Praktisch
Ons blog is een beetje een chaos. Onze sailmail stond op de verkeerde datum, waardoor het lijkt dat wij al in 2013 leven. Verder hebben we afgelopen week eventjes internet gevonden, maar leek ons blog vervolgens toch niet bijgewerkt te zijn. Het is nu zondagnacht 30 december. Internet is zeer schaars in Cuba, dus ons blog blijft een beetje aanmodderen deze weken. Dat hoort bij de charme van Cuba.
Santiago de Cuba
We zijn een week in Santiago de Cuba. Wat een stad. Het is onze kennismaking met Cuba, we vinden het geweldig. Het paard & wagen op de 'snelweg', de oldtimers, de aardige mensen, de fietsverkopers met hun waren, de kinderen die met vliegers in de straten spelen, de muziek, het straatleven 's avonds als de hete zon verdwenen is. Wat een bijzonder land. Verstoken van internet, supermarkten en andere Westerse geneugten, gaan we op in deze totaal andere cultuur. De mensen zijn arm en hebben weinig spullen. Iedereen vraagt of we dingen over hebben. Shampoo, waspoeder, kleding, het maakt niet uit wat. We zijn onder de indruk van deze samenleving, die we niet in een paar weken zullen gaan snappen, maar misschien wel wat beter zullen leren kennen.
We maken zelf ook kennis met de vele regels die het land kent. Toen we aankwamen, zaterdag de 22ste, mochten we niet aan land. Eerst moesten er wel 15 mensen en twee drugshonden alles aan boord komen controleren. Iedereen even vriendelijk en inefficient. Het was een bijzonder circus, welke begon met een arts die ons gezond moest verklaren. Na een halve dag wachten op deze arts, zijn we vervolgens een halve dag bezig om al deze mensen van de juiste informatie te voorzien. Allemaal geen probleem, we laten het over ons heenkomen.
In de haven hebben we een kleine reunie gehad, met boot Bo, de Dikke Druif, de Tahira waar we steeds mee op varen en onszelf. We hebben met elkaar kerst gevierd om het gemis van familie te compenseren. Een restaurante particulare was daarvoor een mooie ambiance.
Weer onderweg
In de haven hebben we vlak voor vertrek nog net even kunnen douchen, er was zowaar weer wat water. Verder is het gelukt om diesel te kopen. Deze moest in jerrycans naar de haven gebracht worden. Beetje bij beetje, want er waren geen jerrycans genoeg. Het lijkt erop dat alles wel te organiseren is in dit land, als je maar geen haast hebt (en wel geld hebt). Het verlaten van de haven, en daarvoor weer de juiste stempels en papieren ontvangen, nam ook weer een halve dag in beslag. Ook lijkt het erop dat we lang niet overal aan land mogen, wat het ons hele reisschema in de war gooit. We zijn het niet gewend zo aan banden gelegd te worden en wat wij nu ervaren is natuurlijk maar een fractie van hoe het voor de Cubanen zelf moet zijn. Afijn, wordt vervolgd.
----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com
zondag 30 december 2012
donderdag 27 december 2012
Cuba
We zijn in Santiago de Cuba.
Wat een prachtig land. Wat een bijzondere mensen. Wat een geweldige ervaring.
Verstoken van internet, supermarkten en andere Westerse geneugten,
genieten wij volop van de muziek op straat, de oldtimers, paard &
wagen op de "snelweg" en de gevarieerde en zeer vriendelijke bevolking.
Met vier Nederlandse boten liggen we in de haven. Met kerst hebben we
daarom in een restaurante particulare, gezamenlijk een kerstdiner
genuttigd, om het gemis van eigen familie te compenseren.
In de haven heeft Maarten de genua van de Tahira gerepareerd, waar ze
zeer blij mee zijn. In dit land is nergens een zeilmaker te vinden.
De eerste dagen leek het wat frisser hier. Dat was van korte duur,
want de Noordelijke koude wind waarmee we Cuba binnen zijn gekomen, is
zeldzaam en inmiddels weer weer vervangen door windstilte. Wederom is
het warm.
Vandaag zijn we voor het eerst met de bus naar de stad gegaan ipv onze
gewoonlijke Chevrolet uit 1954. Santiago de Cuba is een stad waar je
uren kunt slenteren en waar overal wat te zien is. Er wonen hier 1
miljoen mensen. Met kerst zat iedereen bij de familie in huis, vandaag
zien we de stad op volle toeren. Druk! Op straat probeert men van
alles te verkopen. Voor de winkels staan overal rijen, evenals voor de
banken.
We komen een man van de haven tegen, hij weet een bank waar geen rij
zou staan. Drie banken verder dropt hij ons vriendelijk bij een bank
in een zogenaamd kortere rij. Natuurlijk wil hij geld voor zijn
diensten. Na een half uur blijkt dat in deze rij helemaal geen
beweging zit. Wederom hadden we een zogenaamde gids aan onze broek,
waar we niet veel verder meer gekomen zijn, maar wel een paar CUC
armer van geworden zijn.
Het land is arm. Mensen moeten het van ons als toeristen hebben en het
is best zoeken naar een juiste code met iedereen die wat van je wil.
Voor zover die code overigens bestaat...
Bovenal genieten we en proberen we het land beter te leren kennen.
Voor iedereen: Een heel gelukkig nieuwjaar!
Wat een prachtig land. Wat een bijzondere mensen. Wat een geweldige ervaring.
Verstoken van internet, supermarkten en andere Westerse geneugten,
genieten wij volop van de muziek op straat, de oldtimers, paard &
wagen op de "snelweg" en de gevarieerde en zeer vriendelijke bevolking.
Met vier Nederlandse boten liggen we in de haven. Met kerst hebben we
daarom in een restaurante particulare, gezamenlijk een kerstdiner
genuttigd, om het gemis van eigen familie te compenseren.
In de haven heeft Maarten de genua van de Tahira gerepareerd, waar ze
zeer blij mee zijn. In dit land is nergens een zeilmaker te vinden.
De eerste dagen leek het wat frisser hier. Dat was van korte duur,
want de Noordelijke koude wind waarmee we Cuba binnen zijn gekomen, is
zeldzaam en inmiddels weer weer vervangen door windstilte. Wederom is
het warm.
Vandaag zijn we voor het eerst met de bus naar de stad gegaan ipv onze
gewoonlijke Chevrolet uit 1954. Santiago de Cuba is een stad waar je
uren kunt slenteren en waar overal wat te zien is. Er wonen hier 1
miljoen mensen. Met kerst zat iedereen bij de familie in huis, vandaag
zien we de stad op volle toeren. Druk! Op straat probeert men van
alles te verkopen. Voor de winkels staan overal rijen, evenals voor de
banken.
We komen een man van de haven tegen, hij weet een bank waar geen rij
zou staan. Drie banken verder dropt hij ons vriendelijk bij een bank
in een zogenaamd kortere rij. Natuurlijk wil hij geld voor zijn
diensten. Na een half uur blijkt dat in deze rij helemaal geen
beweging zit. Wederom hadden we een zogenaamde gids aan onze broek,
waar we niet veel verder meer gekomen zijn, maar wel een paar CUC
armer van geworden zijn.
Het land is arm. Mensen moeten het van ons als toeristen hebben en het
is best zoeken naar een juiste code met iedereen die wat van je wil.
Voor zover die code overigens bestaat...
Bovenal genieten we en proberen we het land beter te leren kennen.
Voor iedereen: Een heel gelukkig nieuwjaar!
dinsdag 25 december 2012
Santiago de Cuba
Zaterdagochtend in alle vroegte...
De laatste mijlen naar Cuba zijn wild. Onze windmeter noteert wel 40 knopen wind en dat terwijl we tegen de wind in moeten varen. Onmogelijk, dus we kruisen op. Overal witte koppen op het water. We laten alleen de bazaan nog staan voor enige stabiliteit, al is het effect daarvan nauwelijks voelbaar. Wat een wind, wat een wind. Vlakbij de havenmonding zijn er nog meer valwinden, harde windstoten uit onverwachtse hoek. Er ligt gelukkig goede betonning in het water en deze is ook goed zichtbaar. Het naar binnen varen gaat prima.
Via de marifoon hebben we al contact gehad met zowel de kustwacht, als de marina. We hebben gelezen dat we eerst moeten ankeren, in afwachting van allerlei officials. We willen graag checken waar we dat precies moeten doen. Niemand reageert echter meer op een marifoonoproep, behalve zeilvriendin Bouke van de Nederlandse boot Bo. Zij zijn vanuit het noorden naar Santiago de Cuba gevaren, in mei hebben we elkaar voor het laatst gezien in Sint Maarten. Super grappig om nu weer bij elkaar in een haven te liggen, in Cuba! We mogen toch aanleggen in de haven, zo vertelt ze ons. Het anker hebben we echter inmiddels al uitgegooid. Op ons gemak leggen we daarna de landvasten klaar, hangen de fenders uit en halen het anker weer op om aan te leggen op de onaffe betonnen steiger. Kikkers om je touw aan vast te knopen zijn er niet, enkel wat stalen pennen die uit het beton steken, de fundering van de steiger. Dat voeldoet ook.
Een gezellig weerzien is het met Ronne & Bouke en hun kinderen Inge & Lieke. Kort, want we mogen niet van boord voordat de douane, een arts, de voedsel-inspectiedienst, de muggenbestrijder, de immigratiedienst, de drugshonden en weet ik het wie nog meer...aan boord zijn geweest. Eerst komt rond 13.00 uur de Tahira met een kapotte genua binnen. Fijn dat ook zij aangekomen zijn. Ze leggen de boot naast de onze, waardoor wij met elkaar bij kunnen kletsen. Dit alles in afwachting van alle officials, die trouwens lang op zich laten wachten. Zes uur na onze aankomst komt de arts aan boord en daarna volgt de rest. Het is meteen druk op de Lola en iedereen moet allerlei papieren invullen. De honden snuffelen rond, terwijl wij Miss Luna maar even bij ons houden. Alle officials zijn zeer vriendelijk en zeer inefficient. Het is een bijzonder circus aan boord. Wanneer de laatste beamte van boord is, mogen we voet aan land zetten. Borrelen op de Bo, om vervolgens onze gevangen tonijn en mai mai te verorberen en tot slot om te vallen van de slaap.
----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com
De laatste mijlen naar Cuba zijn wild. Onze windmeter noteert wel 40 knopen wind en dat terwijl we tegen de wind in moeten varen. Onmogelijk, dus we kruisen op. Overal witte koppen op het water. We laten alleen de bazaan nog staan voor enige stabiliteit, al is het effect daarvan nauwelijks voelbaar. Wat een wind, wat een wind. Vlakbij de havenmonding zijn er nog meer valwinden, harde windstoten uit onverwachtse hoek. Er ligt gelukkig goede betonning in het water en deze is ook goed zichtbaar. Het naar binnen varen gaat prima.
Via de marifoon hebben we al contact gehad met zowel de kustwacht, als de marina. We hebben gelezen dat we eerst moeten ankeren, in afwachting van allerlei officials. We willen graag checken waar we dat precies moeten doen. Niemand reageert echter meer op een marifoonoproep, behalve zeilvriendin Bouke van de Nederlandse boot Bo. Zij zijn vanuit het noorden naar Santiago de Cuba gevaren, in mei hebben we elkaar voor het laatst gezien in Sint Maarten. Super grappig om nu weer bij elkaar in een haven te liggen, in Cuba! We mogen toch aanleggen in de haven, zo vertelt ze ons. Het anker hebben we echter inmiddels al uitgegooid. Op ons gemak leggen we daarna de landvasten klaar, hangen de fenders uit en halen het anker weer op om aan te leggen op de onaffe betonnen steiger. Kikkers om je touw aan vast te knopen zijn er niet, enkel wat stalen pennen die uit het beton steken, de fundering van de steiger. Dat voeldoet ook.
Een gezellig weerzien is het met Ronne & Bouke en hun kinderen Inge & Lieke. Kort, want we mogen niet van boord voordat de douane, een arts, de voedsel-inspectiedienst, de muggenbestrijder, de immigratiedienst, de drugshonden en weet ik het wie nog meer...aan boord zijn geweest. Eerst komt rond 13.00 uur de Tahira met een kapotte genua binnen. Fijn dat ook zij aangekomen zijn. Ze leggen de boot naast de onze, waardoor wij met elkaar bij kunnen kletsen. Dit alles in afwachting van alle officials, die trouwens lang op zich laten wachten. Zes uur na onze aankomst komt de arts aan boord en daarna volgt de rest. Het is meteen druk op de Lola en iedereen moet allerlei papieren invullen. De honden snuffelen rond, terwijl wij Miss Luna maar even bij ons houden. Alle officials zijn zeer vriendelijk en zeer inefficient. Het is een bijzonder circus aan boord. Wanneer de laatste beamte van boord is, mogen we voet aan land zetten. Borrelen op de Bo, om vervolgens onze gevangen tonijn en mai mai te verorberen en tot slot om te vallen van de slaap.
----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com
zaterdag 8 december 2012
Efkes blijven
De wet van Murphy. Schrijf nooit op je blog wat je plannen zijn, want dan gaat het zeker anders lopen. Ik was dit even vergeten...
De wind is flink op zee, windkracht 6 voorspeld en dat kan ook zomaar 7 zijn. Te flink voor ons om nu te vertrekken. Dus na een volle en haastige dag gisteren, kunnen we nu rustig aan doen. Alle boodschappen waren snel weggestopt, want we waren behoorlijk moe na een hele dag van hot naar her rijden (immigratie, douane, grote supermarkten, naar de boot, naar de dierenarts, Martijn naar het vliegveld brengen, weer naar het huisje...). Alle tijd nu om ze toch nog te ordenen. In Cuba kun je bijna niets krijgen aan levensmiddelen -behalve rijst en bonen- en de Bahama's zijn schreeuwend duur, onze voorraad is daarom goed aangevuld.
Ties krijgt nu de kans om echt te wennen aan de boot. Vannacht was hij om 3.45 wakker en had geen trek om weer te gaan slapen. Hij was best zoet, doch wakker en aandachtvragend en vooral... vroeg.
Het zeilende leven begint weer en daarmee onze afhankelijkheid van de wind. Het is zonde van onze planning, maar het mooie is dat we behoorlijk hebben geleerd om te leven met wat de dag brengt. Daarbij is het heerlijk om met een windje op de boot te zijn. Dan is de hitte goed te verdragen en genieten we van de tafelberg waar we op uitkijken vanaf het Spaanse water.
Het is ook hoog tijd dat we met Arthur & Annemieke weer een kaartje
gaan leggen.
De wind is flink op zee, windkracht 6 voorspeld en dat kan ook zomaar 7 zijn. Te flink voor ons om nu te vertrekken. Dus na een volle en haastige dag gisteren, kunnen we nu rustig aan doen. Alle boodschappen waren snel weggestopt, want we waren behoorlijk moe na een hele dag van hot naar her rijden (immigratie, douane, grote supermarkten, naar de boot, naar de dierenarts, Martijn naar het vliegveld brengen, weer naar het huisje...). Alle tijd nu om ze toch nog te ordenen. In Cuba kun je bijna niets krijgen aan levensmiddelen -behalve rijst en bonen- en de Bahama's zijn schreeuwend duur, onze voorraad is daarom goed aangevuld.
Ties krijgt nu de kans om echt te wennen aan de boot. Vannacht was hij om 3.45 wakker en had geen trek om weer te gaan slapen. Hij was best zoet, doch wakker en aandachtvragend en vooral... vroeg.
Het zeilende leven begint weer en daarmee onze afhankelijkheid van de wind. Het is zonde van onze planning, maar het mooie is dat we behoorlijk hebben geleerd om te leven met wat de dag brengt. Daarbij is het heerlijk om met een windje op de boot te zijn. Dan is de hitte goed te verdragen en genieten we van de tafelberg waar we op uitkijken vanaf het Spaanse water.
Het is ook hoog tijd dat we met Arthur & Annemieke weer een kaartje
gaan leggen.
vrijdag 7 december 2012
Weer op pad
Morgen Martijn naar 't vliegveld brengen, laatste spullen inpakken, laatste wasjes draaien, langs de douane & immigratiedienst om uit te klaren, supermarkt, dierenarts (speciaal Cuba-paspoort voor poes!) en apotheek. Dan huisje schoon achterlaten en met alle zut naar de boot. Het meeste is al op de Lola, vandaag gebracht en ingeruimd.
Zaterdag varen we in vijf uurtjes naar het westpunt van Curacao. Daar gaan we in een baai voor anker, om even in te slingeren. We hebben immers zo lang op het land geleefd weer, dat de zeebenen verdwenen zijn. Vervolgens naar CUBA. Een dag of vijf zullen we erover doen.
Heel veel zin om weer op pad te gaan. Natuurlijk is het spannend met z'n drietjes nu aan boord. Eigenlijk vier, met Miss Luna erbij. Hoe zal het gaan met de nachtwacht? Hoe vindt Ties het om met ons dagen op zee te zijn?
Boven alles is het vooral weer heerlijk om in ons eigen huis te zijn, op de Lola.
donderdag 6 december 2012
Fotoverslag
Maandag 3 december
Dien maakt het huis schoon waar wij nu in Curacao
even verblijven. Super Luxe!
Aan het eind van de middag komt de Tahira aan in
Curacao, onze -spontaan ontstane- zeilmaatjes in het
Caribisch gebied. Ze zijn, na een klein half jaar, terug
van weggeweest.
De Tahira met Arthur & Annemieke.
Dinsdag 4 december
Ties krijgt een laatste check en zijn derde inenting
hier op Curacao. Het is een gezellige babyboel op
het consultatiebureau.
Ties wil geen prik. Hij wil alleen maar omrollen.
maandag 3 december 2012
Zo van die dingen
Maarten heeft vreselijk last van hitte-uitslag. Ties maakt grote sprongen, maar is daar op dit moment vooral hangerig en druilerig van. Daan heeft last van haar hormonen. De kinderwagen staat met een lekke band. De bilge van de boot zijn weer schoon en droog, evenals de meeste (maar nog lang niet alle) kastjes. Alle kleding en beddengoed is weer fris en fruitig, nadat overal wel wat vieze sporen van het waterstralen te vinden waren. Verder gaat het goed met ons en met Poes Luna fantastisch. Miss Luna floreert in ons huis in de knoek. Ze geniet van alles waar ze op kan klauteren en ook van al de hagedissen, duiven en gekko's die er te vangen zijn.
Onze poging afgelopen zaterdag om met zijn drietjes op de boot te gaan klussen liep uit op een fiasco. Ties had het vooral warm, net als wij overigens, en Maarten z'n huid ging ook nog protesteren. Het was dan ook windstil en daarmee heet. Leg dat maar eens uit aan een baby. Arm kind. Afkoelen in de emmer bood uitkomst. Voor eventjes. We hebben het maar kort gehouden, dit bootbezoekje.
Maarten gaat nu meestal vroeg in de ochtend van 7.00 tot 11.00 naar de boot en dan 's middags van 16.00 tot 19.00 uur weer aan de slag. Tropenrooster!
Onze poging afgelopen zaterdag om met zijn drietjes op de boot te gaan klussen liep uit op een fiasco. Ties had het vooral warm, net als wij overigens, en Maarten z'n huid ging ook nog protesteren. Het was dan ook windstil en daarmee heet. Leg dat maar eens uit aan een baby. Arm kind. Afkoelen in de emmer bood uitkomst. Voor eventjes. We hebben het maar kort gehouden, dit bootbezoekje.
Maarten gaat nu meestal vroeg in de ochtend van 7.00 tot 11.00 naar de boot en dan 's middags van 16.00 tot 19.00 uur weer aan de slag. Tropenrooster!zaterdag 1 december 2012
Terug naar Nederland
Afgelopen week was een feestweek. Zondag heeft Daan zich schor gekletst op skype en natuurlijk is haar verjaardag live gevierd met Gieske & Bart erbij. De hele dag kwam de regen met bakken uit de lucht vallen, heftige buien. Wel mooi om te zien. Tijdens zo'n bui koelt het ook lekker af. Prima.
Verder een week van de railing er weer opzetten, lekker eten met elkaar, de bijboot (weer!) repareren, snorkelen, bijna een nieuwe bijboot kopen (de prijs van 1200 gulden bleek 1200 dollar te zijn...helaas) en bijkletsen. Weonsdag zijn we op een grote catamaran naar Klein Curacao gevaren. Onderweg dolfijnen en ter plaatse schildpadden. Gieske & Bart zitten weer in het vliegtuig naar huis. Met een lach en een traan hebben we ze uitgezwaaid.
We hebben ook nog een massamoord bekeken.
's Avonds tijdens een tropische regenbui, raakten de motten in paniek. Blijkbaar zijn hun fragiele vleugeltjes niet bestand tegen nattigheid. Ze fladderden letterlijk om onze oren en velen zijn er gesneuveld. De hele vloer lag onder!
Ik tik dit verhaal met de vogel- en kikkergeluiden op de achtergrond. We genieten nog even van de tropen, nu we er nog zijn.
Abonneren op:
Posts (Atom)