Cuba

Praktisch
Ons blog is een beetje een chaos. Onze sailmail stond op de verkeerde datum, waardoor het lijkt dat wij al in 2013 leven. Verder hebben we afgelopen week eventjes internet gevonden, maar leek ons blog vervolgens toch niet bijgewerkt te zijn. Het is nu zondagnacht 30 december. Internet is zeer schaars in Cuba, dus ons blog blijft een beetje aanmodderen deze weken. Dat hoort bij de charme van Cuba.

Santiago de Cuba
We zijn een week in Santiago de Cuba. Wat een stad. Het is onze kennismaking met Cuba, we vinden het geweldig. Het paard & wagen op de 'snelweg', de oldtimers, de aardige mensen, de fietsverkopers met hun waren, de kinderen die met vliegers in de straten spelen, de muziek, het straatleven 's avonds als de hete zon verdwenen is. Wat een bijzonder land. Verstoken van internet, supermarkten en andere Westerse geneugten, gaan we op in deze totaal andere cultuur. De mensen zijn arm en hebben weinig spullen. Iedereen vraagt of we dingen over hebben. Shampoo, waspoeder, kleding, het maakt niet uit wat. We zijn onder de indruk van deze samenleving, die we niet in een paar weken zullen gaan snappen, maar misschien wel wat beter zullen leren kennen.
We maken zelf ook kennis met de vele regels die het land kent. Toen we aankwamen, zaterdag de 22ste, mochten we niet aan land. Eerst moesten er wel 15 mensen en twee drugshonden alles aan boord komen controleren. Iedereen even vriendelijk en inefficient. Het was een bijzonder circus, welke begon met een arts die ons gezond moest verklaren. Na een halve dag wachten op deze arts, zijn we vervolgens een halve dag bezig om al deze mensen van de juiste informatie te voorzien. Allemaal geen probleem, we laten het over ons heenkomen.
In de haven hebben we een kleine reunie gehad, met boot Bo, de Dikke Druif, de Tahira waar we steeds mee op varen en onszelf. We hebben met elkaar kerst gevierd om het gemis van familie te compenseren. Een restaurante particulare was daarvoor een mooie ambiance.

Weer onderweg
In de haven hebben we vlak voor vertrek nog net even kunnen douchen, er was zowaar weer wat water. Verder is het gelukt om diesel te kopen. Deze moest in jerrycans naar de haven gebracht worden. Beetje bij beetje, want er waren geen jerrycans genoeg. Het lijkt erop dat alles wel te organiseren is in dit land, als je maar geen haast hebt (en wel geld hebt). Het verlaten van de haven, en daarvoor weer de juiste stempels en papieren ontvangen, nam ook weer een halve dag in beslag. Ook lijkt het erop dat we lang niet overal aan land mogen, wat het ons hele reisschema in de war gooit. We zijn het niet gewend zo aan banden gelegd te worden en wat wij nu ervaren is natuurlijk maar een fractie van hoe het voor de Cubanen zelf moet zijn. Afijn, wordt vervolgd.

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Cuba

We zijn in Santiago de Cuba.
Wat een prachtig land. Wat een bijzondere mensen. Wat een geweldige ervaring.
Verstoken van internet, supermarkten en andere Westerse geneugten,
genieten wij volop van de muziek op straat, de oldtimers, paard &
wagen op de "snelweg" en de gevarieerde en zeer vriendelijke bevolking.

Met vier Nederlandse boten liggen we in de haven. Met kerst hebben we
daarom in een restaurante particulare, gezamenlijk een kerstdiner
genuttigd, om het gemis van eigen familie te compenseren.
In de haven heeft Maarten de genua van de Tahira gerepareerd, waar ze
zeer blij mee zijn. In dit land is nergens een zeilmaker te vinden.
De eerste dagen leek het wat frisser hier. Dat was van korte duur,
want de Noordelijke koude wind waarmee we Cuba binnen zijn gekomen, is
zeldzaam en inmiddels weer weer vervangen door windstilte. Wederom is
het warm.

Vandaag zijn we voor het eerst met de bus naar de stad gegaan ipv onze
gewoonlijke Chevrolet uit 1954. Santiago de Cuba is een stad waar je
uren kunt slenteren en waar overal wat te zien is. Er wonen hier 1
miljoen mensen. Met kerst zat iedereen bij de familie in huis, vandaag
zien we de stad op volle toeren. Druk! Op straat probeert men van
alles te verkopen. Voor de winkels staan overal rijen, evenals voor de
banken.
We komen een man van de haven tegen, hij weet een bank waar geen rij
zou staan. Drie banken verder dropt hij ons vriendelijk bij een bank
in een zogenaamd kortere rij. Natuurlijk wil hij geld voor zijn
diensten. Na een half uur blijkt dat in deze rij helemaal geen
beweging zit. Wederom hadden we een zogenaamde gids aan onze broek,
waar we niet veel verder meer gekomen zijn, maar wel een paar CUC
armer van geworden zijn.
Het land is arm. Mensen moeten het van ons als toeristen hebben en het
is best zoeken naar een juiste code met iedereen die wat van je wil.
Voor zover die code overigens bestaat...
Bovenal genieten we en proberen we het land beter te leren kennen.

Voor iedereen: Een heel gelukkig nieuwjaar!

Santiago de Cuba

Zaterdagochtend in alle vroegte...
De laatste mijlen naar Cuba zijn wild. Onze windmeter noteert wel 40 knopen wind en dat terwijl we tegen de wind in moeten varen. Onmogelijk, dus we kruisen op. Overal witte koppen op het water. We laten alleen de bazaan nog staan voor enige stabiliteit, al is het effect daarvan nauwelijks voelbaar. Wat een wind, wat een wind. Vlakbij de havenmonding zijn er nog meer valwinden, harde windstoten uit onverwachtse hoek. Er ligt gelukkig goede betonning in het water en deze is ook goed zichtbaar. Het naar binnen varen gaat prima.
Via de marifoon hebben we al contact gehad met zowel de kustwacht, als de marina. We hebben gelezen dat we eerst moeten ankeren, in afwachting van allerlei officials. We willen graag checken waar we dat precies moeten doen. Niemand reageert echter meer op een marifoonoproep, behalve zeilvriendin Bouke van de Nederlandse boot Bo. Zij zijn vanuit het noorden naar Santiago de Cuba gevaren, in mei hebben we elkaar voor het laatst gezien in Sint Maarten. Super grappig om nu weer bij elkaar in een haven te liggen, in Cuba! We mogen toch aanleggen in de haven, zo vertelt ze ons. Het anker hebben we echter inmiddels al uitgegooid. Op ons gemak leggen we daarna de landvasten klaar, hangen de fenders uit en halen het anker weer op om aan te leggen op de onaffe betonnen steiger. Kikkers om je touw aan vast te knopen zijn er niet, enkel wat stalen pennen die uit het beton steken, de fundering van de steiger. Dat voeldoet ook.

Een gezellig weerzien is het met Ronne & Bouke en hun kinderen Inge & Lieke. Kort, want we mogen niet van boord voordat de douane, een arts, de voedsel-inspectiedienst, de muggenbestrijder, de immigratiedienst, de drugshonden en weet ik het wie nog meer...aan boord zijn geweest. Eerst komt rond 13.00 uur de Tahira met een kapotte genua binnen. Fijn dat ook zij aangekomen zijn. Ze leggen de boot naast de onze, waardoor wij met elkaar bij kunnen kletsen. Dit alles in afwachting van alle officials, die trouwens lang op zich laten wachten. Zes uur na onze aankomst komt de arts aan boord en daarna volgt de rest. Het is meteen druk op de Lola en iedereen moet allerlei papieren invullen. De honden snuffelen rond, terwijl wij Miss Luna maar even bij ons houden. Alle officials zijn zeer vriendelijk en zeer inefficient. Het is een bijzonder circus aan boord. Wanneer de laatste beamte van boord is, mogen we voet aan land zetten. Borrelen op de Bo, om vervolgens onze gevangen tonijn en mai mai te verorberen en tot slot om te vallen van de slaap.

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Efkes blijven

De wet van Murphy. Schrijf nooit op je blog wat je plannen zijn, want dan gaat het zeker anders lopen. Ik was dit even vergeten...

De wind is flink op zee, windkracht 6 voorspeld en dat kan ook zomaar 7 zijn. Te flink voor ons om nu te vertrekken. Dus na een volle en haastige dag gisteren, kunnen we nu rustig aan doen. Alle boodschappen waren snel weggestopt, want we waren behoorlijk moe na een hele dag van hot naar her rijden (immigratie, douane, grote supermarkten, naar de boot, naar de dierenarts, Martijn naar het vliegveld brengen, weer naar het huisje...). Alle tijd nu om ze toch nog te ordenen. In Cuba kun je bijna niets krijgen aan levensmiddelen -behalve rijst en bonen- en de Bahama's zijn schreeuwend duur, onze voorraad is daarom goed aangevuld.
Ties krijgt nu de kans om echt te wennen aan de boot. Vannacht was hij om 3.45 wakker en had geen trek om weer te gaan slapen. Hij was best zoet, doch wakker en aandachtvragend en vooral... vroeg.
Het zeilende leven begint weer en daarmee onze afhankelijkheid van de wind. Het is zonde van onze planning, maar het mooie is dat we behoorlijk hebben geleerd om te leven met wat de dag brengt. Daarbij is het heerlijk om met een windje op de boot te zijn. Dan is de hitte goed te verdragen en genieten we van de tafelberg waar we op uitkijken vanaf het Spaanse water.
Het is ook hoog tijd dat we met Arthur & Annemieke weer een kaartje
gaan leggen.

Weer op pad

Ons huis zit vol. Heel gezellig en ineens weer aardig druk. Martijn, een vriend uit Bonaire, is even overgekomen om bootjes met Maarten te kijken. Annemiek & Arthur zijn klaar met klussen en nu liggen we met elkaar in het Spaanse water. De boten in ieder geval. Wij slapen met z'n allen nog een laatste nachtje in ons fijne huis.
Morgen Martijn naar 't vliegveld brengen, laatste spullen inpakken, laatste wasjes draaien, langs de douane & immigratiedienst om uit te klaren, supermarkt, dierenarts (speciaal Cuba-paspoort voor poes!) en apotheek. Dan huisje schoon achterlaten en met alle zut naar de boot. Het meeste is al op de Lola, vandaag gebracht en ingeruimd.
Zaterdag varen we in vijf uurtjes naar het westpunt van Curacao. Daar gaan we in een baai voor anker, om even in te slingeren. We hebben immers zo lang op het land geleefd weer, dat de zeebenen verdwenen zijn. Vervolgens naar CUBA. Een dag of vijf zullen we erover doen.

Heel veel zin om weer op pad te gaan. Natuurlijk is het spannend met z'n drietjes nu aan boord. Eigenlijk vier, met Miss Luna erbij. Hoe zal het gaan met de nachtwacht? Hoe vindt Ties het om met ons dagen op zee te zijn?
Boven alles is het vooral weer heerlijk om in ons eigen huis te zijn, op de Lola.

Fotoverslag

Maandag 3 december 

Dien maakt het huis schoon waar wij nu in Curacao 

even verblijven. Super Luxe! 

Aan het eind van de middag komt de Tahira aan in 

Curacao, onze -spontaan ontstane- zeilmaatjes in het 

Caribisch gebied. Ze zijn, na een klein half jaar, terug 

van weggeweest. 

De Tahira met Arthur & Annemieke. 

Dinsdag 4 december

Ties krijgt een laatste check en zijn derde inenting 

hier op Curacao. Het is een gezellige babyboel op 

het consultatiebureau.  

Ties wil geen prik. Hij wil alleen maar omrollen.

Ook de Tahira moet even uit het water en 

antifouling op de boot aanbrengen.

Zo van die dingen

Maarten heeft vreselijk last van hitte-uitslag. Ties maakt grote sprongen, maar is daar op dit moment vooral hangerig en druilerig van. Daan heeft last van haar hormonen. De kinderwagen staat met een lekke band. De bilge van de boot zijn weer schoon en droog, evenals de meeste (maar nog lang niet alle) kastjes. Alle kleding en beddengoed is weer fris en fruitig, nadat overal wel wat vieze sporen van het waterstralen te vinden waren. Verder gaat het goed met ons en met Poes Luna fantastisch. Miss Luna floreert in ons huis in de knoek. Ze geniet van alles waar ze op kan klauteren en ook van al de hagedissen, duiven en gekko's die er te vangen zijn.
Onze poging afgelopen zaterdag om met zijn drietjes op de boot te gaan klussen liep uit op een fiasco. Ties had het vooral warm, net als wij overigens, en Maarten z'n huid ging ook nog protesteren. Het was dan ook windstil en daarmee heet. Leg dat maar eens uit aan een baby. Arm kind. Afkoelen in de emmer bood uitkomst. Voor eventjes. We hebben het maar kort gehouden, dit bootbezoekje.

Maarten gaat nu meestal vroeg in de ochtend van 7.00 tot 11.00 naar de boot en dan 's middags van 16.00 tot 19.00 uur weer aan de slag. Tropenrooster!

Terug naar Nederland

De Lola hebben we zaterdag weer naar het Spaanse water gevaren. De zee was ruig, nog niet alle gaatjes aan dek waren gedicht. Toch is het allemaal weer gelukt.
Afgelopen week was een feestweek. Zondag heeft Daan zich schor gekletst op skype en natuurlijk is haar verjaardag live gevierd met Gieske & Bart erbij. De hele dag kwam de regen met bakken uit de lucht vallen, heftige buien. Wel mooi om te zien. Tijdens zo'n bui koelt het ook lekker af. Prima.
Verder een week van de railing er weer opzetten, lekker eten met elkaar, de bijboot (weer!) repareren, snorkelen, bijna een nieuwe bijboot kopen (de prijs van 1200 gulden bleek 1200 dollar te zijn...helaas) en bijkletsen. Weonsdag zijn we op een grote catamaran naar Klein Curacao gevaren. Onderweg dolfijnen en ter plaatse schildpadden. Gieske & Bart zitten weer in het vliegtuig naar huis. Met een lach en een traan hebben we ze uitgezwaaid.

We hebben ook nog een massamoord bekeken.
's Avonds tijdens een tropische regenbui, raakten de motten in paniek. Blijkbaar zijn hun fragiele vleugeltjes niet bestand tegen nattigheid. Ze fladderden letterlijk om onze oren en velen zijn er gesneuveld. De hele vloer lag onder!

Ik tik dit verhaal met de vogel- en kikkergeluiden op de achtergrond. We genieten nog even van de tropen, nu we er nog zijn.

D'r is geen klap aan

Potdeksel aan bakboord is weer gemonteerd.
Bart is zijn salsapak vergeten.
De Sirius heeft bijna de grote cactus voor de deur geveld.
De pickup heeft weer stroom.
Ties kan omrollen.
Miss Luna is (nog) niet intiem met dolfijnen.
Gieske is goed nat geworden. Lang leve het regenseizoen.
Daan is inmiddels nog lang niet jarig. Wel weer 18 geworden.
Maarten is in woest gevecht met Maxi Cosi.
Woensdag gaan we voor 98 Foepe bier drinken op catamaran.
Zwerkbal is uitgevonden op Curacao.

Ongelooflijk

Weten niet hoe Sint dat doet op z'n stoomboot, maar hij is heen & weer gevaren!
(kunnen we nog wat van leren...)

Woensdag is de boot weer in het water gegaan. Hij ziet er weer prachtig uit! Nu nog laatste stukjes op dek verven, alle onderdelen weer terug schroeven, vuilwatertank installeren, koelkast repareren, boot schoonmaken... en dan kunnen we weer terug voor anker in het Spaanse water.

We zullen dat tochtje samen met Gieske & Bart doen, want zij zijn gisteravond uit Nederland gearriveerd.

Ouderwets samen gegeten en biertje gedronken. Lekker hoor. Heerlijk vertrouwd en gezellig.

Genieten

De zon schijnt, de bloemen bloeien, de vogels zingen en de hagedissen schieten weg. Zomaar een dag hier in Curacao.
Ik doe Ties in bad, lekker buiten in de schaduw. Het water verkoeld heerlijk. In mijn ooghoek zie ik een letterlijk schitterende kolibrie. Witte vlinders vliegen door de tuin, er waait een fijn briesje door ons haar. Poes komt lieflijk en loom voorbij gelopen, twee dwergpapegaaien zingen een lied, een geel vogeltje schiet voorbij.

Niks eilanden-tempo!

Nog voor het ochtendgloren gaat Maarten naar de boot om die in de verf te zetten. Dan komt hij naar ons huisje voor ontbijt en om ons op te pikken. Samen varen we de boot naar de haven, waar we met de boot uit het water gaan.
Nee, er is geen tijd om de boot vandaag uit het water te halen. Shit. Jawel, het lukt toch, wanneer we vriendelijk wat druk uitoefenen en een fles rum beloven.
Met een grote tractor wordt de boot op een oplader gezet. Maarten zwemt met zijn snorkel in het -ontzettend vieze! haven- water, om te kijken of ze de boot niet zullen oppakken bij de dieptemeter. Dan zouden ze die namelijk meteen kapot drukken. Alles gaat goed. Ties staat ondertussen onder een blauwe palmboom (iemand heeft heel enthousiast zijn boot hier blauw staan spuiten...) en geniet van alle actie om hem heen.
Dan staat de boot op de kant en wordt hij afgespoten, om vervolgens op een bok gezet te worden. Maarten gaat, zodra het kan weer verder aan de slag, terwijl Daan & Ties in de auto van hot naar her rijden voor avondeten, een schuurmachine, een rolstelling en verf-benodigdheden. Vrijdag is een topdag en lukt alles, zo lijkt het.
Zaterdag is het tegenovergestelde. De slijptol gaat kapot, de gehuurde schuurmachine doet het slecht en Ties kan alleen maar huilen in de auto. Het schiet allemaal niet op. Maarten koopt uiteindelijk een schuurmachine, want op heel Curacao kunnen we geen goeie lenen danwel huren. Hij werkt door tot het donker wordt, waardoor hij aan het eind van de dag toch nog veel heeft gedaan.
De volgende dag vertrekt Maarten in alle vroegte weer richting boot, om in de fijne ochtendtemperatuur zoden aan de dijk te zetten. Daan & Ties slapen uit en hebben een dag in ons heerlijke huisje. Zo is het alweer ruim een week geleden dat we naar Curacao kwamen varen en vliegen de dagen voorbij.

VISA voor Amerika

Al vier mensen hebben hier verteld dat het hun niet gelukt is om in Curacao een visum aan te vragen voor Amerika. Daan gaat zich steeds meer zorgen maken en heeft er al wat slapeloze nachten van gehad. Het is ook allemaal zo enorm formeel en de papieren zijn zo uitgebreid (en ik wordt er per definitie nerveus van, altijd bang om iets fout in te vullen...).

dinsdagochtend
We zijn in alle vroegte, gestoken in nette kleren (voor zover we dat nog aan boord hebben :-) bij de Ambassade. Grote hekken en veel beveiligingsbeambten. De portier kijkt vreemd op als ik vertel dat ik vandaag een afspraak heb voor een visumaanvraag. Gelukkig heb ik een uitgeprinte afspraak-bevestiging bij me. De portier gaat het navragen als het personeel gearriveerd is. Het is 7.00 uur, er is nog niemand. Dat begint lekker... We moeten buiten wachten. Het uitzicht is prachtig, we kunnen daar nog een half uurtje van genieten. Ties poept ondertussen zijn broek vol, echter zonder zijn mooie kleren te bevuilen. Fijn. Dan is de zon al  niet meer te hebben en gaan we in de auto zitten, in de airco. Dit allemaal voor de deur van de Ambassade. Voelt ongemakkelijk en ongastvrij.
Om 8.05 gebaart de portier dat we naar binnen mogen. Als ik Ties optil, blijkt dat hij zijn luier voor de tweede keer vol gepoept heeft en dit keer zit alles onder. Dus terwijl de beveiligsbeamte ons heeft gewenkt dat we mogen komen, ziet hij ons op afstand vlug vlug in de kinderwagen rommelen. Een lekkere start zo.

De beveiliging is zoals op een vliegveld, inclusief het poortje waar je door moet en fouillering. Hierna worden we vriendelijk geholpen en na de betaling (3x $160,- !) en het nemen van vingerafdrukken, blijkt het interview bijzonder kort en gewoon aan een loketje. Er wordt ons enkel gevraagd waarom we een visum nodig hebben. "We willen met onze boot naar Amerika." Dat verklaart ons verzoek en hup, het wordt meteen gehonoreerd. Stress om niks, alles goed gedaan en goed gegaan.
Wel gek dat ze dan je paspoort houden, we krijgen zelfs geen afgifte-bewijs. Maakt ons niets uit.
Vrijdagochtend halen we de paspoorten met visum weer op. Fijn!  Wij kunnen onze bedachte route voortzetten!

Waterstralen

Wederom hebben we een hele fijne woning. Dit keer een huis in de knoek (bush bush) van Curacao, zonder ramen, met een grote veranda -waar meestal- een heerlijk briesje staat. Wel zijn er veel muggen, maar een kniesoor die daarover zeurt. Het is hier prachtig. Met een rotstuintje vol cactussen in de tuin en prachtige bomen om het huis heen. Echt heel mooi. Het voelt als super de luxe en zo is het ook.

Vandaag wordt de potdeksel van de boot gewaterstraald. Het geeft een enorme bende. De waterdruk staat vandaag laag, dus er wordt waarschijnlijk een dag langer over gedaan dan we gehoopt hadden. Wel ziet het er heel goed uit en glimt het staal als nooit tevoren.
Het is een minuut of twintig rijden van ons huis naar de werf. Maarten komt thuis lunchen en ligt vervolgens met Ties in de hangmat om een wel verdiende siësta te houden. Huisje Boompje Beestje in Curacao nu.

Over het beestje gesproken. We hebben Miss Luna, na twee nachten eenzame opsluiting in de badkamer, toch buiten gelaten. Ze is heel trouw aan ons, maar ik ben wel bang dat ze "door de knoek, de cactussen van ons huis" niet meer ziet. Ze is nu op pad, dus wordt vervolgd.

On the "road" again

Paar dagen onderweg en meteen weer veel te vertellen. Even terugkijken:

Donderdag       Nog even dit, nog ff dat.

17.00 Uur

Na een dag van kleine laatste zaken, komt onze crew voor de tocht naar Curacao zich melden bij het douanekantoor op de boulevard in Kralendijk. Paspoorten worden door het luik doorgegeven, Maarten z'n speergun wordt weer uit de opslag gehaald (na enig gedoe, want het stond niet juist aangegeven op de papieren, maar dat terzijde.) en iedereen wordt uitgeklaard. We kwamen met z'n twee en vertrekken met z'n zevenen. Het is een gezellige drukte in het douanekantoortje. 

Vrijdag      Dag Dag Bonaire, Hallo Curacao 

6.30 Uur 

Onze crew stapt aan boord. Maarten wil om 6.45 uur al losgooien, Daan weigert. "We vertrekken om 7.00 uur, zoals we hadden gezegd."  Mijn vermoeden dat er misschien iemand komt zwaaien klopt. Heel lief komen Floortje & Peter (onze buren voor 5,5 maand), Renee & Paulien (lieve vrienden die lunchroom hebben op Bonaire) en Wout met z'n zoon Floid ons uitzwaaien. Gedag zoenen gaat al niet meer—> de loopplank is al weg, dus we gooien los en zwaaien tot we lamme armen hebben. 

Wanneer we om de hoek van de haven willen varen, horen we gekke toetertjes ?! Tom van de boot Impuls en Paul & Monique van boot Full Circle zijn in matrozenpak uitgevaren in hun dingy, om ons gedag te wuiven. Super tof!

Bonaire zal altijd een speciale plek voor ons blijven, vanwege Ties z'n geboorte hier. En de fijne tijd daaromheen. 

Er staat geen zuchtje wind. Uiteindelijk zetten we de spinaker op, meer voor het zeilgevoel, dan voor het werkelijk nut. Het is een gezellige dag met Marieke, Fred, Martijn  & Heidi. We gaan vlakbij Curacao dobberen en zwemmen in zee. We verbazen ons hoelang de boot nog wat vaart houdt, terwijl de motor al uit is. Biertje erbij, hapje erbij. Heel relaxt allemaal. We ankeren in het Spaanse water van Curacao, tussen veel andere boten. Wat een drukte zo na een half jaartje verblijven op een rustig eiland! Marieke blijft aan boord logeren, de rest vliegt 's avonds meteen terug naar Bonaire. 

Zaterdag     Regelen en rennen op Curacao 

Joke & Chris komen koffie drinken op de boot. We hebben op Bonaire in hun huis vertoefd en zullen ook nu op Curacao in hun huis daar mogen verblijven. Na de koffie gaan we op zoek naar de douane. We moeten ons nog inklaren. Best spannend, want we zijn met zeven personen gekomen en daarvan zijn er drie alweer van het eiland af. De douane doet relaxt, de immigratiedienst echter niet. De dame begint tegen ons te schreeuwen als blijkt dat wij van boot Lola zijn. "Lola? Lola!!! Jullie hadden gisteren bij ons moeten komen!!! Met zeven van een eiland wegvaren en met vier bij ons aankomen is een probleem!!! Snap je dat? Snap je dat???" Pffff jawel, we snappen het. Vanaf het vliegveld heeft de immigratiedienst daar doorgegeven dat we op ons kop moesten krijgen. Hoe fout we het dan ook gedaan hebben, het probleem was al wel opgelost, want de drie opstappers mochten toch naar Bonaire vliegen en behalve een enorme uitbrander, werden we toch geholpen door de boze dame van de immigratiedienst. 

We gaan ook langs de werf waar we maandag naartoe varen voor alle werkzaamheden. Joke & Chris rijden ons rond, we bekijken hun prachtige huisje en voor we het weten is de dag voorbij. 's Avonds zitten we heerlijk in onze kuip, met een lekkere bries door onze haren en het fijne gezelschap van Marieke. 

Zondag       Fijn op het water

Het is een daagje bijkomen. Na het ontbijt vertrekt Marieke. Het was fijn om nog even tijd met elkaar te hebben. Zij heeft ons vooraf wegwijs gemaakt op Bonaire, voor Maarten een bijzonder fijne hereniging na 25 jaar elkaar niet gezien te hebben en voor mij een bijzonder fijne ontmoeting. Terecht dat we ook als laatste van Marieke afscheid nemen, met een traan en een lach. Marieke Bedankt! 

Maarten klust op de boot. De hele railing en alles daar rondom gaat van de boot. De potdeksel van de boot gaat gestraald worden. Daan doet Ties in bad en poes Miss Luna went ook weer snel aan boord. Later in de middag varen we met zijn drietjes rond op het Spaanse water. Het is een genot om nu met zijn drieën dit te mogen doen. Genieten dus. 

Maandag     We gaan als een speer

We varen in alle vroegte weg uit het Spaanse water. Op de werf weten ze van onze komst, evenals op het straalbedrijf. Chris schiet ons wederom te hulp en maakt ons wegwijs op Curacao, waar het vooral vol en druk is. Inmiddels ligt de boot aan de kade bij het straalbedrijf, woensdag gaat de straler beginnen, onze kapotte waterstag wordt gerepareerd morgen en wanneer wij willen zal de boot uit het water gehaald worden, zodat Maarten de onderkant in de anti-fouling kan zetten. Aan het eind van de dag vliegen Chris en Joke naar Bonaire en haal ik zelf met de auto Maarten (& poes!) op van de werf, om nu in de knoek van Curacao in ons nieuwe tijdelijke huis dit bericht te kunnen typen. Moe, doch voldaan. 

Weer op de boot

Dinsdagmiddag hebben we het roer omgegooid. "We brengen nu alles in 1 keer naar de boot en gaan hup op de boot slapen!"
Iedere dag een klein beetje verhuizen blijkt helemaal niet op te schieten. Dus zo gezegd, zo gedaan. Auto geleend van kapster & vriendin Ilse en alles naar boot Lola gebracht. Ook al proberen we het met een minimum te reduceren, we blijken nog steeds veel spullen te hebben...
Dinsdagavond hebben we voor het eerst met z'n drietjes op de boot geslapen. Dat was niet echt een succes. Hitte en muggen zorgden voor veel slapeloosheid en muggenbulten. Het is duidelijk op welke wang Ties slaapt, want hij heeft er tien op zijn linkerwang. Arm ventje. (Jawel, we hebben overal klamboes, ook over zijn bed, maar die muggen zijn zo klein en slim!)
De tweede nacht zijn we nog steeds niet aan de hitte gewend. Poes is het niet eens met haar opsluiting en zo is het rond achten een gezellig drama aan boord. Gehuil van Ties en gemiauw van kat maken tezamen een lelijke symfonie. Na dit muziekstuk gaat Maarten voor het laatst naar de plaatselijke beroemde popquiz in cafe Havana's en Daan duikt in bed. Het blijkt dat vermoeidheid ofwel drank, beiden prima slaapmiddelen zijn. Morgen gaan we varen. Raar hoor. En fijn. Bonaire bedankt.

Update

Nog eventjes en we zijn al onze trouwe volgers kwijt...Sorry voor de radiostilte.

Vorige week hebben we echt vakantie gevierd met buuf & buum uit Eindhoven. Wat een genot. Samen drinken, lachen, bij-babbelen, zwemmen, snorkelen en luieren...We hebben afgelopen week meer aan het strand gelegen, dan wij ooit in de afgelopen tien maanden gedaan hebben. Het was bijzonder gezellig. Ties deed met alles vrolijk mee en vindt het nu eigenlijk wel weer saai (laat hij huilend weten), zo zonder zwembad en de hele dag aandacht van meerdere mensen om je heen.

We zijn het huisje aan het leeghalen en aan de poets. Zoals het hoort. In de boot is ook ieder kastje overhoop gehaald en uitgezocht. Veel spullen zijn weggegeven, verkocht of weggegooid. Ruimte willen we op de boot. Ruimte & overzicht. We hebben er immers een passagier bij.
Zaterdag hadden we een bescheiden afscheidsfeestje, om iedereen die we hier hebben leren kennen, te bedanken voor de fijne tijd. Raar en tegelijkertijd ook goed om weer afscheid te nemen.
Poes zal ook moeten afkicken van het vaste land. Ze heeft de afgelopen dagen twee vogels mee naar binnen gesleept. Ze is dun geworden van al het jagen hier en van het gemis van verse vis die gewoon aan komt vliegen.

    De mannen: Maarten-Ties-Ramon

Gezellig!

Weer een week voorbij.

Begin van de week. Tropische regen. Veel & hard. Heel Bonaire verandert dan in een modderpoel. Naast ons huis ontstaat spontaan een "zwembad", ook wel muggenparadijs genaamd.

Verder de week van wat heimwee. Voor Daan. Maarten klust ondertussen verder achter zijn naaimachine en op de boot. Veel verjaardagen met hartbrekende nichtjes en neefjes die breed lachend aan de andere kant van de lijn hun verjaardagsgezang in ontvangst nemen. Vooral mijn nichtje van negen wil zoooooo graag haar neefje zien, dat ze moet huilen als ze een foto-in een hart-sleutelhanger ontvangt. Babypraat via de skype met beste vrienden die een meisje van twee weken jonger hebben... De afstand is soms groot. Voor beide kanten.

Kaasfondue met mensen hier, lieve zeilers die voor ons komen koken als bedankje voor het draaien van de was, zwemmen in een dichtbij gelegen zwembad plus vooral veel opruimen/ordenen/weggooien/ poetsen & zweten. We mogen in het geheel niet klagen. Dat doen we dan ook niet.

Wel is het goed om bijna weer verder te gaan. We gingen naar Bonaire om Ties te krijgen. Hij is er. We hoopten dat Maarten hier kon klussen, ook dat is gelukt. Missie volbracht. Nu weer op reis. Bijna...eerst nog een weekje bezoek van onze buuf & buum uit Eindhoven. Feest!

Paspoort Ties

Een paspoort aanvragen op Bonaire bleek ingewikkelder dan gedacht. Nu gebeurd het hier natuurlijk ook niet iedere dag, dat mensen die hier niet wonen, wel bevallen van een kind EN een paspoort willen regelen voor hun zoon. De regelgeving werkte tegen, maar gelukkig werkten de mensen mee.

Omdat Bonaire een speciale Nederlandse gemeente is, gelden hier de Nederlandse regels. Een paspoort van je zoon moet je in je eigen gemeente regelen...zo legde de mevrouw van het ministerie ons uit. We waren bij haar terechtgekomen via Burgerzaken Bonaire die ons naar de Rijksvertegenwoordiger van de BES-eilanden doorverwezen heeft, die onze vraag weer bij het ministerie van Binnenlandse Zaken had voorgelegd. Zo 'kom je nog eens ergens'.

We kunnen het paspoort voor Ties wel regelen in Curacao of Aruba, omdat op die eilanden wel een Nederlandse Ambassade zit, wat hier uiteraard ontbreekt. Aangezien de procedure sowieso minimaal twee weken in beslag neemt, hebben wij toch vriendelijk verzocht of we op Bonaire het paspoort van Ties konden verkrijgen. De Gouverneur van Aruba heeft ons willen helpen, door voor ons een uitzondering te maken betreffende de indentificatie-plicht. Normaal moet je lijflijk aanwezig zijn op de plaats van aanvraag, maar ism burgerzaken Bonaire, heeft Aruba voor ons Ties z'n paspoort aangevraagd.
Om een lang verhaal kort te maken (tien weken verder): Ties Joopie Klinkenbijl heeft afgelopen vrijdag zijn paspoort ontvangen! Het is een hele opluchting.

Regelen en aftellen

We zitten in onze laatste weken hier op Bonaire. We maken een planning om ervoor te zorgen dat we alles op tijd geregeld hebben. Ties zijn paspoort is onderweg (verdient nog een keer een apart hoofdstuk!), Maarten is met zijn laatste naaiklussen bezig (de stof is net gearriveerd vanuit Amerika), ondertussen wordt een visum voor Amerika aangevraagd, moet de Lola weer helemaal gepoetst worden en opnieuw ingeruimd en ga zo maar door. 

We vervelen ons niet zo met z'n drietjes. 

Op onze website staat filmpje 13, onze race in de Regatta van Bonaire. 

Tweede in de Regatta van Bonaire!

Eerst vermelden dat het hier bloedheet is. Bah bah. Amper wind en veel zon, heel heel heeeeeel veel zon.
Vrijdag, de laatste dag van de regatta kwamen de boten amper vooruit, zo weinig wind was er. Wij waren dan ook heel blij dat we al besloten hadden om niet met de Lola uit te varen. Donderdag hebben we wel geracet, met weer een nieuwe bemanning. Het was super leuk en ook super leerzaam om mee te doen met een wedstrijd. Maarten stuurde als schipper iedereen aan en met een grotendeels onervaren bemanning, betekende dat goed opletten en met alles meekijken. Zitten alle lijnen goed om de lieren? Staan de zeilen goed? Is de koers goed ten opzichte van de volgende boei? Wanneer gaan we overstag? Andere boten in de gaten houden en ook al ons materieel... We hebben ons goed vermaakt met zijn allen. We hebben zelfs ons eigen doel gehaald: binnen het half uur na de koploper in onze klasse binnenkomen.
Ties was met zijn elf weken de jongste deelnemer. Hij heeft het -net als wij- warm gehad, maar deed het weer geweldig aan boord. Ook heel fijn!

Rustdagen

Dinsdag hebben we een race overgeslagen, om de genua te kunnen repareren. Woensdag is voor iedereen een rustdag en morgen gaan we weer varen. Zin in!

ps. Er staan (eindelijk!) foto's van juli & augustus op de website.

Lola rent

Regatta Bonaire Deel 2. DE RACE

Maandag 8 oktober 2012 
We worden wakker voor de wekker gaat. We doen mee aan een race!
De bemanning bestaat uit buurman Peter, Hetty (de moeder van buurvrouw Floor) en Rob, een goeie vriend van ons hier op Bonaire. Maarten als schipper en ik als roerganger (stuurvrouw). We verzamelen in alle vroegte al op de Lola, want om 9.10 moeten we over de startlijn. Om 8.15 uur varen we de haven uit. We hebben dan nog een half uurtje om ervoor te zorgen dat iedereen weet wat hij moet doen en een goed team te vormen. Niemand heeft wedstrijdervaring, behalve Hettie. We gaan een paar keer overstag, gijpen en prenten de route nogmaals in ons hoofd. Maarten geeft de commando's en staat achter het roer, Hettie navigeert en houdt de andere boten in de gaten, Rob doet de fok en Peter de grootschoot en de bezaan. Daan verzorgt Ties en we besluiten al gauw dat dit niet te combineren is met roerganger zijn in de wedstrijd. Naast Maarten, zal ook Hettie achter het roer staan zo nu en dan.
We moeten 22 mijl varen en hebben een parkoer waarbij we een zestal boeien meerdere malen moeten ronden. Ook staat aangegeven of we ze stuur- of bakboord moet passeren.

Het vijf-minuten-sein klinkt. Opletten. Bij de start is het druk met boten en dus spannend. We begeven ons richting de startlijn. Niet te dichtbij. Uitkijken voor de andere boten en proberen precies op tijd met een goeie snelheid langs de startboei te varen. Nog 1 minuut. Gaan we al overstag? Wat doet die kleine boot naast ons? WEG JIJ! Onze klasse start en daarmee moeten ze ons ruimte geven. We krijgen ruimte. Danki! We gaan overstag. TUUUUUUUUUUT! Het startsein. We zijn begonnen.
Snel? Nee.
Route goed afgelegd? Ja.
Schade? Ja. Genua. Maarten gaat morgen achter de naaimachine.
Goed Team? Zeker.
Tijd? Ach, is dat belangrijk?
Positie in het klassement? Tweede (!)

Pfff, hard werken zo'n race, maar ook erg leuk.

Sailing Regatta Bonaire 2012. DEEL 1

Zondagochtend 7.00 uur is het verzamelen aan het strand voor alle deelnemers die heen en weer naar het eilandje Klein Bonaire zullen gaan zwemmen, zo'n twee kilometer. Maarten is erbij. Het is een heel festijn en onderdeel van de Regatta feestweek. 

Voor de 45ste keer worden op Bonaire, in oktober bootraces gehouden. Ooit begon het met een weddenschap tussen twee motorboten. Nu is het nog steeds heel bescheiden, maar toch uitgegroeid tot een echte zeilwedstrijd. Beetje onhandig dat het traditie is om het in oktober te doen, terwijl het altijd(!!) weinig waait in oktober :-) 

Het lag niet in de planning, maar we zijn uitgedaagd door de enige andere boot in onze klasse (staal & langzaam). Dus... 

Zondagmiddag net voor sluitingstijd ingeschreven voor de Regatta!!!

De rest van de dag wordt er koortsachtig aan de voorbereidingen gewerkt zoals de kiel schoon borstelen (onder water, met een duikset) en de juiste zeilen aanslaan. Om vervolgens aan het eind van de middag bij de Capitains-briefing te zijn. Daarna nog een tactiek bespreking met de crew, eten en naar bed.  

De zoete inval

Het is zaterdagochtend 11.30 uur als ik -met een aanrecht vol vieze glazen- weer alleen met Ties ben.

Om 9.00 uur stond Fred aan de deur, met dochter Julia. Of we de koffie al klaar hebben. De andere dochter Louise is reeds aan het balletten. "Tuurlijk, gezellig, kom binnen!" Na een uur doet Fred de grote wisseltruc en komt dan voor een tweede bakkie tijdens de tweede balletles. Maarten ligt nog op 1 oor. Gisteravond is hij met Fred en buurman Peter wezen stappen in Kralendijk city. Weer eens ouderwets dronken geworden.
Dan komen er drie mensen aan die we niet kennen. Het blijken vrienden van de Zsa Zsa, een van de gezellige boten die we geregeld zijn tegen gekomen vanaf Suriname. Zij zijn inmiddels weer thuis en hadden aan vrienden, die hier nu op vakantie zijn, een pakje meegegeven. Super lief.
Vervolgens stapt er een ander katerhoofd ons erfje op, buurman Peter. Ook hij kan wel een kop koffie gebruiken voordat hij & Maarten naar de uitverkoop van de surfwinkel gaan (heel gevaarlijk, maar da's een ander verhaal.)
Tot slot, wanneer iedereen net weg is, komt Paul (van de boot Full Cirkle) langs om te vragen of zijn zonnedoekje toevallig al klaar is.

Na alle glazen met een grote glimlach schoongespoeld te hebben, krijgt Ties de borst. Wat een heerlijk gezellige zaterdagochtend.

En dan nu....? Aan het werk!

Na twee prachtige, intensieve en warme weken met mijn ouders, hebben we hen afgelopen zaterdag weer op het vliegveld gezet. We zijn ontzettend blij dat ze geweest zijn en ook ontzettend trots. Want terwijl iedereen in Bonaire loopt te klagen over de hitte in september, hebben mijn ouders zich toch maar kranig geweerd. Het afscheid op Flamingo Airport was wederom met een lach en een traan. En nu is het tijd om ons samen voor te bereiden voor de tochten die we gaan maken.

Maarten heeft de afgelopen weken het hele dek ontdaan van roestplekken met de bikhamer, vervolgens het dek helemaal geschuurd en in de primer gezet en tot slot afgewerkt met een prachtige grijze verf. Onze anti-slipmatten heeft hij nu ook mee geverfd, wat maakt dat ons dek er een stuk rustiger uitziet. Enkel de rand is nog niet gedaan, die gaan we eerst laten stralen in Curacao straks. Daar gaat de boot het water uit, ook om de onderkant opnieuw in de antifouling te zetten. Hoe dik we de boot ook in de verf gezet hadden, na een jaar varen is die verf er gewoon vanaf gesleten, zeker in het tropische water gaat dat hard.

 Onze poging afgelopen maandag om met zijn drietjes zoden aan de dijk te zetten op de boot, is geen groot succes. Ties staat tussen de troep en slaapt moeilijk in de warmte. Ik ben zo lang niet aan boord geweest dat ik naar alles moet zoeken en dus niet op schiet. Maarten is bezig olie te vervangen, zowel bij ons als op de Tahira en de oliespetters vliegen daarbij om zijn oren...
Dinsdag gaat het beter. Ik ga om 6.00 uur, na Ties te hebben gevoed, alleen naar de boot. Het is dan nog koel en nu kan ik in mijn eentje even lekker aan de slag. Rond 8.30 ben ik weer bij Ties en rommel thuis verder. Maarten heeft de juiste filters gevonden en laat de motoren weer warmdraaien. Ties nemen we pas later deze week weer mee aan boord, als we de boot weer echt leefbaar gemaakt hebben.

Opa & oma in beeld

Samen zijn.

Pap en mam zijn er alweer een week. Het is heerlijk dat ze er zijn. Dat we 'gewoon' samen zijn. We lachen en we huilen samen. Mama heeft afasie overgehouden aan haar herseninfarct een half jaar geleden, wat betekent dat ze moeilijk uit haar woorden komt. Bijkletsen kan niet meer zoals dat vroeger kon. "Alles is anders," zoals ze zelf zegt. En zo is het. Extra dapper dus dat mijn ouders hier naartoe gekomen zijn en ook extra fijn om elkaar te kunnen vasthouden.

Het zwembad bij het appartement van mijn ouders zorgt voor heerlijke verkoeling. Ook Ties heeft daarin voor het eerst gebadderd, dat was natuurlijk feest. Maarten heeft een auto voor pa en ma geregeld, van vrienden hier. Na een klusdag deden ook de elektrische ramen het weer en nu rijden mijn ouders er vrolijk en cool in rond. Lang leve de airconditioning.
De flamingo's zijn gespot, evenals de zoutpannen en de slavenhuisjes. Tevens hebben we een safari tour gemaakt door 'ezel-land' en als hoogtepunt van de week hebben paps en mams vanmorgen gevaren op een gekke boot, Aquaspace, vanwaaruit je het zee-leven kunt bekijken door de glazen kiel, zonder natte voeten te halen. Nou ja, hoogtepunt...Nee, het grootste genot bestaat uit de kleinste dingen, zoals oma die Ties in bad doet of opa die Ties op zijn schouder heeft om te zorgen dat hij een boertje kan laten. Mooi toch.

Wat een warmte, letterlijk & figuurlijk!

De bikkel bikt rustig verder

Donder en bliksem!
Geregeld vlieg ik op uit m'n bed, zo hard is de donder en bliksem. De knallen vliegen ons om de oren, de lucht wordt tegelijkertijd een seconde helder verlicht en de regen klettert met een noodgang naar beneden. Bliksems! Het is prachtig noodweer. Doodeng.
Wat ook heel jammer is (understatement!), is het gegeven dat Maarten gisteren het dek heeft gebikt, geschuurd en licht voorbewerkt heeft, om vandaag het geheel te verven... De tropische regenbui (lang en heeeeeeeel hard) laat alle plekjes weer lekker roesten. Alles moet opnieuw. En het is echt geen weer om 'lekker te schuren op dek', veel te heet. Maar ja...
Het fantastische nieuws van de dag is dat mijn ouders vanmiddag aankomen hier op Bonaire! Nog nooit eerder hebben ze zo ver gevlogen. En eerlijk is eerlijk, ze worden er ook niet jonger op. En toch komen ze. Zo stoer!

Nog beter, een goeie buur EN een verre vriend

We hebben een Amerikaanse brievenbus.

Vlaggetje omhoog betekent dat je post hebt.
Vlaggetje omhoog betekent in ons geval bijna altijd feest!
Verjaardagskaarten, enveloppen met een rompertje, Ties wordt stierlijk verwend.
Dit keer lag er een geel briefje in, dat betekend groot feest--> een pakketje! Op naar het postkantoor. Nu duurt het soms even voor we 's morgens op pad gaan, Ties en ik. Dus woensdag staan wij om 11.30 in een drukke apotheek en om 12.05 bij het postkantoor, die tussen 12.00 en 13.30 dicht zijn. Oh ja, dat wist ik eigenlijk wel, maar wil maar moeilijk in m'n systeem. Dus 's middags ga ik op de fiets terug. Helaas blijkt er een klein briefje te hangen dat ze de hele dag dicht zijn ivm de stemdag?!?
Ons geduld werd op de proef gesteld. Donderdag hebben we een herkansing en kunnen we het pak ophalen, zo groot als onze inmiddels al 61 cm zijnde Ties! Een pak vol cadeautjes uit onze Rochusbuurt in Eindhoven (oke, Marco & Cathelijne, jullie wonen niet in de buurt, maar zijn wel vaak in die buurt, dat telt ook...). Allemaal mooie kleertjes, met als hoogtepunt een zelf gebreid vest, met op de achterkant onze boot Lola!
Lieverds, dank jullie wel!

In de pen

Het is de hoogste tijd om weer meer te gaan schrijven. Oma Maike en vrienden Loet & Rieneke zijn weer naar huis. Het was een fijn en relaxt samenzijn.  Dat we nu een week met z'n drietjes hebben, om ons op te maken voor de volgende opa & oma, is echter ook heel prettig.

Loet heeft een rvs-ankerlierkap mee uit Nederland gesjouwd voor ons. Hij heeft zijn tas bij iedere douanier die hij tegen kwam open moeten maken, maar de kap is -via Curacao, waar ze ook 10 dagen zijn geweest- goed bij ons aangekomen. Naast dit project, loopt o.a. het roestbikken op de Lola nog. Het achterdek heeft Maarten leeggehaald om ook daar met de bikhamer en compressor deze week aan de gang te gaan. Al is het eigenlijk geen weer om buiten te werken, de zon is heftig fel & heet, zeker in de beschutte haven. 

Behalve klussen op de eigen boot, is Maarten ook op allerlei andere schepen actief. Morgen gaat hij de pomp op de Full Circle mee helpen  maken, om vervolgens zijn genaaide zonnedak op de boot Bowalie te bevestigen. Ondertussen zorg ik voor Ties en het huis, verzorg allerlei regelwerk (paspoort Ties, visa America, verzekeringspapieren) en kom steeds meer terug op mijn oude energielevel. Ook fijn. 

Zo hebben we hier een dagelijks leven opgebouwd, waarbij we ook -net als in Nederland- de zoete inval zijn. Rob komt een dvd halen, buurman loopt binnen voor een kop koffie en om te checken of Maarten mee gaat windsurfen en dan staat er iemand aan de deur voor de kyte-set die te koop staat. Hier staat de deur letterlijk altijd open en in Eindhoven is dat figuurlijk altijd aan de hand. Het is mooi om te merken dat we aan de andere kant van de oceaan, weer een leven opbouwen wat bij ons hoort. Ties is daarbij gekomen en doet gezellig mee.

ps. Het is ook de hoogste tijd voor een filmpje: zie filmpje 12 op onze site.

Lola rondt Klein Bonaire

Zowel zaterdag als zondag maken we een dagtocht -met wisselende crew- rond Klein Bonaire. Het is weer heerlijk op het water!