjack om precies te zijn. Twee Franse zeilvrienden, die we in de Canarische eilanden ontmoet hebben, hebben ons uitgenodigd. Zij zijn reeds een jaar op Manjack. "You must come here! It's Paradise!" Zo'n mailtje kun je niet negeren en dus gaan we die kant op. We vertrekken een uur voor hoogwater, zodat we nog los zullen komen, mochten we de zandgrond raken. De wind is goed, we zetten de genua op en zeilen gemoedelijk naar Fowl Cay. Koraaltuinen, rotsen, zandbanken en stroming maken de laatste halve mijl zeer uitdagend, zwakjes uitgedrukt. We varen in 4 knopen stroming, kijken goed naar het heldere water, op de kaart en dieptemeter. Er zwemt een dolfijn naast ons! Hup nog net onder de 1.40 meter door, die we nu nog onder de kiel hebben. Wauw! We hebben geen tijd om hem te volgen, moeten ons hoofd erbij houden. De dolfijn is waarschijnlijk op tonijnjacht. Zouden we ook wel willen. Opletten! Er komt een bocht aan en na die bocht zien we het water wild kabbelen. De stroming en het rif zijn door de gekke waterbewegingen goed te zien. De bocht is krap en de ingang van het baaitje nog kleiner. Nog 70 cm onder de kiel, allemaal volgens kaart. Toch bijzonder weinig. Overigens hebben we de genua al ingerold, we doen dit op de motor. Eenmaal in de baai keert Maarten de boot strak om, met nog net een meter onder de kiel. De zon staat laag, de boot draait mooi om, anker uit en ja, we liggen mooi in de wind. Als we genoeg ketting hebben gestoken, zetten we -zoals altijd- de motor in zijn achteruit en geven steeds meer gas. Zo checken we of we goed vast liggen. In deze baai voelt deze routine manoeuvre een stuk griezeliger dan normaal: Twintig meter afstand van een groot rif waar de golven wild op stuk slaan. Het gaat goed. We liggen. We genieten met z'n drieën van de zonsondergang en een warme maaltijd.
We vertrekken rond zes uur. De tocht verloopt voorspoedig, we varen op zee en hebben weer diepte onder de kont. Lekker. Aan het eind van de dag varen we alweer de ondiepte in. Als we zo doorgaan, bereiken we tijdens het laatste licht van de dag nog net het volgende spannende stuk, the fleeming channel. Tussendoor passeren we ook nog een ondiepte, 2.70 meter zegt de kaart en wij steken 2.10 meter. Gaat net. We willen het zeil vast inhalen en de ondiepte met motor betreden. Mochten we vastlopen, dan kunnen we de motor sneller af- of in zijn achteruit zetten, dan wanneer we aan het zeilen zijn. Maarten ziet een alarm op het motorpaneel afgaan. Een alarm?!
"Motor uit!"
Er is iets niet goed. Wat precies, dat is onduidelijk. En dat terwijl we bijna op een erg ondiep stuk komen. Maarten duikt de machinekamer in. Hij kijkt van alles na en kan het euvel nog niet vinden. Wat te doen? We besluiten dit stuk toch door te zeilen en de dieptemeter in de gaten te houden. Ik kijk goed naar het water of er koraal ofwel een rotspunt te zien is. Als het water donker kleurt, zit er iets dergelijks en stuur ik er omheen. De relaxte tocht is voorbij. Dit is alles behalve relaxt.
Na een uur gooien we toch het anker uit om tijd te winnen. Rust in de tent. Even later blijkt dat een van de dynamo's 32 volt geeft inplaats van 24V, hierdoor kan er van alles mis gaan tot brand aan toe.
De regulator van de dynamo is waarschijnlijk stuk. We besluiten uit te wijken naar Nassau, niet onze favoriete stad, we hebben gehoord dat het een crimineel oord voor rijke toeristen is waar de cruise-schepen in een rij liggen, zodat de gasten kunnen zeggen dat ze op de Bahama's geweest zijn.
Na een half uur bedenkt maarten een oplossing om toch de accu's te kunnen laden met de andere dynamo. Blij koersen we weer op Manjack af. Al met al zijn we te laat om in daglicht door een nauwe zeestraat te varen, de doorgang is maar 50 meter breed en de klippen liggen net onder de oppervlakte. Ook is er geen enkel baken of lichtje. We kijken nog eens naar het weer en besluiten dat het ook niet veilig is om onbeschut voor de harde wind hier voor anker te gaan. In het donker varen we door het Fleeming Channel, onze kaarten en getijdenschema's blijken te kloppen en na een uur zigzaggen tussen de schuimkoppen door, bereiken we open zee, pfffff. Alles gaat goed en wanneer we de volgende dag, donderdag, om 14.00 uur met harde wind in Manjack aankomen, blijkt al snel dat we de juiste keus hebben gemaakt. Wordt weer vervolgd.
We hebben onze koers uitgezet naar de Abaco's, Manjack om precies te zijn. Twee Franse zeilvrienden, die we in de Canarische eilanden ontmoet hebben, hebben ons uitgenodigd. Zij zijn reeds een jaar op Manjack. "You must come here! It's Paradise!" Zo'n mailtje kun je niet negeren en dus gaan we die kant op. We vertrekken een uur voor hoogwater, zodat we nog los zullen komen, mochten we de zandgrond raken. De wind is goed, we zetten de genua op en zeilen gemoedelijk naar Fowl Cay. Koraaltuinen, rotsen, zandbanken en stroming maken de laatste halve mijl zeer uitdagend, zwakjes uitgedrukt. We varen in 4 knopen stroming, kijken goed naar het heldere water, op de kaart en dieptemeter. Er zwemt een dolfijn naast ons! Hup nog net onder de 1.40 meter door, die we nu nog onder de kiel hebben. Wauw! We hebben geen tijd om hem te volgen, moeten ons hoofd erbij houden. De dolfijn is waarschijnlijk op tonijnjacht. Zouden we ook wel willen. Opletten! Er komt een bocht aan en na die bocht zien we het water wild kabbelen. De stroming en het rif zijn door de gekke waterbewegingen goed te zien. De bocht is krap en de ingang van het baaitje nog kleiner. Nog 70 cm onder de kiel, allemaal volgens kaart. Toch bijzonder weinig. Overigens hebben we de genua al ingerold, we doen dit op de motor. Eenmaal in de baai keert Maarten de boot strak om, met nog net een meter onder de kiel. De zon staat laag, de boot draait mooi om, anker uit en ja, we liggen mooi in de wind. Als we genoeg ketting hebben gestoken, zetten we -zoals altijd- de motor in zijn achteruit en geven steeds meer gas. Zo checken we of we goed vast liggen. In deze baai voelt deze routine manoeuvre een stuk griezeliger dan normaal: Twintig meter afstand van een groot rif waar de golven wild op stuk slaan. Het gaat goed. We liggen. We genieten met z'n drieën van de zonsondergang en een warme maaltijd.
We vertrekken rond zes uur. De tocht verloopt voorspoedig, we varen op zee en hebben weer diepte onder de kont. Lekker. Aan het eind van de dag varen we alweer de ondiepte in. Als we zo doorgaan, bereiken we tijdens het laatste licht van de dag nog net het volgende spannende stuk, the fleeming channel. Tussendoor passeren we ook nog een ondiepte, 2.70 meter zegt de kaart en wij steken 2.10 meter. Gaat net. We willen het zeil vast inhalen en de ondiepte met motor betreden. Mochten we vastlopen, dan kunnen we de motor sneller af- of in zijn achteruit zetten, dan wanneer we aan het zeilen zijn. Maarten ziet een alarm op het motorpaneel afgaan. Een alarm?!
"Motor uit!"
Er is iets niet goed. Wat precies, dat is onduidelijk. En dat terwijl we bijna op een erg ondiep stuk komen. Maarten duikt de machinekamer in. Hij kijkt van alles na en kan het euvel nog niet vinden. Wat te doen? We besluiten dit stuk toch door te zeilen en de dieptemeter in de gaten te houden. Ik kijk goed naar het water of er koraal ofwel een rotspunt te zien is. Als het water donker kleurt, zit er iets dergelijks en stuur ik er omheen. De relaxte tocht is voorbij. Dit is alles behalve relaxt.
Na een uur gooien we toch het anker uit om tijd te winnen. Rust in de tent. Even later blijkt dat een van de dynamo's 32 volt geeft inplaats van 24V, hierdoor kan er van alles mis gaan tot brand aan toe.
De regulator van de dynamo is waarschijnlijk stuk. We besluiten uit te wijken naar Nassau, niet onze favoriete stad, we hebben gehoord dat het een crimineel oord voor rijke toeristen is waar de cruise-schepen in een rij liggen, zodat de gasten kunnen zeggen dat ze op de Bahama's geweest zijn.
Na een half uur bedenkt maarten een oplossing om toch de accu's te kunnen laden met de andere dynamo. Blij koersen we weer op Manjack af. Al met al zijn we te laat om in daglicht door een nauwe zeestraat te varen, de doorgang is maar 50 meter breed en de klippen liggen net onder de oppervlakte. Ook is er geen enkel baken of lichtje. We kijken nog eens naar het weer en besluiten dat het ook niet veilig is om onbeschut voor de harde wind hier voor anker te gaan. In het donker varen we door het Fleeming Channel, onze kaarten en getijdenschema's blijken te kloppen en na een uur zigzaggen tussen de schuimkoppen door, bereiken we open zee, pfffff. Alles gaat goed en wanneer we de volgende dag, donderdag, om 14.00 uur met harde wind in Manjack aankomen, blijkt al snel dat we de juiste keus hebben gemaakt. Wordt weer vervolgd.
Abonneren op:
Posts (Atom)