Regen & kleine ongemakken in het paradijs

Vast fijn om te lezen--> het regent veel en hard hier!
De verkoeling is fijn, dus daar genieten we nog maar even van. Het wordt straks vanzelf goed warm hier. We slapen zelfs weer even onder een dekbedje, dat is echt fijn. Beetje jammer dat we enorm liggen te schommelen op onze ankerplek, dus echt goed slapen lukt mij niet. Maarten slaapt beter.
Zaterdag & zondag hebben we flinke werkdagen gehad. De kakkerlak-oorlog is nog niet gestreden, dus de hele keuken en alle etenskastjes zijn weer leeggehaald en nogmaals schoongemaakt. Vervolgens alles weer ingespoten met spray en dan een paar uur van boord om de lucht te klaren. Zondag hebben we ook de bilgen leeg gehaald, we wisten dat er wat water in stond. We wilden dit keer voorkomen dat de boel weer erg ging roesten, dus we waren er redelijk op tijd bij. Nu ligt er ook eten in de bilg-luiken. Een pak couscous was met het water in aanraking gekomen en ontploft. Een bende!!! Die troep kruipt in alle hoekjes en gaatjes en schimmelt ook snel. Blehhhh! Afijn, het is weer schoon.
Zondag 15.30 uur ontdekken we dat er een kleine water lekkage boven de dynamo zit en dat deze het heeft begeven. Geen stroom dus en aangezien het bewolkt en windstil is, leveren de zonnepanelen en windmolen maar net genoeg stroom om de koelkast goed aan de praat te houden. Die is vanmiddag belangrijk, want het bier moet koud zijn!
Om 16.00 uur lopen wij nog in ons kloffie, bezweet en wel en arriveren de eersten voor onze zondagmiddag-bootborrel. Met een man of tien hebben we een klein zondagmiddag-feestje met snacks & soep en eindigt de dag heerlijk.

Nu is het maandag en brengen we de dynamo naar een reparateur die op zijn testbank kan kijken wat de schade is.  Het gaat wel op zijn Caribbeans. Hij arriveert niet op de afgesproken tijd. We zijn inmiddels een paar uur verder en het  is droog. Tijd om in de dingy te springen en te kijken hoe het ervoor staat!

foto & films

Foto's van maand zeven staan op de site. Film van de oversteek is online, Maarten die vis vangt al gezien? Veel plezier.

Tobago

Lopend met mijn voetjes in het warme, heldere water, over een wit strand met palmbomen, zou ik bijna onze vervelende tocht vergeten. Bijna.
Kijk nou toch waar we aangekomen zijn. Een pelikaan zweeft boven het water en maakt zich klaar voor een prachtige landing. In alle vroegte
vecht een havik zijn gevecht met een zeearend uit. Vogels fluiten, het tropische water spat zwoel tegen de rotsen, koraalsteentjes spoelen aan
op het strand. Palmbomen wuiven naar de boten die hier voor anker liggen te wiebelen. Tussen de zestal boten ligt onze Lola en wij zijn hier
echt naartoe gevaren. Onwerkelijk, maar waar.
Deze locatie hebben we mede aangedaan vanwege een goed aangeschreven bootservice. John komt o.a. naar onze giek kijken, die we toch een
keer willen vervangen. Vervolgens gaat hij uitzoeken of hij aan de spullen kan komen, kosten en levertijd. Om beer-o'clock worden we terug
verwacht, zijn bedrijfje zit -heel vervelend- naast de strandbar. Hij runt de zaak met zijn vrouw, beiden van onze leeftijd. We hebben een super
gezellige avond. Dat maakt het hier extra mooi, want hoe prachtig een plek ook is, de mensen maken uiteindelijk een plek echt waardevol of niet.

ps. Het regent hier. Veel en hard. :-)

Bijna in het Caribisch Gebied

..maar nog niet helemaal... Nog zo'n 16 uur te gaan en dan zijn we in Tobago. Zal mijn familie nooit meer vertellen wat de bestemming is, want dan wijzigt deze steevast. Tobago dus. Morgen wordt de vierde dag van deze tocht en we zijn blij dat we er bijna zijn.
Zaterdagochtend om 10.30 uur halen we ons anker op, om vervolgens de bruine Suriname rivier af te varen richting zee. De vaargeul richting zee is wederom spannend, vanwege zijn smalheid. Ruim een uur zit ik geconcentreerd dicht op de dieptemeter, papieren-kaart en pc om zo goed mogelijk te navigeren en Maarten stuurt. De diepte varieert van nog 1,7 meter tot 3 meter onder de kiel. Da's niets te veel. Wat deze keer wel jammer is, is dat er een redelijk grote afwijking bestaat tussen waar we werkelijk varen en wat mijn beeldscherm aangeeft. Zo varen we langs een boei, die volgens mijn kaart nog 100 meter voor ons zou moeten liggen. Dan is het best lastig aanwijzingen geven om in de vaargeul te blijven, die zelf 50 meter breed is. We halen het weer.
Het water verandert langzaam van bruin -door de regenval uit het tropisch regenwoud, daarom is het ook zo ondiep voor de kust van Suriname-, naar troebel groenig, naar weer mooi doorzichtig blauw. Tot aan etenstijd hebben we een goede tocht. De zeilen staan goed, de wind is ok, de gerepareerde giek lijkt het goed te doen (afkloppen!), we zeilen weer. Koken blijkt teveel gevraagd en ipv iets lekkers klaar te maken, komt alles eruit. Maarten doet een poging om het eten af te maken, maar wordt gestoort door zijn vishengel. Beet! Het blijkt een Wahoo van ruim een beter lengte. Het eten is verpietert, maar veel trek hadden we toch niet. Poes smult van de wahoo.
We varen 'aan de wind', wat een bumpie koers is. Beiden zijn we niet lekker. Niets stoere zeelui, een kwakkelcrew, dat zijn we. Met ups en downs komen we de dagen door. Er zijn veel uren dat zowel lezen, als slapen, als wat voor activiteit dan ook niet lukt. Dan duurt de tijd lang.
Het feit dat ik dit bericht, verspreid over de drie uur durende nachtwacht, kan tikken, geeft aan dat het met mij wat beter gaat. Ook Maarten is wel in staat om zijn wachten te draaien. De verschillende eilanden in de Caribbean liggen straks op een dag varen van elkaar. Wat een heerlijkheid.
We krijgen het niet altijd cadeau, maar ach, dat hoeft ook niet.

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Hartverzakking door held van de dag.

In de kuip van de Tahira zitten we gezellig aan de koffie, als ik een boot voorbij zie komen. Beeld: een boot die met de stroming mee hard achteruit vaart, met voor zich een slingerende lijn--> ofwel deze boot is van zijn ketting af geslagen en is nu een snel en gevaarlijk varend projectiel geworden! Het is de 'Vrijheid', die met een noodtempo op andere boten afdendert, zonder bemanning aan boord. Maarten en Arthur snellen in de bijboot eropaf. Net als ze aankomen, lijkt de anker weer grip te hebben in de modder van de rivier, maar de vraag is voor hoe lang. Ze halen het anker op en leggen hem in de stromende regen op een andere veilige plek. Ze zijn hier wel een uurtje mee zoet. Dan ligt de Vrijheid weer veilig op een nieuwe plek. Maarten gaat met zijn bijboot even naar een andere boot, iets wegbrengen. Arthur komt bij ons verslag uitbrengen. Wij zijn inmiddels al koffieleutend naar binnen verhuisd, want er zijn flinke windhozen en regenbuien. Ze hebben hun goede daad van de dag verricht, zo lijkt het.
Nog geen vijf minuten later roept een andere boot ons via de marifoon op. De Vrijheid zou weer losgeslagen zijn. "Dat kan niet," zegt Arthur nog heel rustig. Toch maar even buiten kijken. Eenmaal met het hoofd buiten in de wind, krijg ik voor mij een horrorbeeld te zien. De vrijheid komt met een noodgang op de Tahira af en erger nog...ik zie Maarten met een noodgang in zijn bijboot tussen de Vrijheid en de Tahira scheuren. De boten raken elkaar en de bijboot zit ertussen. Voor mijn ogen zie ik onze dingy geplet worden. Ik zet het op een gillen! Een paar seconden ben ik ervan overtuigd dat Maarten tussen de twee boten geplet is. M'n hart bonkt uit m'n lijf, de paniek is groot. Als Maarten even later naast de Tahira zwemt, duurt het even voor het tot me doordringt dat hij op tijd uit de bijboot is gesprongen. Hij is de rivier ingedoken en ongedeerd klimt hij bij de Tahira aan boord. Ondertussen bonkt de vrijheid toch tegen de Tahira aan. De bijboot draait rondjes naast ons met een nog draaiende motor. Meerdere bijbootjes snellen onze kant op om te assisteren. Fenders!
Arthur staat voorop tegen te houden wat hij kan, zijn vriendin Annemieke en ik halen zo snel mogelijk, zoveel mogelijk stootwielen tevoorschijn. Schade beperken en redden wat er te redden valt. Weer windstoten en regen. Maarten zit inmiddels op de Vrijheid, de motoren van beide boten staan aan. Fenders ertussen duwen en goed kijken wat er gebeurd. De rust weer terugvinden. Met kloppend hart en wel. Even later lijkt de situatie stabiel. De vrijheid zit met zijn roer vast aan de ankerketting van de Tahira. Samen liggen de boten nu op het anker van de Tahira. Houdt dat anker het? Het lijkt van wel. We zijn wel meer richting de pier komen te liggen, maar alles ligt vast. Rust bewaren. Uitademen. De sterke stroming helpt niet. Echt koud is het niet, maar we krijgen wel verschillende buien over ons heen.
Uiteindelijk wachten we drie uur, tot het tij keert. Tijdens de omkering van het tij, slek, is er even geen stroming en kunnen de boten uit elkaar gehaald worden. De ankerlijn van de Tahira zit -onder water- klem in het roer van de Vrijheid. Maarten duikt het touw op. Het uit elkaar halen van de boten verloopt soepel. Gelukkig. De schade van de beide boten lijkt mee te vallen, mede doordat onze dingy -die het ook overleeft heeft- de eerste klap als groot stootwiel heeft opgevangen. Maarten de held van de dag. Ik vijf jaar ouder... Ons vertrek uit Suriname stellen we nog een dag uit.

Kakkerlak-oorlog op de boot & brulapen in de bush

De wereld is klein. Zondag 1 januari bezoek ik samen met Bouke van boot Bo de zondagochtendmis in de grootste Rooms Katholieke Kerk van Zuid Amerika. Hier ontmoet ik een oud collega dirigent, die het kinderkoor leidt. Hoe bizar! Wel erg leuk. Dan huren we deze week een auto en trekken er samen met boot JoHo, John & Jolanda, op uit. We bezoeken fort Nieuw Amsterdam, met een prachtig kruithuis -goede accoustiek die we ook even uitgetest hebben- met rondom waterlelies met bladeren zo groot als een vrachtwagenwiel. Een oude suikerfabriek doen we aan, waarbij we rondgeleid worden door mhr. Soukarie. Zo verdient hij zijn pensioen bij elkaar, want met het sluiten van de fabriek in 1996 is ook het pensioenfonds gesloten. Hij leidt ons rond met zijn prachtige verhalen en in zijn hand een schrift met oude foto's.
De volgende dag wordt de auto gebruikt voor boodschappen en hout voor de JoHo. Twee planken op het dak, gaat prima.
Op donderdagochtend gaan we in alle vroegte naar de kant voor een twee daagse op de Braunsberg. Tijdens ons ontbijt ontdekken we -weer- kakkerlakken. In de keuken. Ergens zit een nest...het moet wachten tot we terugkomen van onze jungletocht.

De gids Boikie is een echte Surinaamse enthousiasteling. Hij vertelt even enthousiast over Clarence Seedorf z'n sportcomplex en alles wat hij voor Suriname doet, als over telefoonbomen, Karakara-vogels, slingerapen en brulkikkers. Het is een feest om in het tropisch regenwoud te gast te zijn.
Boven op de berg woont Rocky, met zijn dochter of vrouw, dat was ons niet helemaal duidelijk. Eens per maand komen ze van de berg af om boodschappen te doen in Paramaribo. Ze koken fabuleus en zorgen met plezier voor hun gasten. Tevens is hij koning van de "jungle" joulebak. Na een prachtige en dierrijke wandeling naar de Leo waterval, overnachten we in een hangmat. Dit alles onder het genot van de junglegeluiden. Deze varieeren van tijd tot tijd. Rond 17.30 uur bakenen de brulapen hun territorium af. Rond 22.00 uur doen de als honden klinkende brulkikkers dat en tussendoor variert het van krekels, tot KaraKara's tot slingerapen (!) tot wilde duiven en ga zo maar door.
Er lopen bij het ontbijt trompetvogels rond de hutten, ze zijn mak en Rocky voert ze bij zoals wij kippen bijvoeren, tevens knabbelen de goudhazen wat mee. Voor wie het weten wil: Trompetvogels zijn zwart met witte vleugels, hebben een parelmoerkleurige borst en lijken wat op een struisvogel, maar dan gansformaat. Ze schijnen goed te kunnen voetballen (geen grap). Goudhazen zijn knaagdieren met lange achterpoten als een haas, een lijf als een cavia zes keer vergroot en een gouden achterwerk.
De volgende dag doen we nog een wandeling. Het uitzicht op het stuwmeer is prachtig. De geur van het woud is heerlijk. We raken niet uitgekeken.

Bij terugkomst op de boot 's avonds vallen we met ons neus in de boter, we verklaren de oorlog aan de kakkerlakken. In het kruidenkastje lijkt een nest te zitten. Het is een bekend probleem onder zeilers. Kakkerlakken proberen via groente en fruit de boot binnen te dringen, of via je schoenzolen. Met name de eitjes zijn gemeen, want onzichtbaar als ze zijn, zitten ze makkelijk verstopt ook in bv karton. De schoenen blijvan zoveel mogelijk in de bijboot of we wassen ze schoon. Karton komt niet aan boord, behalve enkele verpakkingen. Alles gaat zoveel mogelijk in plastik dozen. Bloem doen we ofwel in drie plastik zakken ofwel gieten we over in petflessen (K-klus!). Alle pogingen ze buiten te houden ten spijt, vangen we zo'n 20 stuks en houden we grote schoonmaak. Bestrijdingsmiddelen waren al aan boord. Of we ze kwijt zijn moet nog blijken.

Zaterdag varen we samen met boot Bo naar een zijrivier, de Crommewijne. We varen 's avonds door het moeras met een lokaal bootje, waar we kaaimannen (kleine krokodillen) spotten en de bootsman ze vangt. Met zijn handen. Voor de foto...We liggen voor anker bij Frederiksdorp, een vriendelijk dorpje met een Karibara als loslopend huisdier. Zie een cavia voor je, maar dan 100 keer zo groot! Ze heet Bara, weegt 150 kilo en is mak. Suriname is echt een bijzonder land.

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Bijpraten met foto's

Aankomst op 25 december, wegbrengen van de giek, oud& nieuw in centrum Paramaribo, 24.00 uur op een boot met de andere zeilers. GELUKKIG NIEUWJAAR ALLEMAAL!