Loet komt aan en onder ons bed zit een leguaan.

Woensdagmiddag 13.00 uur staan vrienden Loet & Rieneke op het vliegveld. Na anderhalve week vakantie te hebben gevierd op Curacao, komen ze nu voor eenzelfde tijd naar Bonaire. Beschuit met muisjes tijd dus! 

En die leguaan? 

We hebben grote, lelijke buurhonden, die onze vriendjes de leguanen dood bijten. Meer doen ze niet, want opeten is te veel moeite in de hitte. Met veel kabaal leidt Maarten de hond af, zodat de leguaan kan ontsnappen. Beter gezegd, zodat de leguaan los kan komen, want wegrennen doet hij niet meer. Nu kun je soep koken van deze groene draken, maar dat zou hoogverraad zijn. 

Maike wil een foto maken van de leguaan in shock. Ja, deze blijft nu heel goed stilzitten. De leguaan op de veranda gezet, waar hij een half uur later is verdwenen. We denken dat hij weer de wijde wereld in getrokken is, maar wanneer Maarten iets van onder het bed wil pakken, blijkt dat onze vriend zich daar begeeft. Toch een raar gezicht, zo'n beest onder je bed.

 

Orkaan Isaac

Er zijn 10 tot max. 15 knopen wind voorspeld. We gaan naar Curacao, desnoods op de motor. Tenminste...dat is wat we vooraf tegen elkaar zeggen.

Vrijdagochtend om 8.30 varen we weg. Er staat een -ongebruikelijke- Zuiderwind. Er was Zuid-West voorspeld, echter tot zover geen vuiltje aan de lucht. Wel veel wolken en een pittige golfslag. Al gauw blijkt ook dat er meer wind staat dan gedacht. Maarten brengt twee riffen in het grootzeil aan, er staat al 25 knopen wind. Ties ligt heerlijk te slapen, dus ik heb mijn handen vrij om de boot in de wind te sturen, zodat Maarten het zeil kan hijsen. We zijn weer een zeilend team, da's lang geleden! We zetten de fok ook bij en varen met het gangboord in het water, met een snelheid van zeven knopen. Niks varen op de motor; zeilen! De Lola baant zich een weg door het water. De golven komen van opzij, we varen aan de wind welke al gauw toeneemt tot 30 en dan al 35 knopen. Een weersvoorspelling kan er wel eens een beetje naast zitten, maar dit is een erg grote afwijking van de voorspelling. Langzaamaan krijgt bijna iedereen -Maike, Marieke en Rob- ook last van zeeziekte, in meer of mindere mate en de wind lijkt nog meer toe te nemen. 

Na tien mijl gevaren te hebben, besluiten Maarten en ik om naar Bonaire terug te keren.
Om 14.00 uur liggen we weer veilig in de haven waar een heleboel schepen binnen komen om te schuilen voor de harde wind. Dat we de goede beslissing hebben genomen blijkt de volgende dag als we horen dat er vissers op zee zijn geweest die alles aan dek kwijt zijn door de storm.
Orkaan isaac blijkt uitstulpingen te hebben die ze niet zo goed kunnen voorspellen.

En Ties? die deed het allemaal fantasTies.

Oma in beeld

Stof van de Lola

De Lola heeft ruim twee maanden stil gelegen. Dat is ook goed te zien, er zit namelijk wel 5 centimeter dikke 'toelie' op de boot. Schelpjes, zeepokken, groen zeegras, weekdieren, koraal en ander langharig tuig....kortom: veel viezigheid! Maarten heeft met buurman Peter de boot uit de haven gevaren en ze doen een proefrondje rond Klein Bonaire. Er staat weinig wind-15-18 knopen-, ze varen onder vol zeil. Overal zit stof tussen, in de katrollen, in de zeilen, tussen de lieren, in de lijnen... het is goed dat alles weer eens gebruikt wordt. De boot komt door alle aangroei op het onderschip voor geen meter vooruit. Een boot is niet gebouwd om stil te liggen, Het stof, de felle zon, het zoute zeewater hier op Bonaire, alles tast de boot aan.
Later deze week gaat Maarten met een scherp plamuurmes het onderwaterschip te lijf. Er staat behoorlijke golfslag, waardoor diepzee- snorkelen EN de boot afbikken onder water te lastig is. Een duiksetje lenen biedt uitkomst. Het blijft een rotklus, maar lukt wel.
De Lola wordt aan een mooring gelegd en Maarten zwemt naar de kant. De bijboot willen we namelijk bij de boot laten liggen. Helaas wordt er toch veel gejat hier op het eiland. Opportunistische dieven worden ze wel genoemd. Niet perse van plan om iets te stelen, maar ach, als we iets tegen komen wat redelijk makkelijk te pakken is, dan nemen we het mee. Grrrr. Onze landvasten -die we geborgd hadden aan de kikkers van de steiger!!- zijn weg. Waarschijnlijk losgemaakt door de schilder (die precies vandaag (!!!) de steiger in de verf moet zetten) losgemaakt en aan de kant gelegd en vervolgens meegepakt door tja... wie zal het zeggen.

Rob en Marieke gaan gezellig meevaren naar Curacao. Vanavond hebben Maarten & Rob eten, drinken en slaapspullen naar de boot gebracht. Om meer diefstal te voorkomen, bindt Maarten de bijboot weer aan de Lola vast en zwemt naar de kant. Er wordt vreemd opgekeken als iemand met t-shirt, korte broek en slippers in het pikkedonker uit het water komt lopen. :-)

Oma is er!

Acht stewardessen passeren Maarten, die met Ties op zijn arm zijn moeder staat op te wachten.
"Ahhh, wat een schatje!"
"Nou, die willen wij wel meenemen hoor?"
"Wat een mooi plaatje!"
...
Ze vallen allemaal in het katzwijm. En terecht. Het is een mooi gezicht.
Komende zaterdag is het alweer een week geleden dat we Maike opgehaald hebben. Het is heerlijk dat Ties & oma kennis kunnen maken. Ook is het een luxe dat Maike helpt met alles rondom ons huishouden. Maarten heeft zijn moeder bijna een jaar niet gezien en toch voelt dat niet zo. De draad wordt gewoon weer opgepakt. We genieten van gewoon tijd hebben voor elkaar. En ondertussen...
*doet Maarten klusjes op zijn naaimachine (onder andere repareert hij de zonnestrook op de genua van de Full Circle; letterlijk een grote klus),
*fietst Maike ook een keer het zuidelijk deel van het eiland rond (in de hitte--> de heldin!)
*voedt Daan Ties nog een keertje (wat is het gezellig samen met zo'n ventje!)
*heeft Ties zijn eerste pasfoto's gemaakt (nog een hele tour--> Zo moeten de ogen open, terwijl hij net heerlijk in dromenland vertoeft en moet zijn hoofdje omhoog gehouden worden, zonder dat mijn vingers op de foto te zien zijn...pfff...het is gelukt.)
*...en zijn we de boot aan het prepareren voor een lang weekend Curacao.

Jawel, Ties gaat voor het eerst mee op zee. Zin in!

miep miep nieuwingggggggggg

Zo snel als roadrunner kan rennen, zo snel ging deze week met ons familiebezoek voorbij. Ze hadden een heel goed resort geregeld, met zwembad voor de deur en een strandje drie stappen verder. De afwisseling van dingen met elkaar ondernemen en dat zij zelf met het gezin op pad gingen, was ook perfect. Mijn broer heeft de reuzemanta (breedte ca. 3.5 m.) hier in de zee gespot, de lucky basterd! Mijn schoonzusje heb ik nog nooit zo lang heerlijk op een luie ligstoel met een boek zien liggen. Mijn nichtje mistte Ties en mij meteen toen hij en ik een enkele uitrustdag namen. En terecht. Mijn neef wilde Ties ook even vasthouden. Maar natuurlijk! Grijp je kans! En toen was het ineens alweer donderdag en werden ze op het vliegveld omgeroepen of ze wel mee wilden met het vliegtuig :-)

Het was heel bijzonder dat ze hier op Bonaire waren, zeker omdat er thuis een boerderij nog gewoon door moest lopen. Het gekke met familie anderzijds is dat zo'n weerzien meteen weer vertrouwd is en daarmee zo 'gewoon' in de goede zin van het woord.
We gaan vanmiddag de boot schoonmaken, want Maarten z'n moeder, Maike, komt morgen. Ze logeert op de boot, die behoorlijk smoezelig wordt nu wij er niet op wonen. Ties voorstellen aan een van z'n oma's. Fijn!

Dank!

Email, berichtjes op onze website, smsjes, berichten op facebook...
lang leve het digitale tijdperk!

Dank voor alle liefdevolle berichten, we genieten ervan.

Genieten

De familie geniet van de vakantie en wij genieten ervan dat ze "gewoon" in de buurt zijn. 

Ze zijn er.

woensdagnacht 21.10 uur onze tijd, 3.10 uur Nederlandse tijd
Ik stuurt een sms naar broer Melvin:
Hele goeie reis! Tot zo! Hiep Hoi! x zus

Verbaasd zien we dat er meteen een berichtje terug komt:
Ja, tot zo! Net nog kalf geboren; ga nog ff tukkie doen...
Dat heb je met een boerenbedrijf, 24 uur running.

Om 4.00 uur 's nachts ben ik op met Ties en vertrekt het vliegtuig in Nederland bijna.
Lekker in vliegtuig verder tukken! x van zus die haar eigen kalfje aan het voeren is.

Ondanks dat het vliegtuig een uur te laat vertrekt, komt het een half uur te vroeg aan in Bonaire. Ze hebben waarschijnlijk wind mee gehad. De reis verloopt voorspoedig en ook de douane maakt het niet uit dat ze zoveel spullen meesjouwen (o.a. kinderwagen). Buurman Peter is zo lief om ons naar het vliegveld te rijden en dus is het een heerlijk weerzien op Flamingo Airport.

Overal beschuit met muisjes

Zowel in Nederland, als hier in Bonaire zitten we aan het beschuit met de welbekende blauwe muisjes.
We hebben een tiental mensen die we hier inmiddels hebben leren kennen, op kraamvisite gehad. Geen hordes visite, zoals we dat thuis gehad zouden hebben. Heeft voor- en nadelen. We hebben een heerlijke tijd met z'n drieen, Ties groeit en ik herstel in alle rust. Boven verwachting, kunnen we toch skypen vanuit huis. Vanuit het kraambed zelfs, op de internetverbinding van de buren. Dat is echt een cadeau!!! Want ook al zijn er hele lieve mensen om ons heen, natuurlijk missen we onze familie & vrienden.
En daarom is het ook zo'n feest dat vandaag mijn broer en gezin op bezoek komen. Een week lang! Heeeeeeeel veel zin in. Beschuit met muisjes met de eigen familie hier op Bonaire. Toch bijzonder.

...

De mannen op pad

Ties is nog maar vier dagen oud als er op maandag bloed geprikt moet worden. Hij moet dus naar het ziekenhuis. Nu doet iedereen hier alles met de auto, maar die hebben wij niet. Lopen of fietsen zijn de opties en die zijn beiden voor mij, vier dagen na de bevalling, nog te enthousiast. Dus papa gaat met Ties op pad. Met een volle buik en schone luier, lopen de mannen naar het ziekenhuis.

In het ziekenhuis wordt er wel even vreemd opgekeken dat alleen de papa er met de baby is. Natuurlijk zet Ties het op een huilen wanneer hij in zijn hiel geprikt wordt. De stoere papa krijgt hem echter prima stil en de mama is blij dat ze met ruim een uur alweer thuis zijn.

Ter compensatie van alle babyverhalen:
filmpje 11 staat op onze site "Aankomst in Bonaire"

http://youtu.be/2sra3aIZJH0