Wat er niet leuk is aan een boot.

Enkel lofverhalen over onze reis, zou de realiteit te kort doen. Daarom vandaag deel 1 van wat er niet leuk is aan een boot. 

Een boot is bijvoorbeeld klein. Er moet veel worden geklust op een boot en de ene keer lukt dat beter dan de andere keer. Als een van ons twee chagrijnig is (ik in dit geval!) kan de ander daar niet omheen. En nog even over dat klussen...het houdt nooit op. Nu is klussen niet zo vervelend, tenminste...als je heel handig bent. Wanneer je wat minder handig bent -zachtjes geformuleerd...- dan voel je dat dubbel en dwars. Ook ligt de hele boot altijd overhoop als er weer een klus gedaan moet worden. Het is dus een wonder als we heel eventjes een nette boot hebben. Opruimen en ordenen en weer opruimen en ordenen en weer opruimen en ordenen. En dan nog even over dat klussen...Wanneer je handig bent, lukt ook niet altijd alles en kost een klus nog steeds soms heel veel tijd en gegrom en frustratie en gedoe. Tot zover. 

Verdere mededelingen: Onze nieuwe loungebank heeft een nieuwe bekleding gekregen, Maarten is niet tevreden, ik vind het allang knap wat hij gemaakt heeft. Plus het is af. 

De eerste kakkerlak is aan boord gesignaleerd. Poes Miss Luna heeft nog niet door dat zij chef-kakkerlak-terroriseren is. 

Voel me al beter na dit verhaal. Lang leve het blog! 

Op het volgende eiland, La Gomera

Om 9.15 uur komen Ilka en Dieter een gevulde gasfles afleveren en ons uitzwaaien. We rennen van het havenkantoor -betalen!- naar de JoHo om van John en Jolanda afscheid te nemen. Amelie van four and three quaters is al even bij Miss Luna geweest om haar gedag te zeggen en staat ook met haar papa en mama te wachten tot we weggaan. Er zijn meerdere vochtige ogen en er wordt hard gezwaaid! Ilka en Dieter beloven we somehow, somewhere weer te zien. Amelie heeft tekeningen meegegeven, eentje voor mij en een voor bevriende zeilers die in La Gomera liggen. Het is voelbaar dat we hier een geweldige tijd hebben gehad.
De emoties zijn van korte duur, want de zee is onrustiger dan verwacht. Lelijke golven en de stuurautomaat verzaakt, dus werk aan de winkel. Ook gaat het regenen, de zeilpakken worden na lange tijd weer eens uit de kast gehaald. Na een kleine twee uur is het droog, is de zee rustiger en doet de stuurautomaat het weer. Onze Miss Luna zoekt heel slim het midden van de boot op (onder de tafel) en behalve dat ze grote ogen heeft, doet ze het prima. Met de genua aan bakboord en de lichtweer-genua aan stuurboord uitgeboomd hebben we voor de wind een lekkere snelheid, totdat de wind wegvalt. Om een uur of negen 's avonds komen we in het donker aan in San Sebastian, op La Gomera. Maarten stuurt steeds makkelijker een havenbox in en tegenover ons blijken Nederlandse zeilers te liggen die we op een vertrekkersdag ontmoet hebben. Borrelen en bijkletsen gebeurd dus een half uur later.
San Sebastian blijkt een gezellig drukke haven te zijn, met meer bekenden vanuit Nederland en voorgaande havens. Er wordt wat af gekletst, geklust en geborreld. Wij klussen ook weer hard aan de boot. De olielekkage van de motor neemt te grote proporties aan, dus dit is flink aanpoten. Maarten is een hele dag bezig om 1 bout los te krijgen. De hele dag ligt hij in een onmogelijke houding in de machinekamer te klussen en nadat hij het bijna opgegeven had, krijgt hij het toch voor elkaar. Het volgende project is de juiste onderdelen hier krijgen. Tussen de klusbedrijven door hebben we vanmorgen onze eerste Spaanse les gevolgd. Het wordt hoog tijd dat we meer kunnen zeggen dan 'hola' en 'muchos gratias'. We zijn er lekker zoet mee.

Familie uitbreiding

Mag ik u voorstellen aan Miss Luna P. Lolita.

Een week voordat wij aankwamen is ze aan komen lopen bij onze Duitse vrienden en wij hebben haar nu aan boord meegenomen. Ze is fantastisch! Naast dat ze erg aanhankelijk is, plast ze op haar eigen toilet, beiden zeer belangrijk. Wij blij, zij blij. Ze is een echte wereldreiziger, met een eigen Spaans paspoort. Of ze last van zeeziekte heeft is nog een verrassing...voorlopig genieten we van haar komst. 

Biertje doen met Joris was super relaxt. We hebben gewandeld op een vulkaan, naar "ons" verborgen zwarte strand geklommen en naar hamerhaaien gezocht in zee. Zonder succes overigens. De werkklusjes van Maarten zijn klaar. Het zonnescherm van 20 meter is goed gelukt. Ik heb voor het eerst broodjes gebakken. Negen stuks maken, was drie uur werk, maar ze zijn echt goed gelukt. Tot slot is de laatste bootuitbreiding onze bananentros, een topcadeau van Ilka & Dieter. Het eiland stikt van de bananenbomen en deze tros schijnt over een maand langzaamaan rijp te worden. Voorlopig hangt de tros er achter op dek prachtig bij. 

Druk met...

Geloof het of niet. Het leven zo onderweg kan behoorlijk druk zijn. Nu willen we nog altijd ook veel doen op een dag en dat is in deze hitte en sowieso op dit eiland niet de code. 

Druk waarmee dan? Nou, een skype-belofte nakomen kan bijvoorbeeld een hele middag in beslag nemen als het havenkantoor ineens dicht is (plots een nationale feestdag...)  en de dichtstbijzijnde andere plek met internet een half uur rijden is met bus of liftend. Boodschappen doen neemt ook een halve dag in beslag, want het is soms zoeken naar spulletjes zeker als je voorraad in wilt slaan voor langere tijd. Het inladen van de boodschappen in de boot neemt een volgende middag in beslag. Een BBQ voorbereiden in mijn minikeuken gaat prima, is leuk en vult wederom een dag. Vrijdagavond deze bedank-BBQ voor Ilka en Dieter gehouden in een prachtig recreatiepark -zie foto-in het dennenbos. Wij eten vaak met hen mee, dus vandaar. 

Maarten heeft via via inmiddels zijn derde klus al binnengesleept hier op La Palma. Super! Hij is dus druk achter de naaimachine. 

Verder worden er nieuwe vrienden gemaakt, op boot Joho www.sailadventures.nl Zij vertrokken donderdag, maar kwamen weer terug met gebroken voorstag. Metaalmoeheid was de oorzaak. Roestvrijstaal en lasspullen hebben we aan boord, dus Maarten springt bij. Er woont een Engels meisje hier op de haven van ruim vier jaar, Amely, die het heel gezellig vindt bij ons aan boord. Dus zij komt geregeld bij mij knutselen terwijl ik aan het koken ben, een handwas doe of aan het opruimen ben. Zo ziet ons havenleven er zo ongeveer uit. 

Verder is de Finka (= tuin) van Ilka geweldig. Avocado's, een courgette die eruit ziet als een pompoen, verse vijgen, kruiden en overal op het eiland amandelen. Deze plukken en kapotslaan is een heerlijke bezigheid. En niet te vergeten--> ik heb met Ilka brood gebakken!

Heerlijke broodjes, nu nog hopen dat dit recept ook werkt met onze bootoven. Dat ga ik volgende week uitproberen, want eerst komt dit weekend Maarten zijn broer Joris onverwacht een biertje doen. Hij was in Portugal, dus "in de buurt". Wij hebben er zin an! 

Lalala Palma

Afgelopen weekend zijn we op sleeptouw meegenomen door Ilka en Dieter en hun zoon Ties. Wat een luxe als mensen de weg kennen en je meenemen van de ene mooie plek naar de andere. Maarten werkt aan het zonnescherm in het huis van Dieter & Ilka. In de haven was het soms te winderig en vooral te vies, waardoor de mooie crème kleurige stof zwart werd. Na een fijne roest- en huishouddag op de boot, heb ik ook de bus naar Tijarafe genomen, waar zij wonen. De tocht tussen alle bananenplantages door is prachtig en nog leuker is het om een sluiproute te weten inmiddels. Dus stap ik in the middle of nowhere uit en weet -nadat Maarten en ik samen al twee keer flink misgelopen zijn...- de weg naar het huis. Ilka staat me heel lief halverwege op te wachten, maar ik blijk de route nu echt te kennen. Onderweg verzamelen we enkele amandelen en slaan de noot kapot, mmm echt lekker.

Weekend vieren

En dan nu, aan het werk!

8.30 uur wakker en eerst aan het roestbikken nu het nog niet al te warm is. Een uur later druipen de druppels zweet rijkelijk van m'n voorhoofd. Maarten is met Dieter het zonnescherm aan het uitmeten, tekenen en knippen. Zij hebben een boot van 16 meter en willen een zonnescherm voor over de hele boot, een grote dus. Het is een leuke klus. Bijna net zo leuk als roestbikken. :-) Een werkdag dus, die we afsluiten straks met een duik in de zee. We liggen hier overigens naast prachtige kliffen, waar een uur geleden ineens een instorting plaatsvond. Nog nooit van dichtbij gezien. "Ach, ganz normal" zegt Dieter. Wij vonden het wel indrukwekkend.

Tenerife-La Palma

Maandagochtend 3 oktober.

Om 11.00 kom ik met vers brood, fruit en groente aangefietst . Maarten klapt de vouwfiets in terwijl ik de boodschappen opberg. De boot is al vaarklaar; de stroomkabel van de walstroom is opgeruimd evenals de waterslang, spullen liggen op hun plek en goed vast, de huiken (=beschermingshoezen van zeilen tegen de zon) zijn verwijderd, de plastic kapjes zijn van de meetinstrumenten gehaald, de reddingsvesten hangen klaar, marifoon, verrekijker, computer  klaargezet...dat soort dingen. Om 11.30 varen we weg, Ludo -Vlaamse buurman- zwaait ons uit. Altijd leuk om uitgezwaaid te worden. Dag Dag Santa Cruz Tenerife. We hebben zin om te varen. 

Tien minuten na vertrek valt de motor uit, we varen nog in de haveningang. In dit geval een betonnen muur aan de ene kant, rotsen aan de andere kant, wel een breedte van 50 meter water links en rechts van ons. Shit! Maarten duikt de machinekamer in, ik achter het roer. We hebben nog vaart, maar hoe lang nog? Er komt een boot van de andere kant. Toeter pakken. Onhandig begin ik op de toeter te blazen. "Daan! Vier keer 1 seconde, dat weet je toch!" Oh ja, dat signaal betekent dat je stuurloos bent en dat wist ik, waarom doe ik het dan niet? Gelukkig weet Maarten het probleem te verhelpen en varen we na 10 minuten alsnog de haven uit. Buiten gebeurd het ons nog een keer, maar dan met veel zee om ons heen. Lang leve de oceaan, waar je ruimte hebt om te dobberen en te repareren. Jammer van de zeedeining, maar Maarten houdt zich goed. 

We varen in 24 uur naar La Palma, wel op de motor. We dachten met een rustig windje op de spinaker naar La Palma te zeilen. Er is echter helemaal geen wind, kan gebeuren. De zee is prachtig rustig, met natuurlijk wel oceaandeining. Maarten is niet ziek. Hoera! We hebben een heerlijke tocht samen. De wijdbeens gemaakte maaltijd -anders val je immers om :-) - smaakt ons beiden goed en 's nachts krijgen we een prachtige bliksemflits-show op de koop toe. Vrijwel de hele tijd is de bliksem ver weg en prachtig. We komen aan in de regen, lekker verfrissend, want warm is het toch. Ook is er ineens vlak voor aankomst wind en dan meteen veel. Jammer hoor, want aanleggen met veel wind is een stuk lastiger. We negeren gewoon de havenmeester die ons in een box in de hoek wil hebben en leggen keurig op de receptie-panton aan. Als de wind een paar uur later afneemt verplaatsen we Lola alsnog. Daarna lekker uitrusten. In de namiddag worden we opgehaald door onze Duitse zeilvrienden Dieter en Ilka. Zij wonen in La Palma De naaimachine staat bij hen thuis voor Maarten klaar (nieuw besteld en naar hun op laten sturen), evenals een maaltijd. Wat een luxe. La Palma, here we are. 

Veel

"Is het niet wat veel, al dat bezoek?"
Veelgestelde vraag. Ja, natuurlijk was het veel. Sterker nog. Gisteravond hebben we voor het eerst samen op de boot gegeten sinds anderhalve maand!? Pas als ik voor ons saampies sta te koken, merk ik hoe zeer ik zin had in weer 'gewoon samen, thuis op de Lola zijn'. Dus ja, het was veel. Veel genieten, veel kletsen, veel bijzondere momenten, veel delen, veel ... gewoon veel. Dus ja, we zijn uit ons 'gewone doen' geraakt. De 2,5 maand ervoor hadden we toch een systeem opgebouwd, een ritme, wat we even kwijt zijn. Ook staat door het klusproject in de salon -M: "Lekker om me ff te focussen"- de hele boot op zijn kop. Een aantal voorraadkastjes zijn opgedoekt tbv de nieuwe bank en dus moeten we alles opnieuw indelen. Op dit moment is het gehele 'wat ligt waar-systeem' dan ook in de war.
M: "Je bent niet helemaal in je element he?" "Nou schat, ik vind het allemaal een beetje veel."

Tevreden klap ik na dit schrijven mijn laptop dicht en ga bij Maarten kijken, hij zit op de steiger langs de boot te vissen. Beet! Van schrik deins ik achteruit en struikel al giechelend bijna over onze vouwfietsen. Koelbloedig snijdt Maarten zijn kop eraf. Morgen eten we samen zelfgevangen vis.