'Beproeving.' Zo had de titel ook kunnen luiden.
Maandag vertrekken we rond het middaguur, met rustig weer. We varen op de motor rond de kaap en zetten vervolgens de zeilen op. Vrolijk zwaaien we Amerika uit. Onderweg naar Canada hopen we walvissen te spotten. "Wel naar het water kijken", zo luidt de enige -en later onmogelijk blijkende- tip. Nog geen twaalf uur later varen we op een hobbelende zee, hard aan de wind. De golven zijn verschrikkelijk, ziekmakend. We zien allemaal groen en geel. Regen en mist maken het zicht minimaal. We zetten de radar aan. Het is koud! Waterkoud.
Meerdere keren moet het zeil gereefd worden. Tot we op de fok en het grootzeil met 3 riffen varen. We oefenen om bij te liggen. Geen ideaal oefenmoment, maar ja, het het moet toch een keer. Bijliggen is een manier van zeilzetten, waarbij de boot zichzelf rustig op de golven kan houden, zonder snelheid te maken. Dit pas je toe wanneer het te hard waait, of wanneer je uit wilt rusten. Ht resultaat is niet optimaal, want we komen dwars op de golven te liggen en dat is alles behalve rustig. Toch maar weer vooruit. Slecht voor het moraal is ook de koers, die alle kanten op lijkt te gaan, behalve de goeie. De enige die zich echt goed staande houdt, is onze Lola. Zij danst over de golven.
Pas 24 uur later zwakt de golfslag wat af. Ties is de eerste die opknapt en weer gewoon gaat eten. De rest van de bemanning volgt en zo overwinnen we ook deze test. Het is lang geleden dat we zo ziek zijn geweest en het heeft indruk gemaakt. Woensdag kunnen we eindelijk mijlen de goeie kant op maken en smaakt een warme maaltijd weer. De mist en kou blijven. De kachel in de salon is een uitkomst en maakt de boot warm en knus.
Inmiddels is het donderdag- op vrijdagnacht. Buiten zien we weer geen hand voor ogen, behalve in de verte een streepje licht: Halifax. We zijn er bijna.
----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com
Geen opmerkingen:
Een reactie posten