Rommelen en regelen

Ik zit achter de computer bij mijn ouders. Mijn vader zit voor de buis met Guus Meeuwis, mijn moeder legt een puzzel, Ties ligt boven lief te slapen evenals mijn nichtje Nadine. Nadine komt een nachtje logeren, want ze heeft nog wat Ties-tijd in te halen. Gezellig. Maarten heeft vandaag hout kort gezaagd met mijn pa en zo rommelen we wat aan.

We hebben Ties ingeschreven in Eindhoven, dat viel nog niet mee. Bonaire is een speciale Nederlandse gemeente, maar staat op het stadhuis in het computersysteem alleen vermeld als zijnde buitenland. Gelukkig is de mevrouw erg behulpzaam en lukt het toch om Ties in te schrijven. Zodoende heeft hij een sofinummer gekregen en bestaat hij nu ook op papier voor het Nederlandse systeem. Handig.
We vallen geregeld net tussen wal en schip met ons uitzonderlijke reis- en geboorteverhaal en daarmee ook met de dingen die geregeld moeten worden. Onze tactiek om met een grote glimlach dringende verzoeken te doen helpt meestal, evenals Ties meenemen.

(t)huis

We zijn overal en nergens thuis. Beide ouders hebben -zowel in Eindhoven, als in Bodegraven- een bed voor ons klaarstaan en er liggen wat kleren. We pendelen heen en weer, mits de gezondheid dat toestaat. Ties heeft al dagen een snothoofd, met een verstopte neus plus ontstoken oogjes en ook Maarten is ziek. Ons eigen huis is verhuurd en ons echte thuis nu, op de Lola, ligt in de Bahama's.
We zien veel vrienden en familie. Ties wordt met groot enthousiasme ontvangen. Toch klopt het niet en hangt om alles een dikke rand van verdriet. Ons dagelijks leven van nu hoort immers niet hier te zijn. Raar is het.
Uiteraard genieten we ook van het weerzien en de gezelligheid, we zijn er immers nu toch.

Verder.

We zijn inmiddels een kleine twee weken in Nederland. Het zijn rare weken, uiteraard.
Met de gezamenlijke families, hebben we mijn broer een mooi afscheid gegeven. Zo ongelooflijk definitief, dat is nog altijd moeilijk te bevatten. Mijn broer is uit het leven gestapt. Wij blijven achter met een grote leegte, pijn in ons hart, veel vragen, gedachten, gevoelens en vooral een immens groot verdriet.

Ik heb veel gedroomd over onze aankomst als gezin. Met z'n drietjes arriveren in Nederland. Deze versie zat daar niet bij... Ties zorgt voor de nodige afleiding en met zijn vrolijkheid lijkt het alsof we toch wat zon mee hebben kunnen nemen uit de Bahama's. Hij ziet veel nieuwe gezichten en ondergaat dat gestaag.
We zijn inmiddels ook een paar dagen in Eindhoven, onze thuisstad. De virusjes vliegen ons om de oren en dus snotteren we wat af. Moe en ziek, hebben we de laatste dagen vooral bijgeslapen en ook praktische dingen geregeld.
Hoe nu verder. We weten het nog even niet. Alles op z'n tijd.