Na twee prachtige, intensieve en warme weken met mijn ouders, hebben we hen afgelopen zaterdag weer op het vliegveld gezet. We zijn ontzettend blij dat ze geweest zijn en ook ontzettend trots. Want terwijl iedereen in Bonaire loopt te klagen over de hitte in september, hebben mijn ouders zich toch maar kranig geweerd. Het afscheid op Flamingo Airport was wederom met een lach en een traan. En nu is het tijd om ons samen voor te bereiden voor de tochten die we gaan maken.
Maarten heeft de afgelopen weken het hele dek ontdaan van roestplekken met de bikhamer, vervolgens het dek helemaal geschuurd en in de primer gezet en tot slot afgewerkt met een prachtige grijze verf. Onze anti-slipmatten heeft hij nu ook mee geverfd, wat maakt dat ons dek er een stuk rustiger uitziet. Enkel de rand is nog niet gedaan, die gaan we eerst laten stralen in Curacao straks. Daar gaat de boot het water uit, ook om de onderkant opnieuw in de antifouling te zetten. Hoe dik we de boot ook in de verf gezet hadden, na een jaar varen is die verf er gewoon vanaf gesleten, zeker in het tropische water gaat dat hard.
Onze poging afgelopen maandag om met zijn drietjes zoden aan de dijk te zetten op de boot, is geen groot succes. Ties staat tussen de troep en slaapt moeilijk in de warmte. Ik ben zo lang niet aan boord geweest dat ik naar alles moet zoeken en dus niet op schiet. Maarten is bezig olie te vervangen, zowel bij ons als op de Tahira en de oliespetters vliegen daarbij om zijn oren...
Dinsdag gaat het beter. Ik ga om 6.00 uur, na Ties te hebben gevoed, alleen naar de boot. Het is dan nog koel en nu kan ik in mijn eentje even lekker aan de slag. Rond 8.30 ben ik weer bij Ties en rommel thuis verder. Maarten heeft de juiste filters gevonden en laat de motoren weer warmdraaien. Ties nemen we pas later deze week weer mee aan boord, als we de boot weer echt leefbaar gemaakt hebben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten