De wet van Murphy. Schrijf nooit op je blog wat je plannen zijn, want dan gaat het zeker anders lopen. Ik was dit even vergeten...
De wind is flink op zee, windkracht 6 voorspeld en dat kan ook zomaar 7 zijn. Te flink voor ons om nu te vertrekken. Dus na een volle en haastige dag gisteren, kunnen we nu rustig aan doen. Alle boodschappen waren snel weggestopt, want we waren behoorlijk moe na een hele dag van hot naar her rijden (immigratie, douane, grote supermarkten, naar de boot, naar de dierenarts, Martijn naar het vliegveld brengen, weer naar het huisje...). Alle tijd nu om ze toch nog te ordenen. In Cuba kun je bijna niets krijgen aan levensmiddelen -behalve rijst en bonen- en de Bahama's zijn schreeuwend duur, onze voorraad is daarom goed aangevuld.
Ties krijgt nu de kans om echt te wennen aan de boot. Vannacht was hij om 3.45 wakker en had geen trek om weer te gaan slapen. Hij was best zoet, doch wakker en aandachtvragend en vooral... vroeg.
Het zeilende leven begint weer en daarmee onze afhankelijkheid van de wind. Het is zonde van onze planning, maar het mooie is dat we behoorlijk hebben geleerd om te leven met wat de dag brengt. Daarbij is het heerlijk om met een windje op de boot te zijn. Dan is de hitte goed te verdragen en genieten we van de tafelberg waar we op uitkijken vanaf het Spaanse water.
Het is ook hoog tijd dat we met Arthur & Annemieke weer een kaartje
gaan leggen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten