inklaren, acclimatiseren en... bijpraten over akkefietje onderweg

We zijn dinsdagmorgen een paar uur bezig met inklaren, ofwel de juiste stempels in het paspoort en visa halen. De mensen zijn hier super behulpzaam en wat is het toch een feest dat (bijna) iedereen hier Nederlands spreekt! Dat maakt het contact nog leuker. Nu komen we altijd een heel eind met glimlach, handen & voeten en goede bedoelingen, maar dezelfde taal spreken is een luxe. Onze giek hebben we ter reparatie naar een goed lasbedrijf gebracht. Oh wacht, dat verhaal moet nog verteld worden....  

De Gebroken Giek. 

Dag twee op onze overtocht, het is windkracht 4 a 5 en we varen lekker. Het groot zeil staat uit, samen met de genua. De genua staat over stuurboord uit, met een boom, het grootzeil over bakboord met een bulletalie (= touw waarmee we de giek fixeren om een klapgijp (= dat grootzeil ineens naar de andere kant schiet, waarbij je de giek tegen je hoofd kunt krijgen) te voorkomen.) We zijn allebei toevallig beneden en Maarten heeft de wacht. Hij merkt dat we uit het roer lopen, dus ineens een verkeerde koers varen. Hij snelt naar buiten en ziet dat we wel 70graden uit koers lopen. De zeilen komen dus verkeerd te staan en het grootzeil maakt een klapgijp. Of niet dus, vanwege de bulletalie. Deze zit halverwege de giek en de kracht is te groot KRAK!!! De giek breekt doormidden!!! We schrikken behoorlijk. Zijn er snel bij om het zeil te laten zakken en daarna de boel op te ruimen. 

Even twijfelen we om terug te varen, maar dan hebben we tegenwind. Ook hebben ze in Kaapverdië niet super veel bootmaterialen, dus dan kan het weken duren voor je iets gerepareerd hebt. We hebben een dag nodig om bij te komen van de schrik en voelen ons even heel alleen op zee. We hebben veel andere zeilen aan boord om de voor de windse koers te kunnen varen, die we grotendeels verwachten. We varen door. 

Onderweg hebben we aan andere zeilboten op hetzelfde traject laten weten wat er gebeurd is. Mochten we nog meer tegenslag hebben, dan zijn er mensen die weten waar we zijn en wat er aan de hand is. Het thuisfront vertellen we pas in Suriname wat er gebeurd is. Een gebroken giek klinkt heel groots. Dat is het ook, maar uiteindelijk kunnen we prima onze overtocht voortzetten en zijn we blij met alle getroffen voorbereidingen en andere zeilen aan boord. 

vrijdag de 30ste

We genieten hier. Er hangt een brandlucht in Paramaribo vanwege alle knallers die afgestoken worden. Meters lange knallinten gaan de lucht in. Overigens is er de hele week al vuurwerk. Ze zijn hier veel relaxter in allerlei dingen, zo ook in regelgeving wat vuurwerk betreft. Over het water zien we prachtige vuurwerk-shows, iedere avond al sinds onze aankomst. De warmte is even wennen, we zijn voor het eerst in een tropisch klimaat. We doen rustig aan. We hebben weer nieuwe boodschappen aan boord en kunnen weer allerlei bekende producten vinden. Verse yoghurt met cruesli is een delicatesse na zo'n lange tijd, evenals een volkoren boterham. 

De giek hebben we vandaag weer op kunnen halen, de noodreparatie ziet er goed uit.  Ons grootzeil zit er al bijna weer op. De boot is weer schoon, de was weer gedaan; we zijn weer aardig bij. Dus we zijn helemaal klaar voor oud & nieuw, wat hier groots gevierd schijnt te worden. 

Eerst zijn we vanavond uitgenodigd bij een veertig jarig huwelijksfeest van ouders van een vriendin van ons. Super leuk! 

We zijn er!

Qua tijden zijn we totaal in de bonen! Surinaamse tijd is UTC -3. We kwamen dan ook met laag water en springtij (superlaag water!) aan bij Suriname. Er is een vaargeul om naar de rivier te komen en die is heeeel smal. Wind van de zijkant, beetje stroom tegen en slechts een paar meter onder de kiel zijn we er doorheen gevaren. Land in zicht! We waren niet te stoppen. Eenmaal op de rivier hebben we de boot enigszins gefatsoeneerd. Vergaten bijna te genieten van het uitzicht. Groen! Tropisch regenwoud om ons heen, prachtig! In geen weken zoveel groen gezien als hier. Heerlijk. Op de sateliet-telefoon ouders gebeld, komt er natuurlijk juist een tropische regenbui met harde wind over ons heen. De al opgeblazen dingy, bijboot, vliegt bijna overboord en we zien meteen geen hand voor ogen. Sorry pa, moet NU ophangen!
Regenjas en .......... op, ziet er heel schattig uit in korte broek, want 30 graden is het wel.
Wanneer we op de ankerplek aankomen, scheuren er drie kleine bijbootjes op ons af om ons te verwelkomen. Wat een heerlijk onthaal! We zijn er! We zijn er! We hebben de oceaan overgestoken!
Er wordt wat afgekust en felicitaties uitgedeeld en er volgt een welverdiende borrel. Op boot Bo, van Ronne & Bouke, wordt er voor ons gekookt. Wat een luxe. Daarna vallen we om. Tijd om bij te slapen.
Wat liggen we heerlijk stil zo op de ankerplek, we kunnen gewoon lopen door de boot zonder blauwe plekken op te lopen en we kunnen SAMEN gaan slapen. De enige die dat saai vindt is poes.
Het is een enerverende dag. Aangekomen op Eerste Kerstdag, wat zijn we blij.

De volgende ochtend maak ik een kerstontbijt, met volkoren bruine boterhammen die Bouke hier weer gevonden heeft, mmm... Je gaat eten nog weer anders waarderen zo onderweg.
Nu lopen we (ja lopen, wat een zaligheid!) in Paramaribo, Suriname.
Het zijn enerverende dagen.
Fijne kerst!

We zijn er bijna

Zaterdag is zoals voorspeld de wind weggevallen. Al op tijd hadden we de motor bijgezet, om snelheid te blijven behouden. Nu met het eind in zicht, willen we graag op Eerste Kerstdag aankomen. Het zou erom gaan hangen of we dat voor donker zouden kunnen halen. De aankomst goed timen is een hele kunst. We moeten de rivier opvaren om in Paramaribo te komen en op deze rivier staat een sterke stroming (4,5 knoop!). Tevens is hij erg ondiep. We zijn dus afhankelijk van de getijden en kunnen niet zomaar ieder moment van de dag de rivier op kachelen. Verder is het puzzelen met al die tijden, utc, een getijdentabel in Surinaamse tijd, wij leven aan boord nog in Kaap Verdiaanse tijd...We hadden ons vergist: Surinaamse tijd = utc-4. Ach, een min of een plus, al die details... :-) Nu is er altijd een alternatief wanneer we het niet zouden halen voor donker (in dit geval voor anker gaan voor de Surinaamse kust en dan wachten op de juiste getijden), maar we hebben heel veel zin om het wel morgen te redden en motoren dus al geruime tijd lekker die kant op. Het slaapt overigens prima zo op de motor. Geluiden heb je toch en geen geluid zo constant als het geknor (geknetter, geratel, klereherrie...) van een motor. We hebben tot nog toe geen olie gelekt onderweg, dus de reparatie van La Gomera lijkt succesvol.

Uiteraard houden we (altijd!) een slag om de arm als het over aankomsttijden gaat, we zitten immers nog steeds op zee, maar 1 ding is zeker: We zijn er bijna.
Fijne kerst!

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

TTG

Time To Go, dat betekent het. Het is een van de dingen die ons digitale navigatiesysteem aangeeft. Afhankelijk van onze snelheid op dat moment, wordt er een inschatting gemaakt hoe lang we er nog over zullen doen tot aan onze eindbestemming. Aan het begin van deze tocht keken we daar niet naar. Dan ging het je duizelen zoveel uren als er aangegeven werden, maar inmiddels verspringt het TTG getal varierend van 50 tot 70 uur. Dat zijn uren die weer in te voelen zijn! Heerlijk.
Met de afstand die we afleggen, veranderen er ook elementen om ons heen.
We varen richting het westen en daarmee blijft het iedere avond langer licht en 's morgens langer donker. Woensdagnacht komt de maan heel laat -vroeg in de ochtend-, als een liggende sikkel op. Dat maakt de nachten meestal donker, terwijl we met een vroeg in de avond opkomende volle maan (en dus verlichte nachten) vertrokken uit Kaap Verdie. Vannacht, donderdagnacht, geen maan gezien, dus er komt een nieuwe maan. De sterrenhemel van donderdag- op vrijdagnacht was bijzonder prachtig, met een stralende poolster die vlak boven de horizon stond. De hemel krijgen we niet zo vaak op die manier te zien; er zijn geregeld te veel wolken.De temperatuur is de hele tocht al aangenaam. Overdag is het binnen warm. Als we nu water in de kuip krijgen door een hoge golf, voelt ook die warm aan. Ook zie je bij het omslaan van de golven de azuurblauwe kleur van het water. Zo'n kleur die je kent uit vakantie-magazines, waarbij je photoshop handigheden vermoedt. De kleur van het water is hier echt heel mooi. In Suriname is de tijd utc+4, vijf uur later dan Nlse wintertijd. We zijn door drie tijdzones gevaren, die officieel om de 15e lengtegraden liggen.

De wind is de afgelopen 24 uur beter, harder, dan verwacht en de tegenstroom valt mee op dit moment.
TTG 60 uur. Yes, dat is te overzien!

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Saai en vervelend

Wakker worden met het gevoel "Ik wil er zijn!". Dat gebeurde me dinsdagochtend. Maarten had hetzelfde en we kwamen er allebei niet zo goed overheen die dag. We hebben ook gewoon teveel energie om zo lang niets te moeten doen op zee. Daarnaast zijn er dingen die je wel kunt, maar altijd maar even. Zou bv. graag mijn foto's goed uitzoeken op zee, maar het lukt me hooguit een klein half uur naar het scherm te staren voor de misslijkheid toetreed. Daarin zijn we momenteel wel heel eensgezind...voor wat dat waard is. Wat zou het heerlijk zijn om op een wc te zitten, waarbij de bril niet tegen je rug aanknalt tijdens het plassen. Dit vanwege het heen- en weer deinen. Een lange warme douche, ook zin in. We douchen buiten iedere dag en hebben warm water omdat we de motor dan even laten draaien. Knap er wel van op, maar een harde straal zo super lang over je bast laten gaan...mmm. Gewoon een nacht doorslapen, stilliggen en door kunnen slapen. Niet schommelen! Stabiliteit, wat een heerlijkheid en nog even niet aan de hand. Zal ik stoppen...?
Woensdag is we een betere dag. Prachtige klassieke muziek geluisterd die we van Jacob Wisse hebben meegekregen. Een echte liefhebber en toen hij 19 was -tijdje geleden...Jacob, je bent nu...rond de 70- is hij op expeditie naar Antartica geweest voor onderzoek en om de pinguins naar Artis te brengen. Hij kent het zeereizen enigzins en heeft zeewaardige muziek voor op de oceaan aan ons meegegeven. Verdi is behoorlijk zee-waardig.
Lamlendig, dat word je van niets doen, van je ei niet kwijt kunnen. We doen verschrikkelijk ons best, genieten ook heus, maar worden ook verschrikkelijk lamlendig. We hebben vanaf vandaag de stroom ook tegen, soms wel 3 knopen en dat is flink als 5,5 knoop je gemiddelde snelheid is. De wind neemt ook nog af, dus dubbel in de min. Vandaag dan ook onze laagste dagafstand gemaakt; 106 mijl (1 mijl=1,852 km). Dat betekent zo een dag langer onderweg zijn. Het is dan ook nog onduidelijk of we met kerst of net daarna aan zullen komen. De nachtmis in Suriname gaan we in ieder geval niet halen.

ps correctie in vorige verhaal: Licht-weer-genua moet licht-weer-fok zijn (voor de zeilers onder ons...)

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Tonijnfestijn

maandag 19-12-11 geschreven

Gisteren -zondag- heeft Maarten een prachtige tonijn gevangen. Dus gister sashimi gegeten en vandaag tonijnsteak in verse tomatensaus en ui. Super lekker! We voeren vandaag ruime wind en hobbelden zowaar iets minder. Van de gelegenheid gebruik makend, heb ik op zee frietjes gebakken. "Keep them happy policy" heet dat. Een kerstmaal is er niets bij, het was echt smullen vandaag. Na het eten hebben we de prachtige wolkenpartij hier op zee zitten bewonderen. Wanneer de zon ondergaat is het een kleurenparadijs om je heen en samen met die vele verschillende wolken is dat een mooi schouwspel. In het laatste avondlicht doet Maart rustig een materiaalcheck voor we de nacht in gaan. Alarm! Er is een touw aan het schavielen, ofwel heen en weer schuren geweest tegen een voetsteun van de mast en nu enorm gesleten.
Het is vanaf dek moeilijk te zien hoe erg de lijn -de genakerval= touw die genaker omhoog houdt- eraan toe is. Maarten klimt een stukje de mast in om te kijken. Het zeil hangt nog slechts aan twee enkele draden, de kern is al helemaal doorgesleten. Snel laten we de genaker zakken, anders zal hij zo vanzelf en ongepland als een idioot naar beneden komen, omdat het touw dan echt zal breken. Balen dat we het schavielen over het hoofd gezien hebben en tegelijkertijd fijn dat we het nu -nog voor het donker- alsnog waarnemen. Hadden we het niet opgemerkt, dan had de genaker in het water gedonderd en onder de boot terecht gekomen en hadden we in het donker een hoop ellende gehad. Niet gebeurd. Wel moeten we morgen iets verzinnen om deze lijn te vervangen. Het was de langste lijn die we hadden en die is nu kapot. Dat zien we morgen weer, Maarten heeft al gezegd iets te zullen bedenken.
We zetten de genua -voorzeil- uit, die kan de genaker goed vervangen. Voor het zover is, halen we eerst op het voordek genaker naar beneden in zijn slurf (zeil zit in een slurfzak, soort koker, die je naar beneden kunt trekken en zo kun je het zeil binnenhalen) en ruimen hem op in een zeilzak. Halverwege dat karwei raken we uit koers doordat de licht-weer-genua (kleiner zeil, gebruiken we bij licht weer en staat dan in midden van de boot uit) de boot helemaal schuin trekt, dus die moeten we snel ruimte geven en klappert nu ook in de wind. Ondertussen moeten we plots bukken voor een tiental vliegende vissen die naar letterlijk naar onze hoofden vliegt. Niemand geraakt. Dan de boom uitzetten, die staat niet lekker, dus toch weer binnenhalen, genua uitrollen, koers herstellen, licht-weer-fok weer goed zetten...als er 'stront aan de knikker is', is het ook meteen hard werken zeg maar.
Dan zijn we weer ok en kan Daan naar bed. Het is inmiddels 21.00 uur. Normaal begint de eerste wacht van drie uurtjes om 20.00u, op z'n laatst 20.30 u. Maarten maakt me om 23.30 wakker ("Ik wil er niet uit! Laat me slapen!"), zijn eerste shift zit erop. Hij heeft lekker buiten kunnen zitten en nu begint het helaas te regenen. Dat wordt binnen zitten. Ik zet de rader aan (je kent ze wel uit de film, precies die), daarop kun je de buien goed zien en dat is fijn, want buiten is het nu nat en donker, heel donker.

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Squal of geen squal?

Het is zaterdagmiddag. We hebben zojuist 'buum' gebeld voor zijn verjaardag. Was maar goed dat we twee keer gingen bellen, want hij had bij de eerste verbinding onze prachtige zangstemmen zo over de satteliettelefoon niet kunnen herkennen. Daarna begon het te spetteren. De spetters werden druppels. De druppels werden regen. Hup alles naar binnen.

We kijken goed om ons heen en vooral achter het schip over zee, om te ontdekken of dit nu een squal zal zijn. Een squal is een flinke regenbui die harde windstoten met zich meebrengt. Ze komen hier voor en je moet zorgen dat je je zeilen op tijd gereefd hebt, dus kleiner hebt gemaakt voor de veiligheid. We kijken naar de wolken, we kijken naar de zee. De wind valt mee. We laten de zeilen staan. Het is wel meteen spannend, want wat brengt deze regenbui ons...? We halen even een recorsnelheid, de wind trekt met vlagen wat aan, maar niet extreem. Het houdt wel op met zachtjes regenen en ons dek wordt lekker schoon gespoeld. We zitten knus binnen, waar de temperatuur meteen lekker stijgt met alle ramen zo dicht. Gezellig hoor, zo bij ons kleine kerstboompje.
Dan wordt het 18.00 uur en het regent alsmaar harder. We vertrouwen het niet en besluiten zeilen te wisselen voor het donker wordt. Dan kunnen we met een gerust hart de nacht in. De grote 'lichtweer genua' -die je niet vanuit de kuip kleiner kunt maken- moet eruit en de fok- die van zichzelf drie keer zo klein is, plus vanuit de kuip nog weer kleiner te maken is- zullen we hijsen. Reddingsvesten aan, plan herhalen en dan gaan we samen naar voren. Het regent pijpestelen, maar is niet koud. Ik maak me met mijn veiligheidslijn vast aan de boot, bij de mast. Daar zal ik het zeil laten zakken. Maarten zit op het voorste puntje van de boot, de boegspriet. Ook hij zit veilig aangelijnd. Terwijl ik langzaam het zeil naar beneden laat zakken, trekt Maarten hem naar binnen. Dit hebben we inmiddels vaker gedaan en gelukkig gaat het steeds makkelijker en beter. Vervolgens doe ik het zeil in een zeilzak -nog steeds voorop de boot, die ondertussen lekker schommelt...- en prepareert Maarten de lijnen om het volgende zeil straks goed te kunnen hijsen. We worden zeiknat. Dan ga ik terug naar de kuip en trek de lijn van de fok aan. Ook dit zeil is snel goed gezet, de boom staat goed, alles in orde.

Het zeilen wisselen verliep goed. We zijn blij. Het had iets surrealistisch, toen ik Maarten zo voorop de boot in die regenbui aan het werk zag. Als in een film, maar dan wel die van ons. We wassen ons meteen in de regen en hangen onze zeiknatte kleren uit. De wind neemt later inderdaad wat toe, al blijven de enorme windvlagen uit.

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Kansberekeningen

Hoe groot is de kans dat je als vliegende vis, wonende op de Atlantische Oceaan, opgegeten wordt door een kat?
Onze Miss Luna grijpt er gemiddeld drie per nacht. Ze vliegen aan dek -vluchtend voor de boot en dan de verkeerde kant op vliegen ofzo-, Miss Luna gaat -zonder permissie!- naar het voordek en neemt er eentje in de bek. Vervolgens neemt ze hem het liefst mee naar binnen, maar dat hebben we haar afgeleerd. De lucht van een vis terwijl je nachtwacht hebt is echt niet te doen! Ze speelt ermee -no fun, no glorie --> zonder spel wordt tie ook niet opgegeten, das te saai...- en vreet hem dan met huid en haar op, op de oogjes en vleugeltjes na.

Hoe groot is de kans dat je relatie het niet redt, wanneer je samen op een zeilboot rondreist?
Volgens de boeken is er 70% kans dat het stuk loopt.
Nu wil ik nergens over opscheppen en al helemaal niet op zaken vooruit lopen, hooguit trots vertellen dat we het nu heel goed hebben samen. Met momenten is deze grote oversteek heel bijzonder. Dan beseffen we ons wat we aan het doen zijn, springen er grote dolfijnen -of zijn het toch walvisjes?- tien meter de lucht in voor je neus, hebben we een zeilwissel samen soepel voor elkaar gebokst, springen er honderden vliegende vissen naast de boot -als een prive waterballet- uit het water, hebben we een dagrecord aan mijlen gemaakt. Op andere momenten is deze grote oversteek bijzonder saai en vervelend. Dan slaap je niet omdat de boot echt voortdurend schommelt(grrr!), wil je bewegen maar kun je je energie nergens kwijt, vliegt er weer iets door de boot tegen je kop omdat jij -maar meestal de ander natuurlijk- het niet goed vastgezet hebt, hebben we ruzie met elkaar en het zeil tijdens een zeilwissel, ben je weer misselijk omdat bij enige inspanning dat gevaar nu eenmaal steeds om de hoek ligt. Vooral op die momenten hebben we elkaar hard nodig. Soms om te foeteren, soms om te flauwekullen, soms om te knuffelen, soms om te relativeren, soms om de ander toe te spreken, soms om te lachen, soms om te huilen. Mooi.

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Onderweg

Even een bericht vanaf zee, om te laten weten dat het goed met ons gaat. We varen al dagen voor de wind richting Suriname. Onderweg hebben we geregeld contact met andere boten die ook naar de overkant aan het varen zijn.
Onder andere via een radio-netje (via de SSB), waarbij wij er niet zo goed doorkomen, maar -meestal-
wel de anderen kunnen horen praten. We schommelen wat af en zijn beiden (ja, zowaar) geregeld misselijk.
Eerste dagen ook gespuugd, dat lijkt nu voorbij. We eten nu weer gebakken aardappeltjes,
met een vleesje in pepersaus :-)
Geen enkele boot in het zicht, al dagenlang. Wel water, ronddrijvend zeewier en vliegende vissen.
Wachtlopen gaat goed en ook al valt slapen niet mee met dat geschommel, meestal lukt het uiteindelijk toch.
We komen in een nieuw ritme, waarbij de Stolwijk-filmpjes (dank!!) een heerlijk dagelijks onderdeel zijn.
De wind is stabiel voorlopig en met voorop zowel links als rechts een genua uitgeboomd (zodat het zeil goed
wind vangt) varen we gestaag naar de overkant.

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Ups & Downs

Dinsdag was een fantastisch mooie dag. We zijn naar Sao Antao geweest. Dat is het buureiland van hier -Sao Vincente- en is prachtig. Met de ferry ben je er in een uurtje. In Sao Antao hadden we een daar wonende Belg ingehuurd, om ons een dag rond te rijden. Met 11 Nederlanders, groot & klein, hebben we het eiland bekeken. Ook de Kaap Verden zijn vulkanische eilanden en middenin de krater van Sao Antao is het prachtig groen. Het uitzicht was adembenemend en bijzonder indrukwekkend. We reden op een gegeven moment op een weg, waar aan beide zijden een uitzicht was van 850 meter diepte. Het temperatuurverschil tussen boven en beneden was bijzonder groot. Het schijnt ook dat op het eiland er een duidelijke scheidslijn is tussen mensen die boven wonen (vanaf 17.00 uur fris, want dan leven ze in de wolken) en de mensen die beneden wonen (warm!). Beide partijen vinden de temperatuur van de ander maar niks. Verder ook opvallend veel meisjes op dit eiland. Van de tien kinderen die geboren worden, zijn dat gemiddeld acht meisjes en twee jongens. Een mannenparadijs dus, want de meisjes willen ook nog eens graag op hun 14e moeder worden. Het is heel gewoon dat een man meerdere meisjes bemint, al is het maar voor even. Suikerriet is het belangrijkste product van het eiland en daar maken ze rum van. We hebben een brouwerij gezien waar ossen de pers nog ronddraaien, een mooi gezicht. Al met al een heerlijke en gezellige dag.
Woensdag was een grijzere dag: Zout water onderin de machinekamer! Alarm!
Het is onduidelijk waar het vandaan komt en die onduidelijkheid is dan misschien nog wel het vervelendst. Hebben we een lek? Of wat is er anders aan de hand? Eerst alles schoonmaken. Dat betekent vooral dat de hele boot -die ik net helemaal gepoetst had voor ons vertrek- een bende wordt. Gereedschap slingert her en der. Het water is vermengt met wat olie, dus het is een behoorlijke smeerboel. Maarten wringt zich weer in allerlei bochten om overal bij te kunnen en dan is de machinekamer schoon. Maarten kijkt alles na. Er loopt nergens water naar binnen. De afsluiters zijn goed dicht, geen leidingen die lekken. Dan starten we de motor en vinden we het euvel. Het -normaal gesloten- koelsysteem van de motor, daar is iets mee. Het koelsysteem bestaat uit zoet water normaal. Nu is het op de een of andere manier gemengd en trekt het koelsysteem zout water naar binnen. Doordat er een teveel aan koelwater ontstaat, wordt dit eruit gespoten en zo is de machinekamer nu weer nat. Oorzaak voor een deel gevonden. Nu nog ontdekken waarom dit systeem nu zo in elkaar zit. Dat bewaren we voor morgen. Het helpt ook om er met anderen over te praten. Heel fijn dat Ronne, van boot Bo, naast ons ligt. Ook is het goed om alles even te laten bezinken, figuurlijk dan.
Wanneer we vertrekken naar de overkant weten we nu nog niet. Gezien de wind was eigenlijk vrijdag het plan. Dat plan hebben we losgelaten nu. We hadden gepland om kerst in Suriname te vieren, wie weet zitten we nu op zee. Ach, we hebben de tijd aan onszelf, dus het geeft verder geen problemen. Eerst dit maar goed oplossen.

Intussen is het donderdagavond en heb ik het bericht nog niet op de site gezet. We zijn weer up!
Maarten heeft vanmorgen een nieuwe 'mof' gemonteerd op de motor, waardoor alles weer goed functioneert. We zijn blij! Nu de laatste inkopen doen voor de overtocht en dan zijn we er vandoor. De wind ziet er goed uit. Er zijn al vele mensen voor ons vertrokken, dus Suriname, here we come!

Mindelo, Sao Vincente

Na vier dagen Sao Nicolau zijn we doorgevaren naar Sao Vincente. Het was een dagtocht met veel wind en vervelende, korte golven. Geen plezierig tochtje, maar ja, dat hoort er immers soms bij. We zijn weer goed aangekomen in Mindelo, de hoofdstad. Het weer is hier grauw en de wind is hard, het lijkt op Engeland toen we daar waren! Het is een tijd geleden dat we prutweer hadden. Wat raak je toch snel gewend aan altijd een zonnetje en hooguit wat bewolking zo nu en dan.
Mindelo is een grote stad en schijnt daarmee ook wat crimineler te zijn. Toch hoorde we van Bouke (boot Bo is hier ook; gezellig!) dat zij gewoon alleen aan land gaat en door de stad loopt. We gaan het zien. We zijn ook wel verwend na de vorige twee eilanden hier. Qua sfeer en gevoel van veiligheid vonden wij die fantastisch. Ik zal een voorbeeld geven.
We gaan met de bijboot naar de kant en dan is het even uitzoeken waar je die goed en veilig neer kunt leggen. Er zijn altijd jongentjes die je touwtje aanpakken, je omhoog helpen en op je boot willen passen voor geld. In Sal gaven we fruit en in Tarafal, Sao Nicolau waren we dat vergeten mee te nemen. Het was daar echter zo veilig, dat we het ook niet nodig vonden. Ook waren er zoveel jongens, eentje uitkiezen is dan ook zo wat. Dit zeiden we ook tegen een jongen van een jaar of 17 toen hij onze oppasjongen wilde zijn. Hij begon daarop te lachen en gaf ons gelijk. Later hadden we wel oude bootdoek over en die hebben we aan die jongens gegeven, weggooien kunnen ze altijd nog doen.

Sao Nicolau

Soms is het zo fijn skypen met vrienden en familie dat er geen tijd of puf overblijft om een bericht op mijn blog te plaatsen. We hebben het goed, druk met de klusjes-lijst afwerken voor de grote oversteek. Ondertussen speervissen en snorkelen. We vermaken ons heerlijk. Verder een indruk met beelden, kan geen verhaal tegenop denk ik...

Jarig in een nieuwe wereld

Donderdag 24 november komen we aan in Sal, een van de Kaap Verdische eilanden. Met het opkomen van de zon, hebben we land in zicht.
Het was een heerlijke tocht vonden we allebei. Maarten is op dag 5 bij het aantrekken van de wind en wisselen van koers en zeilen wat zeeziek geworden. Dat heeft echter maar een dag geduurd en was behapbaar. Op de zesde dag hebben we expres geen zeilen bijgezet toen de wind afnam. Dit deden we omdat we liever met daglicht aan wilde komen, dan in het donker, zeker omdat de kaarten hier niet zo precies zijn.
We komen nu echt in een andere wereld aan. Als we de haven invaren, worden we verzocht buiten te ankeren. Ze gaan een nieuwe pijplijn aanleggen en de boten liggen anders in de weg. De deining valt mee en de wind is ook goed om buiten te ankeren, dus dat doen we. We roepen Jan & Trees (boot Santana) op die we in Porto Santo en later in La Gomera weer gezien hebben. Zij liggen hier ook. We zijn een uur bezig met alles opruimen en netjes opbergen en bijvoorbeeld bijboot opblazen om van de boot af te kunnen. Na een kop thee bij Jan & Trees, kunnen we aan land. Er staan wel 8 jongentjes, varierend van 6 tot 20 jaar, die je touwtje aanpakken en je letterlijk een hand geven om op de kant te klimmen. Geen geld geven, hebben we al van andere zeilers gehoord, hooguit wat fruit. De kinderen moeten op school zitten, dus niet aangemoedigd worden om dit 'werk' te doen.
Vissers om ons heen, mensen die op de grond netten zitten te repareren, mensen zitten in de schaduw onder een boom, veel kinderen om ons heen. We zijn in een Afrikaans eiland, zelf aangekomen met de boot, heel bijzonder. Aan land moet ik rustig aan doen, want ik schommel nog behoorlijk heen en weer, zo voelt het. We gaan op zoek naar de havenmeester en de immigratiedienst om in te klaren (papieren regelen, langs douane e.d.). Ze spreken allemaal Engels, dat is fijn. We kunnen dus fijn contact maken en lachen met elkaar. Mensen zijn heel vriendelijk, het is ok dat we er zijn. Maar tjonge jonge, wat zijn wij toch rijk en wat wordt je daarmee geconfronteerd in een land als dit. Om vijf uur moeten we terugkomen, want dan is de man er die ons van stempels kan voorzien. We wandelen wat rond en laten de nieuwe indrukken op ons inwerken.
's Avonds borrelen en eten we op de Santana, samen met de crew van Betty Boop, ook Nederlanders. Iedereen maakt iets en een maaltijd is zo bij elkaar verzonnen. Buren zwaaien enthousiast. "Kennen we die?" Oh ja! Goed kijken! Een leuk Frans stel, waarvan de man ook meegeweest is speervissen met Maarten. Ik nodig iedereen uit voor mijn verjaardag de volgende dag en moe maar voldaan gaan we naar ons bedje toe.
De volgende ochtend staat Maarten in alle vroegte, met een versierde Miss Luna in de hand, voor me te zingen. Ik krijg een heerlijk ontbijtje en voel me helemaal jarig. Mijn ouders bellen op de sateliettelefoon en voelen even heerlijk dichtbij. Ook mijn mobiel heeft bereik en ik ontvang smsjes--> fijn!
We gaan om 9.00 uur al aan land om een schommel te maken. Het frame staat er wel, maar een touw en schommel mist. Dit is het verjaardagscadeau van de dag. We kopen een stuk hout en gaan bij de speeltuin aan de slag. Natuurlijk trekt het de aandacht en komen kinderen en volwassenen kijken. Een half uur later zijn de kinderen veel pret en een schommel rijker, wij een fijne ervaring. Het is fijn om zoiets te doen.
We gaan geld regelen in een dorpje verderop en bekijken de stad. We vinden daar een terras met friet en trakteren onszelf en Jan & Trees op een verjaardagslunch. Mijn zus en kinders en een vriendinnetje bellen me, de verbinding is verbazingwekkend goed! Het is een sentimentele dag, want wat zijn er toch veel lieve mensen ver weg op mijn verjaardag. Tegelijkertijd is het ook een dag om te beseffen waar we inmiddels aangekomen zijn. 's Avonds hebben we een borrel en klikt het ook fijn met een Engels stel die we juist vandaag tegengekomen zijn.
Mijn vriendinnetje noemde mijn verhalen en ontmoetingen een rad van fortuin. Ja, zo voelt het soms ook. En tegelijkertijd mis ik heus ook de mensen thuis, in de goede zin van het woord. Nog nooit mijn verjaardag buiten kunnen vieren, vandaag wel. Tot 01.00 uur kletsen we met elkaar over rijkdom, ontwikkelingshulp, behoeftes om te helpen. Het is een bijzondere en fijne dag. Moe gaan we naar bed, want bijslapen na een oversteek moet ook nog gebeuren.

Onderweg naar Kaapverdie

Uitgebreid bericht vanaf zee.
Na een heerlijke afscheidslunch met Engelse Mell & Nick (van het speervissen) zijn we donderdag om 15.45 uur vertrokken uit La Gomera. We worden door een tiental mensen uitgezwaaid. Vooral Maarten nam met pijn in het hart afscheid. Het was een ideale (klus)haven, met veel gezellige mensen, een goede sfeer en bijzondere ontmoetingen. Ik kon het soms niet bijhouden en had heel veel zin in de stilte van een overtocht op zee. Vlak nadat we weg zijn is Miss Luna zoek (natuurlijk!). Eerst de genua (=voorste zeil van het schip, is heel groot en trekt onze boot goed vooruit) uitrollen, dan poes zoeken. "Shit! Ze was toch aan boord?!" Na hard roepen komt ze uiteindelijk met haar koppie tevoorschijn uit haar verstopplek. "Gevonden!"
Het topje van de El Tiede (=hoogste berg van 'Spanje', ligt op Tenerife)is in het avondlicht prachtig verlicht. Alsof ze ons gedag zegt en wij haar. Dag Canarische Eilanden. Jullie waren mooier, leuker en spannender dan verwacht.

De avond van het vertrek.
De eerste nacht werd ik meteen met de neus op de feiten gedrukt. We hadden namelijk niet al te veel wind en lagen behoorlijk te schommelen. Niets rustig en stil, maar onrustig en oncomfortabel. Daarbij is het ook altijd weer wennen om de slaap te vatten aan boord en nachtwachten te draaien. In principe doen we nachtwachten van 3 uur. Van 20.00 uur tot 23.00 uur houdt Maart de wacht en slaap ik, daarna mag ik drie uur wachtlopen, enzovoort.
De wind is wispelturig, komt wisselend van de andere kant, wat maakt dat we de zeilen soms naar de andere kant moeten zetten. Het is een shittie eerste nacht met hoofdpijnkoers.

Dag 1.
De volgende morgen is het land uit zicht. We slapen vooral om beurten veel, of doen pogingen. Er is niet veel scheepvaart. Wel komt er rond 9.30 uur een vrachtschip behoorlijk dichtbij. Ongelooflijk. Zit je op zo'n grote zee en wij kruisen elkaar.
Rond 11.00 uur hebben we de verwachte voordewindse koers te pakken en hijsen aan stuurboord de lichtweer genua. Nu hebben we twee grote zeilen aan weerszijde van de boot uitstaan die ons naar de overkant moeten brengen. Met een beetje mazzel hoeven we aan deze zeilvoering niets meer te veranderen.
De zee is prachtig blauw, de zon is lekker. We moeten allebei een beetje inslingeren en voelen ons soms een beetje misselijk. Maarten is echter niet zeeziek! Hiep Hoi! We eten pasta carbonara en gaan dan de nacht weer in. De wind is goed, daarmee ook onze snelheid. We wiebelen minder. Fijn.

Dag 2.
We zijn alweer meer gewend aan het zeeritme. De wind neemt soms wat af, maar blijft oke voor een snelheid van gemiddeld zo'n 5 knopen (= ong. 9 km/uur). Voor ons een mooie snelheid. Rond 10.00 uur moeten we in actie komen omdat een lijn breekt. De licht-weer-genua klappert los rond. We hebben het met 20 minuutjes weer onder controle. Kan gebeuren.
Het is twee keer dolfijnenfeest. Een keer op zo'n 50 meter afstand, zwarte dolfijnen die wel zeker drie meter boven het water uitspringen, alsof ze achterna gezeten worden. Dan later wel 20 kleine grijze dolfijntjes rond de Lola. Zo mooi. We hebben een fijne dag, met een lekker zonnetje en fijne wind. Poes is gezellig aan boord. Het is genieten op zee.
Het is nacht als ik dit schrijf. Donker. Over een uur komt de maan op, kijk ernaar uit. Behalve dat de maan mooi is (vorm = onderkant van een half ei) geeft ze fijn licht in de duisternis. Nu nog hopen dat ze door de wolken heen tevoorschijn kan komen.

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Sinterklaas

Anita loopt met kinderen op de steiger en roept naar Maarten.
Anita: "Het is Sinterklaas he! Denk jij ook dat hij La Gomera weet te vinden?"
Maarten: "Nou, ik heb gehoord dat hij op de marifoon komt!"
De ogen van de kinderen worden groter en groter.
Anita: "Echt?"
Maarten: Ja, ik heb begrepen van wel. Op kanaal 77 heb ik gehoord."
Anita: "Horen jullie dat? Nou, wij gaan eerst douchen, dus ik hoop dat we dan op tijd terug zijn."
Er verschijnen blosjes op de wangen en grote glimlachen.
Maarten:"Ik heb begrepen dat hij over een half uur op de marifoon is."
Anita:"Nou, dat zou perfect zijn!"

Een half uur later doen Maarten en ik een hoorspel voor 7 kinderen en wordt er luid over het marifoonkanaal gezongen. Sinterklaas vertelt de kinderen dat ze vooral geen slipper neer moeten zetten, maar de grootste schoen die ze aan boord kunnen vinden.
Veel lol aan beide kanten. Kleine moeite groot plezier en de Sint was dus ook echt hier!

ps Fotoalbum maand 5 is online.

Sociaal La Gomera

We komen hier maar moeilijk weg, want het is een hele gezellige haven met veel leuke mensen. Soms is een haven te stil, deze is bijna te druk. Maarten doet aan speervissen met Engelse Nick. Verse vis op de bbq is bijzonder lekker. Ook sashimi -rauwe vis- gegeten mmm, beetje sojasaus erop en klaar ben je. Had meer Kikoman sojasaus moeten kopen thuis, hier is dat een van de dingen die super duur zijn --> €9,75 voor een literfles. Oh ja en wasabi thuis gelaten--> dom! Afijn.
Ik ben klaar met boodschappen doen. Nee, niet waar. Ik ben er klaar mee, dat wel!  Hier is de plek om de boot te bevoorraden en we zitten tot ons nokkie vol.
We zijn vijf maanden onderweg nu. Al best lang. Zoeken naar balans soms tussen contact thuis in Nld, contacten hier, nieuwe indrukken en het zeilen. Miss Luna maakt de boot nog meer thuis. In de haven deed ze het erg goed, we zijn benieuwd hoe het gaat als we meerdere dagen op zee zijn.
Met mijn verjaardag zijn we waarschijnlijk in Kaapverdië. Kan ik daar weer bananencake maken in mijn wonderpan. Dat gaat bijzonder goed. Brood is het volgende project Maike!

ps. We hebben een postadres in Suriname. De familie heeft het ook.

motorrrrrrrrrrrrrrr

Ja. Hij maakt weer het perfecte geluid, onze motor. Het onderdeel paste en gelukkig is onze boot-overbuurman een hele goede monteur. Hij heeft geadviseerd en Maarten heeft alles gerepareerd. Bij het proefdraaien begon het na vijf minuten te roken in de machinekamer. Oeps! Doordat een nieuwe pakking net ietsjes dikker is dan de vorige, kwam een boutje tegen het rubber van de pullie aan. De pullie draait en dus werd het rubber heet en ging roken. Alles moest weer uit elkaar om dit dan weer te verhelpen. Drie uur later loopt alles weer als vanouds Rrrrrrrrrrrrrrr. Zaterdag gaan we vier uur proefdraaien in de haven. Check check doublecheck voordat we dagen op zee gaan spenderen.

Verbeteren en oefenen

Onze fok zit nu op een rolsysteem. Maarten heeft de ringen uit het zeil gesneden, de koperen leuvers eraf gehaald, alle gaten dichtgenaaid en toen een pees aan het zeil gemaakt. Tot slot een zonwerende band op het zeil gezet, zodat het zeil -opgerold- goed beschermd is tegen de zon. Zo kunnen we nu, naast de genua, ook de fok vanuit de kuip uitrollen. Mooi systeem en zo blijven we de boot verbeteren. 

De boot ziet er verder uit als een 'rood gestipte dalmatiër', zoveel roestplekjes zijn inmiddels behandeld. 

Vanmiddag ook man-aan-boord-takelen-vanuit-het-water geoefend in de haven. We hadden behoorlijk wat publiek. Dat heb je als Maarten in volledig zeiltenue, inclusief opgeblazen reddingsvest naast de boot ligt te spartelen. Het goeie nieuws was dat ik sterk genoeg ben om hem uit het water aan boord te takelen. Werd er toch chagrijnig van--> regel 1 blijft dan ook AAN BOORD BLIJVEN OP ZEE. 

Had ik al verteld dat onze wandeling prachtig was? Vijf uur afdalen (ja, ik heb hele stevige kuiten gekregen!) in een prachtige kloof. Echt paradijslijk. We zijn meer aan het klussen, dan dat we het eiland bekijken. Gelukkig maakt zo'n wandeling wel meteen weer duidelijk waar we het allemaal voor doen. 

Weekje la Gomera

Zondagmiddag zijn we een hele middag aan het filmen. Wij proberen onze professionele camera uit en Marianne & Maarten zijn blij met de hulp die ze krijgen voor het maken van een bruiloftsfilmpje voor vrienden. We eten een heerlijke 'coque au vin' uit onze snelkookpan op de boot en komen er achter dat we allemaal wel van een spelletje houden.
Op maandagmiddag zwaaien we Brian & Esther met kinderen uit. Zij bezeilen een prachtig houten schip en zijn vooral ook leuke lui. Onze nieuwe buurman dacht al dat wij kinderen aan boord hadden, vanwege de kindertekeningen in onze kuip. Bij Esther & Brian hebben we vorige week bbq en bioscoop gehouden. Heel tof. We hopen ze weer te zien op de Kaap Verden, maar het is altijd onduidelijk of dat gaat gebeuren. Met Ronne & Bouke en kinderen is 'weerzien' gelukt, zij zijn diezelfde middag aangekomen in onze haven op La Gomera. Leuk! Fijn ze te zien. Heerlijk ook om de draad op te pakken en het "Waar geweest?" "Hoelang onderweg?" en "Wat is het plan?" over te kunnen slaan.
Dinsdag lassen we een roestgat in de boot dicht. Op het bovendek, dus geen lek hoor. Over het algemeen zitten er kleine roestplekjes op het dek, maar dit was een uitzonderlijk verhaal. Handwasje doen, kompas van het stuurautomaat proberen te maken en tussendoor geregeld bij elkaar helpen en over de railing hangen voor werkoverleg. 's Avonds eten we frietjes aan boord (ja, Maarten is daar vooral erg blij mee) samen met een vleesje van de super slager die ik ontdekt heb in het stadje.
Woensdag is Maarten een hele aan het stoeien met ons kompasmysterie. Ons elektronische kompas verspringt soms zomaar van koers, das nie handig en de computer is al helemaal uit elkaar gehaald en nog doet deze raar.
Vandaag is het dan ook tijd om een keer de hort op te gaan. We pakken straks de bus en gaan wandelen. We zijn immers al ruim een week in La Gomera en we hebben enkel nog maar de haven, alle supermarkten en kluswinkels in het stadje gezien.

Wat er niet leuk is aan een boot.

Enkel lofverhalen over onze reis, zou de realiteit te kort doen. Daarom vandaag deel 1 van wat er niet leuk is aan een boot. 

Een boot is bijvoorbeeld klein. Er moet veel worden geklust op een boot en de ene keer lukt dat beter dan de andere keer. Als een van ons twee chagrijnig is (ik in dit geval!) kan de ander daar niet omheen. En nog even over dat klussen...het houdt nooit op. Nu is klussen niet zo vervelend, tenminste...als je heel handig bent. Wanneer je wat minder handig bent -zachtjes geformuleerd...- dan voel je dat dubbel en dwars. Ook ligt de hele boot altijd overhoop als er weer een klus gedaan moet worden. Het is dus een wonder als we heel eventjes een nette boot hebben. Opruimen en ordenen en weer opruimen en ordenen en weer opruimen en ordenen. En dan nog even over dat klussen...Wanneer je handig bent, lukt ook niet altijd alles en kost een klus nog steeds soms heel veel tijd en gegrom en frustratie en gedoe. Tot zover. 

Verdere mededelingen: Onze nieuwe loungebank heeft een nieuwe bekleding gekregen, Maarten is niet tevreden, ik vind het allang knap wat hij gemaakt heeft. Plus het is af. 

De eerste kakkerlak is aan boord gesignaleerd. Poes Miss Luna heeft nog niet door dat zij chef-kakkerlak-terroriseren is. 

Voel me al beter na dit verhaal. Lang leve het blog! 

Op het volgende eiland, La Gomera

Om 9.15 uur komen Ilka en Dieter een gevulde gasfles afleveren en ons uitzwaaien. We rennen van het havenkantoor -betalen!- naar de JoHo om van John en Jolanda afscheid te nemen. Amelie van four and three quaters is al even bij Miss Luna geweest om haar gedag te zeggen en staat ook met haar papa en mama te wachten tot we weggaan. Er zijn meerdere vochtige ogen en er wordt hard gezwaaid! Ilka en Dieter beloven we somehow, somewhere weer te zien. Amelie heeft tekeningen meegegeven, eentje voor mij en een voor bevriende zeilers die in La Gomera liggen. Het is voelbaar dat we hier een geweldige tijd hebben gehad.
De emoties zijn van korte duur, want de zee is onrustiger dan verwacht. Lelijke golven en de stuurautomaat verzaakt, dus werk aan de winkel. Ook gaat het regenen, de zeilpakken worden na lange tijd weer eens uit de kast gehaald. Na een kleine twee uur is het droog, is de zee rustiger en doet de stuurautomaat het weer. Onze Miss Luna zoekt heel slim het midden van de boot op (onder de tafel) en behalve dat ze grote ogen heeft, doet ze het prima. Met de genua aan bakboord en de lichtweer-genua aan stuurboord uitgeboomd hebben we voor de wind een lekkere snelheid, totdat de wind wegvalt. Om een uur of negen 's avonds komen we in het donker aan in San Sebastian, op La Gomera. Maarten stuurt steeds makkelijker een havenbox in en tegenover ons blijken Nederlandse zeilers te liggen die we op een vertrekkersdag ontmoet hebben. Borrelen en bijkletsen gebeurd dus een half uur later.
San Sebastian blijkt een gezellig drukke haven te zijn, met meer bekenden vanuit Nederland en voorgaande havens. Er wordt wat af gekletst, geklust en geborreld. Wij klussen ook weer hard aan de boot. De olielekkage van de motor neemt te grote proporties aan, dus dit is flink aanpoten. Maarten is een hele dag bezig om 1 bout los te krijgen. De hele dag ligt hij in een onmogelijke houding in de machinekamer te klussen en nadat hij het bijna opgegeven had, krijgt hij het toch voor elkaar. Het volgende project is de juiste onderdelen hier krijgen. Tussen de klusbedrijven door hebben we vanmorgen onze eerste Spaanse les gevolgd. Het wordt hoog tijd dat we meer kunnen zeggen dan 'hola' en 'muchos gratias'. We zijn er lekker zoet mee.

Familie uitbreiding

Mag ik u voorstellen aan Miss Luna P. Lolita.

Een week voordat wij aankwamen is ze aan komen lopen bij onze Duitse vrienden en wij hebben haar nu aan boord meegenomen. Ze is fantastisch! Naast dat ze erg aanhankelijk is, plast ze op haar eigen toilet, beiden zeer belangrijk. Wij blij, zij blij. Ze is een echte wereldreiziger, met een eigen Spaans paspoort. Of ze last van zeeziekte heeft is nog een verrassing...voorlopig genieten we van haar komst. 

Biertje doen met Joris was super relaxt. We hebben gewandeld op een vulkaan, naar "ons" verborgen zwarte strand geklommen en naar hamerhaaien gezocht in zee. Zonder succes overigens. De werkklusjes van Maarten zijn klaar. Het zonnescherm van 20 meter is goed gelukt. Ik heb voor het eerst broodjes gebakken. Negen stuks maken, was drie uur werk, maar ze zijn echt goed gelukt. Tot slot is de laatste bootuitbreiding onze bananentros, een topcadeau van Ilka & Dieter. Het eiland stikt van de bananenbomen en deze tros schijnt over een maand langzaamaan rijp te worden. Voorlopig hangt de tros er achter op dek prachtig bij. 

Druk met...

Geloof het of niet. Het leven zo onderweg kan behoorlijk druk zijn. Nu willen we nog altijd ook veel doen op een dag en dat is in deze hitte en sowieso op dit eiland niet de code. 

Druk waarmee dan? Nou, een skype-belofte nakomen kan bijvoorbeeld een hele middag in beslag nemen als het havenkantoor ineens dicht is (plots een nationale feestdag...)  en de dichtstbijzijnde andere plek met internet een half uur rijden is met bus of liftend. Boodschappen doen neemt ook een halve dag in beslag, want het is soms zoeken naar spulletjes zeker als je voorraad in wilt slaan voor langere tijd. Het inladen van de boodschappen in de boot neemt een volgende middag in beslag. Een BBQ voorbereiden in mijn minikeuken gaat prima, is leuk en vult wederom een dag. Vrijdagavond deze bedank-BBQ voor Ilka en Dieter gehouden in een prachtig recreatiepark -zie foto-in het dennenbos. Wij eten vaak met hen mee, dus vandaar. 

Maarten heeft via via inmiddels zijn derde klus al binnengesleept hier op La Palma. Super! Hij is dus druk achter de naaimachine. 

Verder worden er nieuwe vrienden gemaakt, op boot Joho www.sailadventures.nl Zij vertrokken donderdag, maar kwamen weer terug met gebroken voorstag. Metaalmoeheid was de oorzaak. Roestvrijstaal en lasspullen hebben we aan boord, dus Maarten springt bij. Er woont een Engels meisje hier op de haven van ruim vier jaar, Amely, die het heel gezellig vindt bij ons aan boord. Dus zij komt geregeld bij mij knutselen terwijl ik aan het koken ben, een handwas doe of aan het opruimen ben. Zo ziet ons havenleven er zo ongeveer uit. 

Verder is de Finka (= tuin) van Ilka geweldig. Avocado's, een courgette die eruit ziet als een pompoen, verse vijgen, kruiden en overal op het eiland amandelen. Deze plukken en kapotslaan is een heerlijke bezigheid. En niet te vergeten--> ik heb met Ilka brood gebakken!

Heerlijke broodjes, nu nog hopen dat dit recept ook werkt met onze bootoven. Dat ga ik volgende week uitproberen, want eerst komt dit weekend Maarten zijn broer Joris onverwacht een biertje doen. Hij was in Portugal, dus "in de buurt". Wij hebben er zin an! 

Lalala Palma

Afgelopen weekend zijn we op sleeptouw meegenomen door Ilka en Dieter en hun zoon Ties. Wat een luxe als mensen de weg kennen en je meenemen van de ene mooie plek naar de andere. Maarten werkt aan het zonnescherm in het huis van Dieter & Ilka. In de haven was het soms te winderig en vooral te vies, waardoor de mooie crème kleurige stof zwart werd. Na een fijne roest- en huishouddag op de boot, heb ik ook de bus naar Tijarafe genomen, waar zij wonen. De tocht tussen alle bananenplantages door is prachtig en nog leuker is het om een sluiproute te weten inmiddels. Dus stap ik in the middle of nowhere uit en weet -nadat Maarten en ik samen al twee keer flink misgelopen zijn...- de weg naar het huis. Ilka staat me heel lief halverwege op te wachten, maar ik blijk de route nu echt te kennen. Onderweg verzamelen we enkele amandelen en slaan de noot kapot, mmm echt lekker.

Weekend vieren

En dan nu, aan het werk!

8.30 uur wakker en eerst aan het roestbikken nu het nog niet al te warm is. Een uur later druipen de druppels zweet rijkelijk van m'n voorhoofd. Maarten is met Dieter het zonnescherm aan het uitmeten, tekenen en knippen. Zij hebben een boot van 16 meter en willen een zonnescherm voor over de hele boot, een grote dus. Het is een leuke klus. Bijna net zo leuk als roestbikken. :-) Een werkdag dus, die we afsluiten straks met een duik in de zee. We liggen hier overigens naast prachtige kliffen, waar een uur geleden ineens een instorting plaatsvond. Nog nooit van dichtbij gezien. "Ach, ganz normal" zegt Dieter. Wij vonden het wel indrukwekkend.

Tenerife-La Palma

Maandagochtend 3 oktober.

Om 11.00 kom ik met vers brood, fruit en groente aangefietst . Maarten klapt de vouwfiets in terwijl ik de boodschappen opberg. De boot is al vaarklaar; de stroomkabel van de walstroom is opgeruimd evenals de waterslang, spullen liggen op hun plek en goed vast, de huiken (=beschermingshoezen van zeilen tegen de zon) zijn verwijderd, de plastic kapjes zijn van de meetinstrumenten gehaald, de reddingsvesten hangen klaar, marifoon, verrekijker, computer  klaargezet...dat soort dingen. Om 11.30 varen we weg, Ludo -Vlaamse buurman- zwaait ons uit. Altijd leuk om uitgezwaaid te worden. Dag Dag Santa Cruz Tenerife. We hebben zin om te varen. 

Tien minuten na vertrek valt de motor uit, we varen nog in de haveningang. In dit geval een betonnen muur aan de ene kant, rotsen aan de andere kant, wel een breedte van 50 meter water links en rechts van ons. Shit! Maarten duikt de machinekamer in, ik achter het roer. We hebben nog vaart, maar hoe lang nog? Er komt een boot van de andere kant. Toeter pakken. Onhandig begin ik op de toeter te blazen. "Daan! Vier keer 1 seconde, dat weet je toch!" Oh ja, dat signaal betekent dat je stuurloos bent en dat wist ik, waarom doe ik het dan niet? Gelukkig weet Maarten het probleem te verhelpen en varen we na 10 minuten alsnog de haven uit. Buiten gebeurd het ons nog een keer, maar dan met veel zee om ons heen. Lang leve de oceaan, waar je ruimte hebt om te dobberen en te repareren. Jammer van de zeedeining, maar Maarten houdt zich goed. 

We varen in 24 uur naar La Palma, wel op de motor. We dachten met een rustig windje op de spinaker naar La Palma te zeilen. Er is echter helemaal geen wind, kan gebeuren. De zee is prachtig rustig, met natuurlijk wel oceaandeining. Maarten is niet ziek. Hoera! We hebben een heerlijke tocht samen. De wijdbeens gemaakte maaltijd -anders val je immers om :-) - smaakt ons beiden goed en 's nachts krijgen we een prachtige bliksemflits-show op de koop toe. Vrijwel de hele tijd is de bliksem ver weg en prachtig. We komen aan in de regen, lekker verfrissend, want warm is het toch. Ook is er ineens vlak voor aankomst wind en dan meteen veel. Jammer hoor, want aanleggen met veel wind is een stuk lastiger. We negeren gewoon de havenmeester die ons in een box in de hoek wil hebben en leggen keurig op de receptie-panton aan. Als de wind een paar uur later afneemt verplaatsen we Lola alsnog. Daarna lekker uitrusten. In de namiddag worden we opgehaald door onze Duitse zeilvrienden Dieter en Ilka. Zij wonen in La Palma De naaimachine staat bij hen thuis voor Maarten klaar (nieuw besteld en naar hun op laten sturen), evenals een maaltijd. Wat een luxe. La Palma, here we are. 

Veel

"Is het niet wat veel, al dat bezoek?"
Veelgestelde vraag. Ja, natuurlijk was het veel. Sterker nog. Gisteravond hebben we voor het eerst samen op de boot gegeten sinds anderhalve maand!? Pas als ik voor ons saampies sta te koken, merk ik hoe zeer ik zin had in weer 'gewoon samen, thuis op de Lola zijn'. Dus ja, het was veel. Veel genieten, veel kletsen, veel bijzondere momenten, veel delen, veel ... gewoon veel. Dus ja, we zijn uit ons 'gewone doen' geraakt. De 2,5 maand ervoor hadden we toch een systeem opgebouwd, een ritme, wat we even kwijt zijn. Ook staat door het klusproject in de salon -M: "Lekker om me ff te focussen"- de hele boot op zijn kop. Een aantal voorraadkastjes zijn opgedoekt tbv de nieuwe bank en dus moeten we alles opnieuw indelen. Op dit moment is het gehele 'wat ligt waar-systeem' dan ook in de war.
M: "Je bent niet helemaal in je element he?" "Nou schat, ik vind het allemaal een beetje veel."

Tevreden klap ik na dit schrijven mijn laptop dicht en ga bij Maarten kijken, hij zit op de steiger langs de boot te vissen. Beet! Van schrik deins ik achteruit en struikel al giechelend bijna over onze vouwfietsen. Koelbloedig snijdt Maarten zijn kop eraf. Morgen eten we samen zelfgevangen vis. 

Impressie van Tenerife

(fotoalbum van maand drie staat op de site)

Feestje foto's en bijpraten

Cathelijne & co; we genieten na, wat een feestje!

Mam; de website is gemaakt en foto's zijn weer zichtbaar. 

Maike; fijn dat je weer goed en wel geland bent, hoe werden de Spaanse schoentjes ontvangen?
Chriz; waar blijft je blogtekst? :-)
Buurvrouw Verschuren; wat gezellig dat u de blog bij buurman Michiel komt bekijken!

Hier ligt de boot overhoop, want we zijn de salon aan het verbouwen. Maarten is aan 1 kant 

een lounge-bank aan het maken, waar hij tijdens overtochten -met zijn lange lijf- beter kan liggen, tevens gewoon een lekkere verruiming van boot en zitcomfort. Ondertussen zoek ik op dek weer naar ons roestduiveltje en werk dan ook meteen plekjes bij. Na een dag hard werken nemen we een duik ik zee, spoelen ons af met zoet water en drogen dan op in de middagzon. 

Laatste bezoek uitgezwaaid

Het is duidelijk dat we het druk hebben, niet eens tijd om het blog bij te werken...

We hebben het heerlijk gehad! Dag gezeild met elkaar, veel met elkaar gegeten en een klein glaasje gedronken, heerlijk gebabbeld en genoten. Het was echt een cadeautje dat we met acht vrienden bij elkaar waren op Tenerife -mooier eiland dan gedacht ook trouwens-. En nu? Bijkomen en ook weer fijn samen zijn.  

Genaker in zee.

Maandagochtend zijn we na twee volle dagen en nachten op zee aangekomen in Santa Cruz, Tenerife. Windkracht 4 (dag 1), 5 a 6 (dag 2) was prima. De golven waren ons de eerste dag goed gezind, dag twee lagen we echter behoorlijk te shaken. Golven tegelijkertijd van zowel opzij als schuin van achter, waren de boosdoeners. Ook kregen we hierdoor geregeld een zoute douche over ons heen. Hoge golven ook. Maike verwoorde mooi dat ze zich nu letterlijk een beeld kan vormen bij "een muur van golven" (en was in het geheel niet bang!). De boot kan de zee goed hebben en danst alle kanten op of anders gezegd, ploegt zich een baan door het water. Terwijl we relaxt de staten van Amerika aan het doornemen waren, zag ik ons genaker (150 m2) in het water vallen (!?!). Actie! Snel de bazaan (kleine zeil acher) naar beneden gehaald, zodat we nu geen zeil meer voerden. Zo lagen we al snel te dobberen, wat dan het meest veilig is. Motor aangezet, doch geen gas gegeven, want waar was onze genaker gebleven? Misschien wel bij de motor en je wilt niet dat je zeil in je schroef terecht komt. Opgeslokt in zee, bleek gelukkig de onderste bevestiging van het zeil aan de boot nog in tact. Maar zo'n groot zeil binnenhalen op zee is nog niet zo makkelijk. Rustig aan met al onze kracht het zeil binnengehaald. De genaker zit in een hoes, waarvan het laatste deel vol zeewater zat. Met behulp van de lier ook dit laatste deel op de boot getakeld. De genaker was zeiknat, maar nog geheel intact. De lijn bleek gebroken te zijn, wat zijn vrije val verklaarde. Vervolgens de zeilen gehesen en rustig verder gevaren.     

Hoe is het nou?

Dag 1 was iedereen fris en fruitig aan boord. Dag twee had Maarten helaas toch weer last van zeeziekte en lag dus veel op bed. Zodra hij ligt gaat het goed. Zeeziekte is een evenwichtsstoornis en als je plat ligt, hoeft je lichaam geen evenwicht te zoeken, dus gaat het goed. Gezellig en handig is dat liggen niet, ziek zijn is gewoon balen. Wat ook balen is, is dat ik nog lang geen perfecte zeiler ben. Mag dan prima de wacht kunnen houden, navigeren gaat prima, ben niet ziek en niet bang, doch een genaker zelfstandig hijsen is nog een zee te hoog. Natuurlijk leer ik ontzettend veel, maar lang niet snel genoeg naar m'n zin. Ook moeten handelingen soms -vaak!- gewoon vlot gebeuren en die snelheid zit er bij mij nog lang niet altijd in. Dus plan de campagne is --> Droog oefenen met zeilen zetten in mijn geval, zodat ik straks ook blind de goeie kleur lijn kan pakken(?!).  En die zeeziekte... die heffen we op, hebben we besloten! Al hebben we de sleutel hiervoor nog niet gevonden :-)  

Kikker op de kant

 Maarten heeft dinsdag een aanvaring gehad met een beugel op de steiger (heet kikker in zeilland) en heeft hierbij zijn 4e teentje gebroken of gespleten. Pijnlijk! Twee tenen bij elkaar gebonden, pijnstillers erin en koelen maar. Hij kan er nog wel op lopen, maar niet zo makkelijk. Nu zouden we hier toch een tijdje blijven, dus hij wordt als een prins op de erwt behandeld door de hofmeesteres en haar dienaar. Er komen deze week zes vrienden op bezoek. Biertje drinken en babbelen zal wel goed komen. 

In de haven van Madeira

Gisteren een prachtige zeiltocht gehad naar Madeira. Om ons voor te bereiden op de passaatwinden straks, hebben we nieuwe ruime wind zeilvoering uitgetest. (Gennaker voor, plus licht-weer-fok gehesen tussen de grote- en bazaansmanst). Met succes! 

Ankeren net buiten de haven in Funchal mag wel, maar wil je niet. Je ligt dan de hele tijd op de oceaangolven te schommelen. Dus we willen de haven in. Er ligt een catamaran IN de haveningang. We roepen hem op met de marifoon, ..... ze blijken net passagiers aan wal gezet te hebben en varen voor ons even achteruit. Wij kunnen er nu door. Havenpersoneel dirigeert ons naast een Spaanse boot te gaan liggen, maar de schipper is het daar niet mee eens. Ok, hij wil wel naar voren gaan, is alleen erg onhandig, dus dit lijkt een uur te duren. Ondertussen heeft de catamaran ((25 meter lang, 15 meter breed) weer achter ons aangelegd om zijn boot schoon te spuiten. We moeten Lola dus op zijn plek houden en dat gaat niet zo makkelijk als bij een auto! De boegschroef (kun je makkelijk boot mee naar links of rechts sturen) komt nu erg van pas. Hij trekt wel de hele vooraccu's leeg, maar ala. De Spanjaard bakt er echt niets van. Wij leggen Lola tijdelijk naast een andere -houten- boot (voor de catamaran), de enige optie om wat rustiger af te kunnen wachten. Maarten gaat even bij de Spanjaard kijken en als we eindelijk (!) genoeg ruimte hebben, piepen we de Lola tussen de houten boot en de Spanjaard. Inparkeren met een boot is best spannend. 

Heerlijk zes (!) uur wandelen

Porto Santo

Daar zijn we weer. Na vijf dagen varen op zee, zijn we veilig en wel in Porto Santo aangekomen, naast Madeira.  SSB deed het niet, dus ik kon onderweg helaas geen berichten sturen. Het Marokko-plan is omgegooid na het uitvinden van met name de hoge havengelden daar (€60,- pn!). Maike heeft de status van ere-bemanningslid gekregen, zo goed ging het. Maarten was van de vijf dagen weer 3,5 dag ziek, dat was balen. Al hadden we het wel verwacht na bijna drie weken veel op het vaste land zijn, dan raak je toch uitgeslingerd. 

Verder hele verschillende zeeën gehad, qua golfslag en daarmee deining. De windvaan deed het de hele reis goed, dat is echt super! Maarten heeft het blad die de wind opvangt vergroot en ook nog tips van Tom (boot Tinto) gekregen (Dankjewel Tom!). De windvaan verbruikt geen stroom en maakt geen herrie en houdt de boot op koers. Echt een verbetering bij lange overtochten, zo raken we steeds meer bedreven. 

Maike heeft zich de hele weg goed gevoeld en kon dus ook fijn wacht lopen, da's best een luxe als je gewend bent het met zijn tweeën te doen. Bijzonder om met zijn drieën de oversteek te maken. Gisteravond aangekomen en ik moet nog wel bijkomen van de reis. Na een overtocht zijn we echt goed moe. Het is nu wat bewolkt hier, dus heerlijk weer om een lange wandeling te maken. Zin in.

Botsing -terwijl wij stil lagen...-

Wij lagen netjes aan de steiger, twee aan twee, naast boot Bo van Ronne & Bouke (zeilvrienden). Dan komt er een boot die voor ons wil gaan liggen. Op het laatste moment ziet deze schipper dat je daar niet mag aanleggen vanwege taxibootjes. Hij gaat twijfelen, neemt even gas terug. Hij raakt uit koers, de stroom duwt hem vlot richting ons en hij geeft snel gas bij (!?!), richting steiger en richting ons . Op zijn minst onhandig van deze Fransman. Ik zie hem op de voorkant van onze boot inrammen en vervolgens ook tegen die van de Bo. Help! Het is mazzel dat we een zeer stevige -zelfgelaste- boegspriet hebben en ook boot Bo is stevig. Doordat hij gas bij geeft botst hij met zijn neus tegen de steiger aan en komt daar twee meter het water uit. Tevens legt hij zichzelf daarmee nog steviger tegen ons (en onze railing!!) aan. Ronne en Maarten nemen de leiding over, want de schipper verliest het overzicht. De harde stroming blijft hem tegen ons aanduwen en dit alles terwijl het hard regent. Loskomen is nog niet zo makkelijk. We halen lijnen uit de boot, leggen een anker uit en uiteindelijk lukt het ons met elkaar om de boot aan te leggen. Er moet een paar keer flink geschreeuwd worden dat de Fransman vooral niets meer moet doenen dan komt het goed. Dit was vrijdagavond.

We verven het wel weer bij, maar het was wel echt even schrikken. Lang leve de stevigheid van onze boot. Het goede nieuws is dat het rolfoksysteem gearriveerd is en alles weer gemaakt is. Dat is echt super! Nu gaan we weer naar de wind kijken en concrete plannen maken. Ondertussen is het een gezellige boel met Maike aan boord, Ronne en Bouke & kinderen naast ons enTom & Thea van catamaran Tinto in de buurt.

     

Regelfrustraties

Spullen onderweg bestellen en regelen is lastig. Bedrijven zijn nog op vakantie of reageren gewoon sowieso sloom. Zo is onze Ereader kapot (al na een maand!!!) en ik probeer op afstand te organiseren dat deze gerepareerd terug mee kan komen met vrienden van ons die eind september komen. IJdele hoop wellicht...ga het toch proberen. Ach, dit onderdeel is ook minder belangrijk dan het rolfoksysteem waar we nu op wachten. Als het goed is komt dit morgen aan in Porto (noord Portugal), waarschijnlijk gaan we dit onderdeel dan zelf per trein of vliegtuig -net wat goedkoper is- ophalen. Dan zijn we in ieder geval zeker dat het niet weer ergens bij de post blijft hangen. Tja, per boot reizen betekent steeds opnieuw onderdelen nodig hebben en als je reizende bent moet je postadressen organiseren. Dat hoort erbij en is vaak ook een leuke sport en soms niet. Even mopperen is wel fijn. Het kan ook niet iedere dag feest zijn.
ps. Nieuw fotoalbum van 2e maand op de site.

Everzwijn avontuur

Er is veel te vertellen: pa & ma weer naar huis, Maike -Maarten z'n moeder- gearriveerd, onderdelen besteld en transport geregeld (=ingewikkeld als je steeds op pad bent!), boot weer volgeladen met voorraad, we liggen weer voor anker (wegkomen op rivier met harde stroming was nog spannend), tot je knieën in de modder om bij de bijboot te kunnen komen (eb in volle glorie!) enzovoorts enzovoorts. Echter nu het verhaal van het Everzwijn.
Stel je voor. Je ligt voor anker en na een gezellig avondje in het huisje van je ouders loop je terug door een landje naar het water, richting de bijboot. Het is pikdonker, je hebt daarom een zaklamp bij je. Je bent een jongen en je moet plassen. Je staat dus in het riet. Terwijl je daar staat zie je ineens iets groots en zwarts. Het beweegt. Het gromt. Het rent op je af. Het stopt op vijf meter afstand en kijkt je aan. Het blijkt een boze everzwijn. Jij hebt je gulp nog niet eens dicht. Je moeder loopt achter je, dus die geef je kalm doch zeer duidelijk instructies om door te lopen naar het kleine steigertje waar de bijboot ligt. Na twee minuten van stilstand, kom je langzaam in beweging en probeer je bij de steiger te komen. Dat lukt. Pfff, echt wel schrikken! De keer erop liepen we met een mes en pikhaak als wapen. We hebben hem niet meer gezien.

Op Rivier Guardiana

Al bijna een week voorbij, de tijd vliegt! We hebben een dag met zijn allen klusjes aan boord gedaan, daagje Spanje, uit eten met Mieke van wie m'n ouders het huisje huren, gedanst op het plein met live muziek, daagje zondag gehouden -terwijl Maarten en ik weer aan het klussen waren- en nu vandaag varen, want dat wilden mijn ouders dolgraag. We zijn verder de rivier op gevaren en het was een heerlijke dag. Weg komen bleek lastiger dan gedacht, er blijkt een zandbank vrijwel naast de haven te liggen. Varen is avontuur, dus dat hadden we. Na een half uur los, geen probleem. We varen drie uur landinwaarts en gaan bij een mooi plaatsje voor anker. Met de bijboot varen we naar de kant en bezoeken een stuwdam. We vinden geen pad naar het meer, wel een gang dwars door de stuwdam. Daar zijn we doorheen gelopen, heel gek! Om 17.30 uur zijn we weer terug in Alcoutim, en nemen een duik in de rivier -met sterke stroming- en toen was het tijd voor een borreltje. Vervolgens hebben we weer heerlijk fris de hele familie geskypt.
Kortom: we vermaken ons heerlijk met zijn vieren zo.

Fijn samen zijn

Zaterdagochtend, 9.30 uur liepen mijn ouders door de douanedeuren in Faro. Wat een heerlijk weerzien! De door de telefoon beloofde knuffels konden uitgewisseld worden, en hoe! Dat wordt nog wat, we zijn immers nog maar net onderweg. Het bijzondere van bezoek van familie is dat het heel speciaal is als je ze ontvangt en daarna wordt het heel snel gewoon, in de goede zin van het woord. Mijn ouders hebben een heerlijk huisje en een auto, beide voor ons een luxe. De boot hebben we na een paar dagen ankeren in de haven gestationeerd. Nu kan iedereen makkelijk binnenlopen, dat is fijn. We toeren wat in de buurt, lezen, genieten van elkaar en de omgeving, bezoeken nabijgelegen dorpjes, met de auto ook langs de grote supermarkt, eten gezellig met elkaar, Maarten klust ondertussen nog wat, kortom; het is super fijn samen zijn.