Everzwijn avontuur

Er is veel te vertellen: pa & ma weer naar huis, Maike -Maarten z'n moeder- gearriveerd, onderdelen besteld en transport geregeld (=ingewikkeld als je steeds op pad bent!), boot weer volgeladen met voorraad, we liggen weer voor anker (wegkomen op rivier met harde stroming was nog spannend), tot je knieën in de modder om bij de bijboot te kunnen komen (eb in volle glorie!) enzovoorts enzovoorts. Echter nu het verhaal van het Everzwijn.
Stel je voor. Je ligt voor anker en na een gezellig avondje in het huisje van je ouders loop je terug door een landje naar het water, richting de bijboot. Het is pikdonker, je hebt daarom een zaklamp bij je. Je bent een jongen en je moet plassen. Je staat dus in het riet. Terwijl je daar staat zie je ineens iets groots en zwarts. Het beweegt. Het gromt. Het rent op je af. Het stopt op vijf meter afstand en kijkt je aan. Het blijkt een boze everzwijn. Jij hebt je gulp nog niet eens dicht. Je moeder loopt achter je, dus die geef je kalm doch zeer duidelijk instructies om door te lopen naar het kleine steigertje waar de bijboot ligt. Na twee minuten van stilstand, kom je langzaam in beweging en probeer je bij de steiger te komen. Dat lukt. Pfff, echt wel schrikken! De keer erop liepen we met een mes en pikhaak als wapen. We hebben hem niet meer gezien.

Op Rivier Guardiana

Al bijna een week voorbij, de tijd vliegt! We hebben een dag met zijn allen klusjes aan boord gedaan, daagje Spanje, uit eten met Mieke van wie m'n ouders het huisje huren, gedanst op het plein met live muziek, daagje zondag gehouden -terwijl Maarten en ik weer aan het klussen waren- en nu vandaag varen, want dat wilden mijn ouders dolgraag. We zijn verder de rivier op gevaren en het was een heerlijke dag. Weg komen bleek lastiger dan gedacht, er blijkt een zandbank vrijwel naast de haven te liggen. Varen is avontuur, dus dat hadden we. Na een half uur los, geen probleem. We varen drie uur landinwaarts en gaan bij een mooi plaatsje voor anker. Met de bijboot varen we naar de kant en bezoeken een stuwdam. We vinden geen pad naar het meer, wel een gang dwars door de stuwdam. Daar zijn we doorheen gelopen, heel gek! Om 17.30 uur zijn we weer terug in Alcoutim, en nemen een duik in de rivier -met sterke stroming- en toen was het tijd voor een borreltje. Vervolgens hebben we weer heerlijk fris de hele familie geskypt.
Kortom: we vermaken ons heerlijk met zijn vieren zo.

Fijn samen zijn

Zaterdagochtend, 9.30 uur liepen mijn ouders door de douanedeuren in Faro. Wat een heerlijk weerzien! De door de telefoon beloofde knuffels konden uitgewisseld worden, en hoe! Dat wordt nog wat, we zijn immers nog maar net onderweg. Het bijzondere van bezoek van familie is dat het heel speciaal is als je ze ontvangt en daarna wordt het heel snel gewoon, in de goede zin van het woord. Mijn ouders hebben een heerlijk huisje en een auto, beide voor ons een luxe. De boot hebben we na een paar dagen ankeren in de haven gestationeerd. Nu kan iedereen makkelijk binnenlopen, dat is fijn. We toeren wat in de buurt, lezen, genieten van elkaar en de omgeving, bezoeken nabijgelegen dorpjes, met de auto ook langs de grote supermarkt, eten gezellig met elkaar, Maarten klust ondertussen nog wat, kortom; het is super fijn samen zijn.

Op zoet water.

We liggen in Alcoutim, op de rivier -dus zoet water- Guerreiros de Rio. Aan de overkant ligt Spanje, dus we zijn weer dichtbij de tapas, mmm.

Tocht op de rivier gisteren was mooi, inclusief toplunch op de boot --> tonijn! Weer een dag ervoor was ik aan het koken, toen Maarten me riep. "Daan, Daan, ik heb je hulp nodig!" Mopperend zette ik het gas uit. Ter beeldvorming: de boot wiebelt en daarmee alles wat je neerzet, de keuken is schattig doch klein, mijn hoofd knalrood vanwege de hitte en het vuur en natuurlijk doe ik mijn stinkende best iets lekkers te maken, waarbij timing en alles warm houden niet altijd meevalt... Maarten moest wel een hele goede reden hebben me weg te roepen uit de keuken. Dat had hij, want de vislijn stond strak en samen hebben we de vis binnen gehaald. Hij had de hoofdprijs, tonijn.
Vanmiddag per bus en trein naar Faro, om daar morgenochtend mijn ouders op te pikken. Erg veel zin in!

8 Augustus 2011

Vertrek richting Lissabon, er stond een flinke zee...

Giek tegen je hoofd

Mama's geen paniek (we hadden jullie gebeld als het ernstig was en dat hebben we niet gedaan, dus...) Maarten heeft wel de giek tegen zijn hoofd aangekregen. We zijn van Sesimbra naar Portimao doorgevaren, windje was ok dus we wilden fijn de kaap om. In de ochtend hebben we een half uur dolfijnenfeest gehad voor onze boot. Fantastisch!

Later viel de wind weg, zeilen klapperden. Ik had nachtwacht en probeerde door de koers te wijzigen nog enigszins wind te vangen, zonder resultaat. Maarten zijn bed uit. Na de neerhouder van de giek zo strak mogelijk gezet te hebben, wilden we het grootzeil weer goed zetten. Waarschijnlijk toch niet helemaal wakker, ging het toen mis. Maarten duwde de giek voor zich uit en wilde deze vastzetten, de giek kwam echter meteen weer terug. Ik zag het gebeuren. Schrikken natuurlijk! Bijna geen wind werkte nu in ons voordeel, want zonder gevaar konden we koelen en zijn wondje verzorgen. Hoofdpijn en een klein wondje onder zijn oog. Best afgelopen dus. Zeilen naar beneden gehaald en op de motor verder gevaren.
Om 5.30 uur kwamen we maandagochtend aan in Portimao. Prachtige ankerplek hebben we en hoewel niet helemaal fijn; we zijn de kaap om!

Op afstand.

Als het met iedereen goed gaat, is het makkelijker om op afstand te zijn, maar dat is niet altijd het geval. Zus zit niet zo lekker en natuurlijk maak ik me zorgen. Het is lastig om ver weg te zijn, er niet te kunnen zijn, gewoon er zijn. Gelukkig zijn anderen er wel voor haar en gezin, dat helpt. Skype, mobiele telefoon, email maken dat we geregeld contact met thuis hebben. Dan zijn we weer even dicht bij elkaar. Lang leve de moderne technologie! Daarnaast heb ik alle vertrouwen dat het goed komt, dat helpt ook.
Vanmiddag om 15.15 uur aangekomen in Sesimbra, een Portugese badplaats. Om 15.30 lag ik in het water en weer een half uur later had ik lekker gedoucht buiten in de kuip. Hoe luxe is dat! Dat was weer genieten. Je de hele tijd zorgen maken helpt immers niets.

Ankeren met windkracht 7

Lissabon is een prachtige stad. We lagen ook aan een grote steiger, dus we konden lekker klusjes doen met volop stroom en zoet water. Hoogtepunt van Lissabon was de privé-bioscoop, die we konden realiseren met onze nieuw gekochte geluidsboxjes. Super cool.

Gisteravond om 20.00 uur vertrokken ivm stroming die je mee wilt hebben (is hier soms 3 a 4 knopen, terwijl we 5 knopen varen op de motor). Het waaide op de rivier richting zee veel harder dan verwacht, windvlagen van 42 knopen is hard! In de haven hadden we amper wind. Dat het verschil zo groot zouden zijn hadden we niet verwacht. Het hydraulisch systeem was niet in orde. Varen is niet altijd leuk...Ook op de plek waar we wilden ankeren, Cascais, waaide het nog flink. Te harde wind om de haven in te gaan, ankeren met zoveel wind hadden we ook nog nooit gedaan. Toen we er vertrouwen in kregen, in het donker plek uitgezocht (tussen boten die ook voor anker liggen en niet altijd een lichtje hebben...), anker uitgegooid die gelukkig meteen de grond vastgreep. Het was een kort, doch spannend tochtje. Nu in Cascais, waar de World Cup is; Formule 1 onder het zeilen. We vinden het vooral ook veel poeha :-)

Zeilen naar Lissabon

Na twee dagen in flatielje (=groep) gevaren te hebben, zijn wij zaterdagmiddag doorgestoomd naar Lissabon. Al is stomen niet echt het goede woord. We vertrokken met te weinig wind en na vijf uur geschommeld te hebben, trok de wind iets aan, voelde Maarten zich weer goed, kwam de wind mooi van achter en hebben we dus de zeilen gehesen. Aan bakboord (=links, maar dat weet iedere lezer...toch?) hebben we de licht-weer-genua uitgeboomd, aan stuurboord de genaker en zo voeren we met veel zeil aan de voorkant van de boot. Op het gemak, wind was maar windkracht 2 a3, voeren we gestaag in totaal 26 uur naar Casais.
Cascais ligt vlak voor Lissabon. Ook al konden we hier voor anker, het was een drukke toeristische badplaats, die we snel achter ons gelaten hebben. We liggen nu weer in een haven in Lissabon. Het aanleggen waren we wat verleerd --» kras in de boot...balen! Nu heerlijk Lissabon aan het verkennen, met zijn mini trams, heuvels, prachtige (en ook veel leegstaande, treurige) gebouwen. We genieten ervan en vanavond eten we hutspot.

Ons stinkende best

Hoe hard we ook twee dagen gebikt en geschuurd hebben, na het aanbrengen van de 2-componentenverf kwam de roest er op sommige plekken meteen weer doorheen. Gisteravond bij thuiskomst zagen we al vocht onderin zitten, condens. Het valt dan ook niet mee voor verf om goed uit te harden. Vanmorgen weer een ander chemisch goedje -Brunox- erop gesmeerd, dit stonk nog erger, maar leek ook in ieder geval iets te doen. Nu nog hopen dat het GOED werkt. Zo blijkt maar weer dat je stinkende best doen niet altijd het gewenste resultaat oplevert. Maar ja, dat komen we allemaal weleens in meer of mindere mate tegen.

Klussen in Portugal ziet er hetzelfde uit als in Nld, niet?

dag dag familie

Maarten z'n half broertje heeft een week aan boord geslapen, kwamen we achter. Was reuze gezellig afgelopen week met de familie. Op en af wisselde de samenstelling aan boord, met David dus als hardnekkige vaste baken. En terecht. Het was heerlijk relaxed. Eergister hebben we afscheid genomen en natuurlijk gisteren nog de laatste vergeten spullen uitgewisseld.
Vandaag vielen we met ons neus in de boter. Lola kwam aandacht tekort. Anders gezegd--> er stond water onder in de boot, al paar weken. Steeds uitgesteld om dit schoon te maken en dat werd bestraft met veel roest, heel veel roest! Dit laten verslonzen resulteert uiteindelijk in een gat in je boot, dus werk aan de winkel. De hele dag op zijn kop in de boot gehangen en we zijn nog niet klaar.
Koop een boot werk je dood, jaja, we voelen hem.