Pirates of the Caribbean

Om 8.15 varen lichten we ons anker op uit Bequia. Vandaag varen we 15 mijl naar St. Vincent, een tochtje van drie uur. Er staan witte kopjes op het water, veel wind dus. De koers is aan de wind, de golven zijn ook flink en daarmee butsen we behoorlijk. Ik blijf zoveel mogelijk buiten en beweeg me zo min mogelijk, ik voel me goed. De Tahira, met Annemieke & Arthur, vaart vlak achter ons. Het is een ruige tocht, totdat we in de luwte van Sint Vincent terechtkomen en daarmee in rustiger vaarwater. Inmiddels zijn we ingehaald door de Tahira, die ons meerdere keren oproept op de marifoon, maar ons antwoord niet lijkt te horen. Gek. De baai waar we naar onderweg zijn heet Wallilabou, de baai waar een groot gedeelte van de film 'Pirates of the Caribbean' is opgenomen. Die willen we zien!
De Tahira is een baai net voor Wallilabou gaan liggen. De reden is onduidelijk, maar we volgen ze. Er varen twee roeiboten die ons beiden graag willen helpen met aanleggen. Op deze plek kunnen drie boten heel dicht naast elkaar liggen, ieder aan twee moorings. Een lijn aan een mooring aan de voorkant van de boot en een tweede lijn naar een andere mooring aan de achterkant. De jongens in 1 van de roeiboten helpen ons heel relaxt. We hebben nog nooit zo gelegen en leggen toch nog een derde lijn aan. Het is vreemd om zo dicht op andere boten te liggen. We overleggen met de Tahira hoeveel we de jongens zullen betalen en dan is het lunchtijd. In Bequia hebben we lekker verse spullen kunnen inslaan, dus ik maak een salade Nicouise met tonijn, boontjes, komkommer, ui en ei. Annemiek had gamba's gevonden en met elkaar hebben we zo een luxe lunch. Eerst spaghetti met gamba's en dan mijn salade. Wat is het toch fijn als we verse spullen aan boord hebben!
Het blijkt dat Arthur per ongeluk in deze baai is gaan liggen ipv de afgesproken Wallilabou. Een fijne vergissing, want deze plek is rustig en prachtig! De moorings zijn van het Rock-Side Café, van de Duitse 55-jarige Rosi en haar man uit St. Vincent, Orlando. Rosi kwam naar de Tahira toezwemmen om ons welkom te heten en om te vertellen hoe het werkt. We betalen niets voor de mooring, als we vanavond bij hen komen eten. Prima deal. Als we na de lunch aan land gaan, komt ze aanrennen om ons te laten zien waar we met onze bijboot het strand op moeten. Er ligt een reef voor het strand, waar je behoorlijk op vast kunt lopen. Rosi runt haar prachtige verblijf met veel passie en oprechte gastvrijheid. We reserveren de maaltijd en gaan op pad.
Sint Vincent is groen. Het gras ruikt heerlijk, de geitjes en een enkele koe langs de kant van de weg zijn gezellig en de vele verschillende bomen -waaronder palmbomen- sieren het eiland ook prachtig op. Op het Wallilaboustrand is nog een enkel overblijfsel van de filmset te vinden. Dit eiland krijgt ieder jaar wel een storm over zich heen en dat maakt dat er veel verloren is gegaan. Dat is het verhaal... Onze baai is aanzienlijk mooier. Arthur bedankt! We wandelen verder richting een kleine waterval. We proberen een sluiproute te nemen, wat een prachtig klein paadje is, maar die loopt toch dood. Wel varkens geroken en een prachtig stukje natuur gezien naast een kabbelend beekje. Sint Vincent is mooi. Bij terugkomst op het strandje, vindt daar een voetbalwedstrijd plaats. Het gaat er fanatiek aan toe, het is een pracht gezicht zo met een laaghangende zon op de achtergrond.
's Avonds worden we om 19.00 uur verwacht bij Rosi, die na een welkomsdrankje (rumpunch kom je overal in de Carieb tegen!) zet ze ons een heerlijk viergangen-diner voor. Ze wonen hier prachtig en het is een heerlijk plekje om te gast te zijn, mede door de super schattige puppy's die hier rondlopen en het uitzicht natuurlijk.

Ooit een schildpad zien dansen...?

Om te zien hoe Daan dit voor elkaar krijgt, moet je even doorklikken:

Tickling a turtle

Werken

Terwijl we genieten van de mooie baaitjes, wordt er ondertussen ook nog doorgeklust op de boot. Maarten heeft gelukkig zijn oude naaimachine aan boord gehouden en hiermee heeft hij allerlei dingen voor op de boot gemaakt.

Het kattentoilet bijvoorbeeld is geweldig. Nadat we dit toilet al twee keer verplaatst hadden, vonden we toch echt dat hij buiten moest staan. Het is ongelooflijk wat voor stank zo'n lieve poes kan fabriceren. Daarbij lijkt het dat mijn reukorgaan twee keer zo goed werkt nu ik zwanger ben. Geen idee wat het nut daarvan is, maar de last van de bak was daarmee echt niet meer te harden! Inmiddels heeft poes een eigen toilet-huisje, achterop het dek. Werkt fantastisch!
Verder allerlei afdakjes die ervoor zorgen dat zon & regen buiten blijven, terwijl er wel frisse lucht aan alle kanten onze boot in kan. Vooral de bimini (afdak boven de kuip) is heel mooi geworden EN werkt. Dus chapeau voor Maarten z'n werk.
Daarnaast wordt ons dek werkelijk een rood gestipte dalmatiër, met alle bijgewerkte roestplekjes. Wel jammer dat ik een stuk minder eer van mijn werk heb.
Het is fijn om te werken. We missen het geregeld om ons nuttig te maken. In de bredere zin van het woord, want natuurlijk is de was doen ook heel nuttig... Tegelijkertijd realiseren we ons ook dat het heel luxe is om onze eigen tijd in te kunnen delen, iedere dag. Op de acute reparaties na, kunnen we zelf kiezen wanneer we zin hebben om te klussen aan de boot. We realiseren ons heel goed dat het heel gezond is dat we werk missen en genieten van dat gemis!
Het schijnt overigens wel dat het over een maand of 5 ook afgelopen is met het indelen van onze eigen tijd..., maar dat heeft dan weer een hele andere oorzaak. :-)

 

 

internet aan zee...

Internet aan zee

Terwijl we aan de azuurblauwe zee aan het internetten zijn, zwemt er een Manta (hele grote rog) voorbij...
Dat salamanders voor je voeten wegschieten wordt bijna normaal, maar dit is werkelijk bizar en gaaf!

Het Bounty Eiland

Jammer van zo'n mooie plek...

We zijn inmiddels een paar eilanden verder. Zaterdag zijn we vertrokken uit ons favoriete baaitje tot nog toe: Chatham Bay op Union Island. Met een uur varen, arriveren we in de volgende baai, die er werkelijk als een Bounty eiland uitziet. Iedereen ligt hier aan een mooring, zo ook wij. Een bootboy helpt ons met aanleggen en nodigt ons uit voor zijn restaurant en dan blijkt dat we flink moeten betalen voor de mooring. We weten dat even uit te stellen en gaan na ons opruim-rondje aan land voor lunch. De mensen doen hier onverschillig en ongeïnteresseerd. Ze weten dat ze werken in een Bounty Baai en mensen komen blijkbaar toch wel. Wat een verschil met Chatham Bay! Hoe mooi het hier ook is, we vinden de sfeer niet prettig en besluiten verder te varen.
Bij ons vertrek komt er een bootboy en dame verbolgen geld van ons eisen. We moeten betalen voor de paar uur dat we er gelegen hebben. Ze vraagt bijna net zoveel als dat de eerste bootboy voor een nacht vroeg--> belachelijk! Dat zeggen we haar ook en dat we dat niet gaan doen. Ondertussen zijn we al los en moeten goed uitkijken om tegen niemand aan te varen. De dame is niet van repliek gediend en wordt boos. Net als wij. We willen best iets betalen, maar dan redelijkerwijs. Na wat gesteggel gaan we beiden geïrriteerd en met gesloten portemonnee -die ik al wel in mijn hand had- uit elkaar.
We gaan slapen in Canouan, het volgende eiland. Hier zijn vriendelijke bootboy's die vragen of we aan een mooring willen liggen. Nee dank u, we ankeren vandaag. De bijboot ligt aan dek en we besluiten om de volgende dag alweer verder te varen naar Bequia, onze eigenlijke bestemming. Na een schommelend nachtje varen we in vier uur naar Bequia. Hier is een grote baai, met veel boten. Dit eiland is helemaal ingesteld op zeilers, we zijn hier meer dan welkom.
Ach, misschien hadden we het net even slecht getroffen in Mayreau.

Even onthand en Valentijnnnnnnnnnnnnnnnn

Stel je doet alles op de fiets en je hebt een lekke band met een fikse scheur, dan voel je je onthand. Nou, ik kan je vertellen...wanneer je op een boot leeft en voor anker ligt met een lekke bijboot, dan voel je je ook onthand! Gelukkig liggen we hier met meerdere bekenden en zo worden we geregeld gehaald en gebracht. Toch is die afhankelijkheid niet prettig. De scheur is flink. Gelukkig is het Maarten alweer gelukt om het binnen twee dagen te repareren.
Nu gebeurde dit tijdens Valentijn, waar wij nooit wat aan doen. Tenminste...dat vertelde ik de serveerster van de internetbar in onze baai 's middags. Niet wetende dat Maarten & Nick een heel complot hadden bedacht om Mell & mij te verrassen met een valentijns-etentje. Heel tof. Ze hadden zelfs de bijboot van boot Bo geregeld, die zo groot is dat de meisjes en hun jurkjes niet nat worden. Op de muziek "All by myself" na -die we dus maar heel hard hebben meegezongen- was het echt een perfecte avond!

Het Caribisch leven

We zijn in Chatham Bay, Union Island. We liggen in een geweldige baai. Schildpadden zwemmen rond de boot, we hebben een wit prachtig strandje voor de deur met een aantal gezellige barretjes, snorkelen is hier overal mooi en speervissen lukt hier ook met goed resultaat. "Heel vervelend allemaal". Gisteren was helemaal een heerlijke dag. Ondertussen hebben we helaas wel wat stress vanwege ons huis thuis. Dat maakt ook dat ik even van m'n apropos was qua bloggen. Gelukkig worden we door familie en vrienden -die wel daar in de buurt zijn...- bijgestaan.

Er ligt hier een catamaran die tegen de klippen is geslagen. Nu zoeken we nog een nieuwe giek, dus uiteraard ging Maarten met de mannen op "striptocht". De dames gingen wandelen, naar Ashton, wat 2,5 km verderop ligt. Beiden hebben we een lekkere ochtend gehad. De klim naar het dorp was soms behoorlijk berg op in de brandende zon, dus al zwetend zijn de benen weer eens goed gestrekt en gestretcht. De catamaran bleek al helemaal gestript te zijn, maar uiteraard heeft Maarten toch wat kleine dingetjes gevonden die we kunnen gebruiken. Toen we terugkwamen lopen was er iemand heel goed aan het waterskiën--> Maarten! Er zijn al vele pogingen ondernomen, maar nu is het dan gelukt. Samen met Nick scheurden ze door de baai en konden zo boot Bo welkom heten, heel grappig. In de middag ben ik na mijn siësta gaan zwemmen, met snorkel en bril. Echt een luxe om zo vanuit je boot in het water te kunnen springen en je meteen tussen prachtige vissen te begeven. Aan het eind van de middag gingen de mannen speervissen, terwijl ik bananenkoekjes ging bakken. Zowel de vis als de koekjes waren heerlijk. Tussendoor hebben we deze dag ook nog wat reparaties gedaan. Maarten klom in de mast van een Engelsman met hoogtevrees en problemen in z'n mast, ik heb 's morgens nog wat schilderwerk gedaan. De dag begint met het opkomen van de zon, dus alle tijd.
In het plaatselijk barretje van Tim (grote, gespierde Caribische man, rond de 35, zowel z'n lijf als z'n haar zijn pikzwart, lange verzorgde dreadlocks, zwarte zonnenbril en een zwarte piraten-hoofddoek) hebben we film georganiseerd. Een historisch moment, want stroom is er in deze baai niet. Er was nog nooit een film in Chatman Bay vertoont. Op ons kleine aggregaat deed onze beamer het prima en de film was letterlijk erg op zijn plaats: Pirates off the Caribbean.
Mensen van de buurbarretjes waren 's middags al boos naar onze boot gekomen. Boos omdat wij reclame zouden maken voor de bar van Tim. De concurrentie is groot in de baai. Iedere bar wil je als gast hebben. Wanneer je hier arriveert komen er dan ook om beurten drie bootjes naar je toe, die je lokken met een happy hour -van drie uur...- en lekker eten. Nu heeft Tim een slim concept. Hij heeft een bar en restaurant (een hutje op het strand van hout met houten bankjes en wat plastic stoeltjes, heel basic allemaa|), maar je mag ook gewoon gebruik maken van zijn BBQ, wanneer je dan bij hem drinken besteld. Het speervissen gebeurd met goed resultaat, dus we maken dankbaar gebruik van de BBQ. Gisteren aten we zelfgevangen barracuda, om vervolgens met dikke buiken film te kijken. Achter het filmdoek het uitzicht van onze baai met alle boten en ondergaande zon. Het blijft wonderbaarlijk dat we hier naartoe gevaren zijn.

50 graden temperatuurverschil!

Toch ongelooflijk dat in Nederland de wintersport op het water is begonnen,
terwijl geregeld snorkelen onder water hier.

Maarten met platte kreeft (nooit geweten dat dat bestond...).

Maarten met Nick op bankje bij beeldengalerij op 10 meter diepte. 

Poes heeft aan dek gepoept.

Seven sisters waterfalls

We zijn in Grenada. Het groene kruideneiland, Grenada. Afgelopen week zijn we naar de Seven Sister Falls gewandeld. De tocht ernaartoe was net zo vermakelijk als de wandeling en de frisse duik in de waterval. We namen het locale busvervoer. Stel je een Volkswagenbusje voor je, met daarin zoveel mogelijk bankjes en opklapstoeltjes. De bus vertrekt pas wanneer deze vol zit en geloof me, dan zit je echt hutje mutje op elkaar. Wanneer iemand op z'n plaats van bestemming is, dan klopt hij op de bus en de buschauffeur stopt vervolgens. De persoon bij de deur is automatisch deurmanager. Het gebeurd ook geregeld dat de helft van de bus overeind moet, om iemand die achterin zit, uit de bus te laten. Meestal staat er gezellige Caribische muziek op, net te hard. We zijn samen met de Engelsen, Mell & Nick, op pad en flauwekullen wat af met elkaar. Dat maakt dat we al snel met medereizigers contact hebben. Grenada is immers een Engels eiland, dus heerlijk geen echte taalbarrière. Nick zit klem tussen een grote en kleine Grenadiense dame, die ons beiden graag helpen te vertellen waar wij er precies uit moeten. Verkeersdrempels bestaan hier ook, die moeten we heeeeel zachtjes nemen, want ons gezamenlijk gewicht is plusplus. Over dames van hier gesproken. Het is fascinerend om de verschillende kapsels te bekijken. De overeenkomst is de aandacht die aan ieder kapsel besteed is of in ieder geval lijkt te zijn: vlechtjes, een Grace-Kelly-rol, een permanent, een stoer kroeskapsel, een gladgestreken bobline--> er is volop variatie! De felgekleurde kralen in de haren van kleine meisjes zijn helemaal snoezig. Afijn.
De wandeling naar de waterval was prachtig. We passeren grote bamboestengels, zo'n 50 naast elkaar, van zeker 30 meter hoog, met een doorsnede van wel 15 cm, krakend in de wind. We zien nootmuskaat-bomen. Nooit geweten hoe dat kruid groeit en nu de vrucht, gelijk een abrikoos, aan de boom zien hangen. De waterval zelf is ook heel mooi en de duik in het zoete water heerlijk verfrissend. De terugweg doen we langzaamaan, want het is zo jammer om weer bezweet boven te komen na die frisse duik.

Gewenst zwanger....wat nu?

Tijd om ons grote blije nieuws op ons blog te zetten. Al 15 weken ben ik zwanger en daar zijn we heel blij mee. Deze reis maken is al fantastisch en dat we onderweg een kindje krijgen, als alles goed mag gaan, maakt het helemaal bijzonder. We genieten ervan.
We waren vooraf al van plan, om na onze grote oversteek naar Suriname te beslissen of we door het Panamakanaal zouden gaan. In Kaapverdië ontdekten we mijn zwangerschap en toen we in Paramaribo, tijdens een eerste echo, het hartje zagen kloppen, was de beslissing om aan deze kant van de Oceaan te blijven snel genomen. De grote afstanden zijn voor ons niet favoriet, zeker niet nu we -als we zeilen- beiden ziek zijn. (Al hoop ik er natuurlijk op dat het in mijn geval een zwangerschapsfase is...we gaan het zien.) Een oversteek van een week vinden we mooi zat en wat dat betreft zitten we aan deze kant van de wereld beter.
Het plan is om in Bonaire te bevallen, een van de ABC-eilanden. Dit is een Nederlandse gemeente en ook een eiland waar we het stormseizoen goed kunnen afwachten. Het stormseizoen duurt van begin juni tot eind november, dan mogen -en willen!- we niet in het Caribisch gebied zijn. Dat betekent dat we vanaf eind november weer verder kunnen varen en een route -mogelijk via Amerika- richting huis zullen afleggen tot aan de zomer van 2013. We willen ons op dit moment wel aan ons 'twee-jaar-op-reis-zijn' houden. We zijn nu nog meer van de natuurelementen afhankelijk dan eerst en gaan zien hoe alles uit zal pakken. Tot zover het grote plan voor onze verdere reis.

Ondertussen werken we aan de boot, regelen we thuiszaken met hulp van het thuisfront, probeert Maarten met Nick (z'n speervis-maatje die we na de Canarische eilanden hier weer ontmoet hebben) haaien te vangen (zonder succes, geen paniek), heb ik een middag met Mell (die bij Nick hoort en erg leuk is ook) op het strand gelegen en barbecuen we op het strandje 50 meter van de boot.