In de kuip van de Tahira zitten we gezellig aan de koffie, als ik een boot voorbij zie komen. Beeld: een boot die met de stroming mee hard achteruit vaart, met voor zich een slingerende lijn--> ofwel deze boot is van zijn ketting af geslagen en is nu een snel en gevaarlijk varend projectiel geworden! Het is de 'Vrijheid', die met een noodtempo op andere boten afdendert, zonder bemanning aan boord. Maarten en Arthur snellen in de bijboot eropaf. Net als ze aankomen, lijkt de anker weer grip te hebben in de modder van de rivier, maar de vraag is voor hoe lang. Ze halen het anker op en leggen hem in de stromende regen op een andere veilige plek. Ze zijn hier wel een uurtje mee zoet. Dan ligt de Vrijheid weer veilig op een nieuwe plek. Maarten gaat met zijn bijboot even naar een andere boot, iets wegbrengen. Arthur komt bij ons verslag uitbrengen. Wij zijn inmiddels al koffieleutend naar binnen verhuisd, want er zijn flinke windhozen en regenbuien. Ze hebben hun goede daad van de dag verricht, zo lijkt het.
Nog geen vijf minuten later roept een andere boot ons via de marifoon op. De Vrijheid zou weer losgeslagen zijn. "Dat kan niet," zegt Arthur nog heel rustig. Toch maar even buiten kijken. Eenmaal met het hoofd buiten in de wind, krijg ik voor mij een horrorbeeld te zien. De vrijheid komt met een noodgang op de Tahira af en erger nog...ik zie Maarten met een noodgang in zijn bijboot tussen de Vrijheid en de Tahira scheuren. De boten raken elkaar en de bijboot zit ertussen. Voor mijn ogen zie ik onze dingy geplet worden. Ik zet het op een gillen! Een paar seconden ben ik ervan overtuigd dat Maarten tussen de twee boten geplet is. M'n hart bonkt uit m'n lijf, de paniek is groot. Als Maarten even later naast de Tahira zwemt, duurt het even voor het tot me doordringt dat hij op tijd uit de bijboot is gesprongen. Hij is de rivier ingedoken en ongedeerd klimt hij bij de Tahira aan boord. Ondertussen bonkt de vrijheid toch tegen de Tahira aan. De bijboot draait rondjes naast ons met een nog draaiende motor. Meerdere bijbootjes snellen onze kant op om te assisteren. Fenders!
Arthur staat voorop tegen te houden wat hij kan, zijn vriendin Annemieke en ik halen zo snel mogelijk, zoveel mogelijk stootwielen tevoorschijn. Schade beperken en redden wat er te redden valt. Weer windstoten en regen. Maarten zit inmiddels op de Vrijheid, de motoren van beide boten staan aan. Fenders ertussen duwen en goed kijken wat er gebeurd. De rust weer terugvinden. Met kloppend hart en wel. Even later lijkt de situatie stabiel. De vrijheid zit met zijn roer vast aan de ankerketting van de Tahira. Samen liggen de boten nu op het anker van de Tahira. Houdt dat anker het? Het lijkt van wel. We zijn wel meer richting de pier komen te liggen, maar alles ligt vast. Rust bewaren. Uitademen. De sterke stroming helpt niet. Echt koud is het niet, maar we krijgen wel verschillende buien over ons heen.
Uiteindelijk wachten we drie uur, tot het tij keert. Tijdens de omkering van het tij, slek, is er even geen stroming en kunnen de boten uit elkaar gehaald worden. De ankerlijn van de Tahira zit -onder water- klem in het roer van de Vrijheid. Maarten duikt het touw op. Het uit elkaar halen van de boten verloopt soepel. Gelukkig. De schade van de beide boten lijkt mee te vallen, mede doordat onze dingy -die het ook overleeft heeft- de eerste klap als groot stootwiel heeft opgevangen. Maarten de held van de dag. Ik vijf jaar ouder... Ons vertrek uit Suriname stellen we nog een dag uit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten