Jarig in een nieuwe wereld

Donderdag 24 november komen we aan in Sal, een van de Kaap Verdische eilanden. Met het opkomen van de zon, hebben we land in zicht.
Het was een heerlijke tocht vonden we allebei. Maarten is op dag 5 bij het aantrekken van de wind en wisselen van koers en zeilen wat zeeziek geworden. Dat heeft echter maar een dag geduurd en was behapbaar. Op de zesde dag hebben we expres geen zeilen bijgezet toen de wind afnam. Dit deden we omdat we liever met daglicht aan wilde komen, dan in het donker, zeker omdat de kaarten hier niet zo precies zijn.
We komen nu echt in een andere wereld aan. Als we de haven invaren, worden we verzocht buiten te ankeren. Ze gaan een nieuwe pijplijn aanleggen en de boten liggen anders in de weg. De deining valt mee en de wind is ook goed om buiten te ankeren, dus dat doen we. We roepen Jan & Trees (boot Santana) op die we in Porto Santo en later in La Gomera weer gezien hebben. Zij liggen hier ook. We zijn een uur bezig met alles opruimen en netjes opbergen en bijvoorbeeld bijboot opblazen om van de boot af te kunnen. Na een kop thee bij Jan & Trees, kunnen we aan land. Er staan wel 8 jongentjes, varierend van 6 tot 20 jaar, die je touwtje aanpakken en je letterlijk een hand geven om op de kant te klimmen. Geen geld geven, hebben we al van andere zeilers gehoord, hooguit wat fruit. De kinderen moeten op school zitten, dus niet aangemoedigd worden om dit 'werk' te doen.
Vissers om ons heen, mensen die op de grond netten zitten te repareren, mensen zitten in de schaduw onder een boom, veel kinderen om ons heen. We zijn in een Afrikaans eiland, zelf aangekomen met de boot, heel bijzonder. Aan land moet ik rustig aan doen, want ik schommel nog behoorlijk heen en weer, zo voelt het. We gaan op zoek naar de havenmeester en de immigratiedienst om in te klaren (papieren regelen, langs douane e.d.). Ze spreken allemaal Engels, dat is fijn. We kunnen dus fijn contact maken en lachen met elkaar. Mensen zijn heel vriendelijk, het is ok dat we er zijn. Maar tjonge jonge, wat zijn wij toch rijk en wat wordt je daarmee geconfronteerd in een land als dit. Om vijf uur moeten we terugkomen, want dan is de man er die ons van stempels kan voorzien. We wandelen wat rond en laten de nieuwe indrukken op ons inwerken.
's Avonds borrelen en eten we op de Santana, samen met de crew van Betty Boop, ook Nederlanders. Iedereen maakt iets en een maaltijd is zo bij elkaar verzonnen. Buren zwaaien enthousiast. "Kennen we die?" Oh ja! Goed kijken! Een leuk Frans stel, waarvan de man ook meegeweest is speervissen met Maarten. Ik nodig iedereen uit voor mijn verjaardag de volgende dag en moe maar voldaan gaan we naar ons bedje toe.
De volgende ochtend staat Maarten in alle vroegte, met een versierde Miss Luna in de hand, voor me te zingen. Ik krijg een heerlijk ontbijtje en voel me helemaal jarig. Mijn ouders bellen op de sateliettelefoon en voelen even heerlijk dichtbij. Ook mijn mobiel heeft bereik en ik ontvang smsjes--> fijn!
We gaan om 9.00 uur al aan land om een schommel te maken. Het frame staat er wel, maar een touw en schommel mist. Dit is het verjaardagscadeau van de dag. We kopen een stuk hout en gaan bij de speeltuin aan de slag. Natuurlijk trekt het de aandacht en komen kinderen en volwassenen kijken. Een half uur later zijn de kinderen veel pret en een schommel rijker, wij een fijne ervaring. Het is fijn om zoiets te doen.
We gaan geld regelen in een dorpje verderop en bekijken de stad. We vinden daar een terras met friet en trakteren onszelf en Jan & Trees op een verjaardagslunch. Mijn zus en kinders en een vriendinnetje bellen me, de verbinding is verbazingwekkend goed! Het is een sentimentele dag, want wat zijn er toch veel lieve mensen ver weg op mijn verjaardag. Tegelijkertijd is het ook een dag om te beseffen waar we inmiddels aangekomen zijn. 's Avonds hebben we een borrel en klikt het ook fijn met een Engels stel die we juist vandaag tegengekomen zijn.
Mijn vriendinnetje noemde mijn verhalen en ontmoetingen een rad van fortuin. Ja, zo voelt het soms ook. En tegelijkertijd mis ik heus ook de mensen thuis, in de goede zin van het woord. Nog nooit mijn verjaardag buiten kunnen vieren, vandaag wel. Tot 01.00 uur kletsen we met elkaar over rijkdom, ontwikkelingshulp, behoeftes om te helpen. Het is een bijzondere en fijne dag. Moe gaan we naar bed, want bijslapen na een oversteek moet ook nog gebeuren.

Onderweg naar Kaapverdie

Uitgebreid bericht vanaf zee.
Na een heerlijke afscheidslunch met Engelse Mell & Nick (van het speervissen) zijn we donderdag om 15.45 uur vertrokken uit La Gomera. We worden door een tiental mensen uitgezwaaid. Vooral Maarten nam met pijn in het hart afscheid. Het was een ideale (klus)haven, met veel gezellige mensen, een goede sfeer en bijzondere ontmoetingen. Ik kon het soms niet bijhouden en had heel veel zin in de stilte van een overtocht op zee. Vlak nadat we weg zijn is Miss Luna zoek (natuurlijk!). Eerst de genua (=voorste zeil van het schip, is heel groot en trekt onze boot goed vooruit) uitrollen, dan poes zoeken. "Shit! Ze was toch aan boord?!" Na hard roepen komt ze uiteindelijk met haar koppie tevoorschijn uit haar verstopplek. "Gevonden!"
Het topje van de El Tiede (=hoogste berg van 'Spanje', ligt op Tenerife)is in het avondlicht prachtig verlicht. Alsof ze ons gedag zegt en wij haar. Dag Canarische Eilanden. Jullie waren mooier, leuker en spannender dan verwacht.

De avond van het vertrek.
De eerste nacht werd ik meteen met de neus op de feiten gedrukt. We hadden namelijk niet al te veel wind en lagen behoorlijk te schommelen. Niets rustig en stil, maar onrustig en oncomfortabel. Daarbij is het ook altijd weer wennen om de slaap te vatten aan boord en nachtwachten te draaien. In principe doen we nachtwachten van 3 uur. Van 20.00 uur tot 23.00 uur houdt Maart de wacht en slaap ik, daarna mag ik drie uur wachtlopen, enzovoort.
De wind is wispelturig, komt wisselend van de andere kant, wat maakt dat we de zeilen soms naar de andere kant moeten zetten. Het is een shittie eerste nacht met hoofdpijnkoers.

Dag 1.
De volgende morgen is het land uit zicht. We slapen vooral om beurten veel, of doen pogingen. Er is niet veel scheepvaart. Wel komt er rond 9.30 uur een vrachtschip behoorlijk dichtbij. Ongelooflijk. Zit je op zo'n grote zee en wij kruisen elkaar.
Rond 11.00 uur hebben we de verwachte voordewindse koers te pakken en hijsen aan stuurboord de lichtweer genua. Nu hebben we twee grote zeilen aan weerszijde van de boot uitstaan die ons naar de overkant moeten brengen. Met een beetje mazzel hoeven we aan deze zeilvoering niets meer te veranderen.
De zee is prachtig blauw, de zon is lekker. We moeten allebei een beetje inslingeren en voelen ons soms een beetje misselijk. Maarten is echter niet zeeziek! Hiep Hoi! We eten pasta carbonara en gaan dan de nacht weer in. De wind is goed, daarmee ook onze snelheid. We wiebelen minder. Fijn.

Dag 2.
We zijn alweer meer gewend aan het zeeritme. De wind neemt soms wat af, maar blijft oke voor een snelheid van gemiddeld zo'n 5 knopen (= ong. 9 km/uur). Voor ons een mooie snelheid. Rond 10.00 uur moeten we in actie komen omdat een lijn breekt. De licht-weer-genua klappert los rond. We hebben het met 20 minuutjes weer onder controle. Kan gebeuren.
Het is twee keer dolfijnenfeest. Een keer op zo'n 50 meter afstand, zwarte dolfijnen die wel zeker drie meter boven het water uitspringen, alsof ze achterna gezeten worden. Dan later wel 20 kleine grijze dolfijntjes rond de Lola. Zo mooi. We hebben een fijne dag, met een lekker zonnetje en fijne wind. Poes is gezellig aan boord. Het is genieten op zee.
Het is nacht als ik dit schrijf. Donker. Over een uur komt de maan op, kijk ernaar uit. Behalve dat de maan mooi is (vorm = onderkant van een half ei) geeft ze fijn licht in de duisternis. Nu nog hopen dat ze door de wolken heen tevoorschijn kan komen.

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Sinterklaas

Anita loopt met kinderen op de steiger en roept naar Maarten.
Anita: "Het is Sinterklaas he! Denk jij ook dat hij La Gomera weet te vinden?"
Maarten: "Nou, ik heb gehoord dat hij op de marifoon komt!"
De ogen van de kinderen worden groter en groter.
Anita: "Echt?"
Maarten: Ja, ik heb begrepen van wel. Op kanaal 77 heb ik gehoord."
Anita: "Horen jullie dat? Nou, wij gaan eerst douchen, dus ik hoop dat we dan op tijd terug zijn."
Er verschijnen blosjes op de wangen en grote glimlachen.
Maarten:"Ik heb begrepen dat hij over een half uur op de marifoon is."
Anita:"Nou, dat zou perfect zijn!"

Een half uur later doen Maarten en ik een hoorspel voor 7 kinderen en wordt er luid over het marifoonkanaal gezongen. Sinterklaas vertelt de kinderen dat ze vooral geen slipper neer moeten zetten, maar de grootste schoen die ze aan boord kunnen vinden.
Veel lol aan beide kanten. Kleine moeite groot plezier en de Sint was dus ook echt hier!

ps Fotoalbum maand 5 is online.

Sociaal La Gomera

We komen hier maar moeilijk weg, want het is een hele gezellige haven met veel leuke mensen. Soms is een haven te stil, deze is bijna te druk. Maarten doet aan speervissen met Engelse Nick. Verse vis op de bbq is bijzonder lekker. Ook sashimi -rauwe vis- gegeten mmm, beetje sojasaus erop en klaar ben je. Had meer Kikoman sojasaus moeten kopen thuis, hier is dat een van de dingen die super duur zijn --> €9,75 voor een literfles. Oh ja en wasabi thuis gelaten--> dom! Afijn.
Ik ben klaar met boodschappen doen. Nee, niet waar. Ik ben er klaar mee, dat wel!  Hier is de plek om de boot te bevoorraden en we zitten tot ons nokkie vol.
We zijn vijf maanden onderweg nu. Al best lang. Zoeken naar balans soms tussen contact thuis in Nld, contacten hier, nieuwe indrukken en het zeilen. Miss Luna maakt de boot nog meer thuis. In de haven deed ze het erg goed, we zijn benieuwd hoe het gaat als we meerdere dagen op zee zijn.
Met mijn verjaardag zijn we waarschijnlijk in Kaapverdië. Kan ik daar weer bananencake maken in mijn wonderpan. Dat gaat bijzonder goed. Brood is het volgende project Maike!

ps. We hebben een postadres in Suriname. De familie heeft het ook.

motorrrrrrrrrrrrrrr

Ja. Hij maakt weer het perfecte geluid, onze motor. Het onderdeel paste en gelukkig is onze boot-overbuurman een hele goede monteur. Hij heeft geadviseerd en Maarten heeft alles gerepareerd. Bij het proefdraaien begon het na vijf minuten te roken in de machinekamer. Oeps! Doordat een nieuwe pakking net ietsjes dikker is dan de vorige, kwam een boutje tegen het rubber van de pullie aan. De pullie draait en dus werd het rubber heet en ging roken. Alles moest weer uit elkaar om dit dan weer te verhelpen. Drie uur later loopt alles weer als vanouds Rrrrrrrrrrrrrrr. Zaterdag gaan we vier uur proefdraaien in de haven. Check check doublecheck voordat we dagen op zee gaan spenderen.

Verbeteren en oefenen

Onze fok zit nu op een rolsysteem. Maarten heeft de ringen uit het zeil gesneden, de koperen leuvers eraf gehaald, alle gaten dichtgenaaid en toen een pees aan het zeil gemaakt. Tot slot een zonwerende band op het zeil gezet, zodat het zeil -opgerold- goed beschermd is tegen de zon. Zo kunnen we nu, naast de genua, ook de fok vanuit de kuip uitrollen. Mooi systeem en zo blijven we de boot verbeteren. 

De boot ziet er verder uit als een 'rood gestipte dalmatiër', zoveel roestplekjes zijn inmiddels behandeld. 

Vanmiddag ook man-aan-boord-takelen-vanuit-het-water geoefend in de haven. We hadden behoorlijk wat publiek. Dat heb je als Maarten in volledig zeiltenue, inclusief opgeblazen reddingsvest naast de boot ligt te spartelen. Het goeie nieuws was dat ik sterk genoeg ben om hem uit het water aan boord te takelen. Werd er toch chagrijnig van--> regel 1 blijft dan ook AAN BOORD BLIJVEN OP ZEE. 

Had ik al verteld dat onze wandeling prachtig was? Vijf uur afdalen (ja, ik heb hele stevige kuiten gekregen!) in een prachtige kloof. Echt paradijslijk. We zijn meer aan het klussen, dan dat we het eiland bekijken. Gelukkig maakt zo'n wandeling wel meteen weer duidelijk waar we het allemaal voor doen. 

Weekje la Gomera

Zondagmiddag zijn we een hele middag aan het filmen. Wij proberen onze professionele camera uit en Marianne & Maarten zijn blij met de hulp die ze krijgen voor het maken van een bruiloftsfilmpje voor vrienden. We eten een heerlijke 'coque au vin' uit onze snelkookpan op de boot en komen er achter dat we allemaal wel van een spelletje houden.
Op maandagmiddag zwaaien we Brian & Esther met kinderen uit. Zij bezeilen een prachtig houten schip en zijn vooral ook leuke lui. Onze nieuwe buurman dacht al dat wij kinderen aan boord hadden, vanwege de kindertekeningen in onze kuip. Bij Esther & Brian hebben we vorige week bbq en bioscoop gehouden. Heel tof. We hopen ze weer te zien op de Kaap Verden, maar het is altijd onduidelijk of dat gaat gebeuren. Met Ronne & Bouke en kinderen is 'weerzien' gelukt, zij zijn diezelfde middag aangekomen in onze haven op La Gomera. Leuk! Fijn ze te zien. Heerlijk ook om de draad op te pakken en het "Waar geweest?" "Hoelang onderweg?" en "Wat is het plan?" over te kunnen slaan.
Dinsdag lassen we een roestgat in de boot dicht. Op het bovendek, dus geen lek hoor. Over het algemeen zitten er kleine roestplekjes op het dek, maar dit was een uitzonderlijk verhaal. Handwasje doen, kompas van het stuurautomaat proberen te maken en tussendoor geregeld bij elkaar helpen en over de railing hangen voor werkoverleg. 's Avonds eten we frietjes aan boord (ja, Maarten is daar vooral erg blij mee) samen met een vleesje van de super slager die ik ontdekt heb in het stadje.
Woensdag is Maarten een hele aan het stoeien met ons kompasmysterie. Ons elektronische kompas verspringt soms zomaar van koers, das nie handig en de computer is al helemaal uit elkaar gehaald en nog doet deze raar.
Vandaag is het dan ook tijd om een keer de hort op te gaan. We pakken straks de bus en gaan wandelen. We zijn immers al ruim een week in La Gomera en we hebben enkel nog maar de haven, alle supermarkten en kluswinkels in het stadje gezien.