Jarig in een nieuwe wereld

Donderdag 24 november komen we aan in Sal, een van de Kaap Verdische eilanden. Met het opkomen van de zon, hebben we land in zicht.
Het was een heerlijke tocht vonden we allebei. Maarten is op dag 5 bij het aantrekken van de wind en wisselen van koers en zeilen wat zeeziek geworden. Dat heeft echter maar een dag geduurd en was behapbaar. Op de zesde dag hebben we expres geen zeilen bijgezet toen de wind afnam. Dit deden we omdat we liever met daglicht aan wilde komen, dan in het donker, zeker omdat de kaarten hier niet zo precies zijn.
We komen nu echt in een andere wereld aan. Als we de haven invaren, worden we verzocht buiten te ankeren. Ze gaan een nieuwe pijplijn aanleggen en de boten liggen anders in de weg. De deining valt mee en de wind is ook goed om buiten te ankeren, dus dat doen we. We roepen Jan & Trees (boot Santana) op die we in Porto Santo en later in La Gomera weer gezien hebben. Zij liggen hier ook. We zijn een uur bezig met alles opruimen en netjes opbergen en bijvoorbeeld bijboot opblazen om van de boot af te kunnen. Na een kop thee bij Jan & Trees, kunnen we aan land. Er staan wel 8 jongentjes, varierend van 6 tot 20 jaar, die je touwtje aanpakken en je letterlijk een hand geven om op de kant te klimmen. Geen geld geven, hebben we al van andere zeilers gehoord, hooguit wat fruit. De kinderen moeten op school zitten, dus niet aangemoedigd worden om dit 'werk' te doen.
Vissers om ons heen, mensen die op de grond netten zitten te repareren, mensen zitten in de schaduw onder een boom, veel kinderen om ons heen. We zijn in een Afrikaans eiland, zelf aangekomen met de boot, heel bijzonder. Aan land moet ik rustig aan doen, want ik schommel nog behoorlijk heen en weer, zo voelt het. We gaan op zoek naar de havenmeester en de immigratiedienst om in te klaren (papieren regelen, langs douane e.d.). Ze spreken allemaal Engels, dat is fijn. We kunnen dus fijn contact maken en lachen met elkaar. Mensen zijn heel vriendelijk, het is ok dat we er zijn. Maar tjonge jonge, wat zijn wij toch rijk en wat wordt je daarmee geconfronteerd in een land als dit. Om vijf uur moeten we terugkomen, want dan is de man er die ons van stempels kan voorzien. We wandelen wat rond en laten de nieuwe indrukken op ons inwerken.
's Avonds borrelen en eten we op de Santana, samen met de crew van Betty Boop, ook Nederlanders. Iedereen maakt iets en een maaltijd is zo bij elkaar verzonnen. Buren zwaaien enthousiast. "Kennen we die?" Oh ja! Goed kijken! Een leuk Frans stel, waarvan de man ook meegeweest is speervissen met Maarten. Ik nodig iedereen uit voor mijn verjaardag de volgende dag en moe maar voldaan gaan we naar ons bedje toe.
De volgende ochtend staat Maarten in alle vroegte, met een versierde Miss Luna in de hand, voor me te zingen. Ik krijg een heerlijk ontbijtje en voel me helemaal jarig. Mijn ouders bellen op de sateliettelefoon en voelen even heerlijk dichtbij. Ook mijn mobiel heeft bereik en ik ontvang smsjes--> fijn!
We gaan om 9.00 uur al aan land om een schommel te maken. Het frame staat er wel, maar een touw en schommel mist. Dit is het verjaardagscadeau van de dag. We kopen een stuk hout en gaan bij de speeltuin aan de slag. Natuurlijk trekt het de aandacht en komen kinderen en volwassenen kijken. Een half uur later zijn de kinderen veel pret en een schommel rijker, wij een fijne ervaring. Het is fijn om zoiets te doen.
We gaan geld regelen in een dorpje verderop en bekijken de stad. We vinden daar een terras met friet en trakteren onszelf en Jan & Trees op een verjaardagslunch. Mijn zus en kinders en een vriendinnetje bellen me, de verbinding is verbazingwekkend goed! Het is een sentimentele dag, want wat zijn er toch veel lieve mensen ver weg op mijn verjaardag. Tegelijkertijd is het ook een dag om te beseffen waar we inmiddels aangekomen zijn. 's Avonds hebben we een borrel en klikt het ook fijn met een Engels stel die we juist vandaag tegengekomen zijn.
Mijn vriendinnetje noemde mijn verhalen en ontmoetingen een rad van fortuin. Ja, zo voelt het soms ook. En tegelijkertijd mis ik heus ook de mensen thuis, in de goede zin van het woord. Nog nooit mijn verjaardag buiten kunnen vieren, vandaag wel. Tot 01.00 uur kletsen we met elkaar over rijkdom, ontwikkelingshulp, behoeftes om te helpen. Het is een bijzondere en fijne dag. Moe gaan we naar bed, want bijslapen na een oversteek moet ook nog gebeuren.