Laatste bericht ... ?

We zijn weer thuis. 

Na twee prachtige en intense jaren, is de Lola met zijn bemanning weer in Nederland. In juni 2011 zijn we met z'n tweetjes vertrokken en in juli 2013 komen we met z'n drietjes terug. Zonder daarbij onze opstapper en vriend Martijn tekort te willen doen. Martijn heeft ons de laatste maanden extra handen en voeten gegeven, waardoor wij het mogelijk achten om met Ties erbij de Atlantische oversteek terug te maken. Martijn, dankjewel voor je ondersteuning en gezelligheid. 

Het is een avontuur geweest, een bijzondere ervaring. Een belevenis die niemand ons ooit nog afneemt en een belevenis die moeilijk in woorden te vatten is. 

Het leven aan boord was intens. Er waren momenten van intens genot; paradijselijke ankerplekken, een azuurblauwe zee met prachtig gekleurde vissen, een heerlijk zonnetje op ons gelaat, fijne ontmoetingen, een sterrenhemel verlicht door de volle maan, vers gevangen vis, mooie wandelingen in een adembenemende natuur, de ontdekking van mijn zwangerschap op Kaapverdië, de oceaan, weer een prachtige zonsondergang, witte verlaten stranden, prachtige schildpadden, weer dolfijnen naast de boot, aankomen in weer een nieuwe wereld, de geboorte van Ties, andere culturen, zwemmen met haaien en de manta, ontdekkingen, het gegeven van 'tijd hebben', de wind in de haren met een dansende Lola onder onze kont. 

Er waren momenten die bijzonder zwaar vielen en waarbij de afstand tussen het thuisfront en ons ineens onmens groot voelde. De momenten waarop het slecht ging met een van onze dierbaren en waarbij wij er niet voor ze konden zijn. Dat was moeilijk. Daarbij vergeleken vallen de zware dagen aan boord in het niet, al waren die er ook. Weer roest bikken, weer kakkerlakken aan boord en daarmee weer grote schoonmaak, weer een ongeplande reparatie, weer een onderdeel niet te krijgen hier, weer rotgolven, weer zeeziek. 

Ik schrijf dit verhaal terwijl we nog onderweg zijn. Het is dag 19 van onze oversteek van de Atlantische Oceaan, op weg naar huis. Het maakt niet uit dat ik dit bericht vooraf schrijf, want dit einde is vooral ook weer een nieuw begin. Daarbij zullen andere dingen onze aandacht vragen wanneer we eenmaal thuis zijn. Er wacht een huis op ons die weer ingericht moet worden, dozen die verhuist en uitgepakt moeten worden. Onze Lola die een ligplek moet krijgen, leeggehaald en schoongemaakt moet worden. Kinderopvang organiseren voor Ties, onze bedrijven weer oppakken en werk organiseren (geld!), ons Volvo-busje geschikt maken om met z'n drietjes in te zitten, verzekeringen aanpassen, huurders voor boven regelen en een koper voor de boot. Ook deze lijst is in werkelijkheid nog veel langer.   

Er zullen tranen vloeien bij aankomst in IJmuiden danwel Amsterdam. Tranen van geluk, omdat we er zijn. Tranen vanwege het weerzien met onze geliefden. Tranen omdat we nu echt met Ties in ons eigen land arriveren. Tranen omdat de wereld, Nederland, ons thuisfront, er voor vertrek anders uitzag dan nu. 

Zonder hulp van ons thuisfront, op administratief gebied, de zorg voor ons huis, onze post regelen en meer van dat soort zaken, zou deze onderneming niet gekund hebben. Joris, Collin, pa, Maike, Wouter en ieder ander die voor ons in de bres gesprongen is: Dank jullie wel. De deur staat weer open in Eindhoven en mee-eten mag altijd. 

Dit bericht is het laatste wat ik schrijf, denk ik... Deze reis is voorbij. Anders gezegd staan we aan het begin van weer een nieuwe fase. We verzinnen wel weer een nieuw project en wie weet is het benoemingswaardig voor deze website. Maarten & Daan zijn echter niet meer op zee. Bedankt voor ons volgen. Het ga jullie goed. 

ps. Heb je ons gevolgd? Wij zijn nieuwsgierig naar jou—> stuur ons een berichtje: contact@maartendaanopzee.nl 

Ook dank aan, in willekeurige volgorde: 

Brian bedankt voor alle weerberichten en routeadviezen tijdens de oversteek naar huis. 

Bart bedankt voor je eindeloze inzet achter onze daarmee super werkende boord-computer. 

Miss Luna dank voor je gezelschap aan boord. 

Marieke & Rob, dank je wel voor het warme welkom op Bonaire en al het regelwerk vooraf. 

Miriam & Elke dank je wel voor de hulp bij het maken van de hoeslakens. 

Karl, Ivar, Toos & Rolf, Roy, bedankt voor alle discussies en adviezen in Twellegea tijdens de voorbereiding. 

Harry & Hans Harks bedankt voor jullie fantastische draai- en laswerk en al het RVS.

Frank vd Laak dank voor alle kleine reparaties in ons huis. 

Annemieke & Arthur van de Tahira, dank voor jullie gezelschap en kookkunsten. 

GertJan XL jachtservice & Mike, dank voor de motoradviezen. 

Michiel & Elke, Ramon & Linda bedankt voor jullie buurtblog. 

Marco & Cathelijne bedankt voor het reddingsvlot. 

Marielle dank je wel voor het huisvesten van onze huisraad. 

Bill & Leslie, thank you for a piece of Manjack Magic. 

Peter bedankt voor je electriciteitsadviezen. 

Dennis & Erika dank jullie wel voor het ophalen van de lijnen in België. 

Loet, Marco, Annemarie, Kees, Michiel, Ramon, Joost, Elke, buuf, Joris, Maike, Dennis, Jeroen, 

dank voor jullie huis-oplap-werk. 

Chris & Joke bedankt voor het fijne huis op Bonaire.  

Frank & Margien dank voor de voorpret van de zeilreis. 

Werner dank je wel voor je zeiladviezen, ook al waren het bruine vloot ideeën. 

Kees, dank je wel voor het maken van de "shed" (hoogtepunt van iedere rondleiding op de Lola). 

Bianca, dank je wel voor al je fijne mailtjes over het thuisfront. 

Chris, dank je wel voor de operatie aan boord. Jammer dat je geen verdoving bij je had. 

Jeroen Hezemans dank je wel voor de prachtige LEDverlichting.

Lieve bedankt voor het schilderen van de voorraadkisten. 

Maike & Ine dank jullie wel voor het wegpoetsen van alle straalstof. 

Peter & Floortje, Renee & Paulien, Fred & Ilse, Hans, Karel, bedankt voor jullie gezelschap

in Bonaire. 

Eric van Sauers bedankt voor de eindeloze etentjes waarbij het alleen maar over bootjes moest gaan. 

Femke dank je wel voor je fijne babyadviezen op afstand. 

Hans Akkermans bedankt voor je chauffeurwerk en het beheren van het busje. 

Paddy bedankt voor cardanisch ophangen van ons gasfornuis. 

Loet dank je wel voor het opvangen van Dotje P. Poetskatoen.

Robbert van scheepsboekhandel Harry, dank je wel voor de boeken. 

Fin dank je wel voor het afscheidsvuurwerk in hartje Amsterdam. 

Friends, Bo, Zsa Zsa, La Goelle, Joho, Full Circle, Jazz, Dikke Druif, Mell & Nick, Tahira, Dieter & Ilka, dank voor de fijne gesprekken en heerlijke strand-bbq's. 

Bij voorbaat dank aan degeen die mijn blog gaat printen. 

Dag 26 & aankomst

dinsdag 16 juli 2013
Nog een dag en dan zijn we in Nederland, het komt letterlijk dichterbij. We hopen de laatste dag nog wat te kunnen zeilen, met een lichtweer zeiltje. Helaas. Het is vandaag rustiger dan ooit op het water. Het is een prachtgezicht, dat wel, maar geen enkele optie om te zeilen. We motoren daarom rustig Nederland tegemoet. Niemand slaapt de laatste nacht, behalve Ties. Iedereen is toch nerveus. We zijn er bijna, we zijn er bijna, maar nog niet helemaal...

woensdag 17 juli 2013
Dan is het woensdagochtend en luie Miss Luna (denk dat ze 2 kilo is aangekomen...) komt van haar plek af. Ze komt buiten staan en ruikt. Ze ruikt land: IJmuiden. Het is 9.00 uur en onze ouders zijn nog onderweg. Aangezien ze veel moeite hebben gedaan om te komen zwaaien hier, doen wij een extra rondje en om 10.00 uur sturen we op de ingang aan.
Heerlijk om onze ouders te zien met de verrekijker. Zwaaien zwaaien zwaaien. Stomgenoeg doet het een soort van pijn. Ons lijf moet echt weer wennen aan beweging, dat is duidelijk. We varen ze voorbij en leggen dan aan voor de sluis, wachtend tot we daarin mogen. Brian, onze weerman, is er ook met z'n dochter Tenzin. Hij pakt ons touwtje aan en dan zetten we voet aan land. Knuffelen. We knuffelen veel en lang, tranen van geluk. We zijn er. We hebben het gehaald. Mijn vader verbetert me als ik zeg dat ik het zo fijn vind dat ze er zijn. "Nee, het is vooral heerlijk dat jullie er weer zijn, veilig en wel." Zo is het.

Brian en Tenzin varen gezellig mee naar Amsterdam. Wat is Nederland toch mooi. Ze hebben croissants en appels meegenomen. Mmm verse spullen. Ties speelt met Tenzin in zijn speelpaleis. Ik bak een laatste brood, al is deze al 5x gerezen en schiet het niet op. Ben er met mijn hoofd niet bij. We zijn weer in Nederland, met onze Lola. Wauw.
We zetten Brian en Tenzin af in de houthaven en varen dan door naar Twellegea. We komen langs het Centraal Station. Hartje Amsterdam. Mooi, raar, fijn. Het is prachtig groen in Amsterdam Noord en aangezien onze toeter kapot is, varen we heel stilletjes de hoek om. De vogels in het vliegerbos fluiten een prachtig welkom. We krijgen een applaus als we aankomen.
Ties mag als eerste van boord en doet terwijl ik hem vasthou zijn eerste stapjes. Vaste grond onder onze voeten. De zon schijnt, iedereen straalt, het voelt wiebelig, ik moet erg huilen. We zijn er we zijn er we zijn er.

Dag 25

Even lijkt het erop dat we Engeland aan moeten doen. Om 9.00 uur controleer ik routinematig de watertemperatuur van de motor, 95+ zegt tie...WAT?! Motor uit, Maarten uit z'n bed, die vliegt de machinekamer in. De koelwaterpomp blijkt kapot. Ok. Rustig aan, we hebben een reservepomp bij ons (lang leve Maarten z'n handigheid & z'n vele reserveonderdelen aan boord). Dan stagneert de reparatie als de laatste tube vloeibare pakking keihard blijkt te zijn. Mmm, wat nu?
We roepen een motorboot op en hebben mazzel, ze hebben een tubetje aan boord en komen het afgeven. Hoe luxe. Het blijken Nederlanders op een Engelse boot. We zijn bijzonder blij met ze en na 3,5 uur klussen is de reparatie voltooid en kunnen we alsnog met een gerust hart naar huis tuffen.

Zeilen is er niet meer bij, het water is prachtig vlak. We zetten hooguit een zeil bij en bereiken zo IJmuiden op woensdag.
Later meer.

aankomst

Dag Liefjes

OEPS... 13:00 uur in twellegea

sorry
Xjoris




Dag Liefjes

Mailen lukt niet meer vlak bij Europa
woensdag 17 juli rond 01:00 uur bij haven Twellegea in Amsterdam te arriveren!

Liefs Maarten, Daan en Ties

Dag 24. Woensdag

Zondagnacht, maandagnacht, dinsdagnacht... nog drie nachten en dan komen we aan. Woensdag zullen we om 10.00 uur aankomen in IJmuiden en aldaar onze armen lam zwaaien naar onze ouders, om vervolgens door te varen naar Amsterdam. Daar zullen we zo'n drie uur later, rond 13.00 uur, in haven Twellegea aanleggen en na een kleine maand varen aan land gaan... Dat is het plan.

Ook vandaag is er geen wind, het water is prachtig stil. Ieder zuchtje wind is zichtbaar doordat er dan een kleine rimpeling op het vlakke water verschijnt. De zon schijnt, we zijn veel buiten. Het is al een tijdje duidelijk dat we de zomer tegemoet varen, met vandaag als hoogtepunt. Ties loopt de hele middag in zijn blote kont in de kuip en kruipt geregeld weer even in z'n badje. Heerlijk. Kip, patat en appelmoes staan op het menu, met dank aan de frietkok Maarten.
De klok hebben we weer een uur vooruit gezet, nog 1 keer en dan staat onze boordklok gelijk met Nederland. Vanaf 16.00 tot 20.00 uur gaat de motor uit. Het zeil vangt goed wind, maar door de tegenstroom is onze snelheid slechts 1 a 2 knopen. Toch is het heerlijk om een paar uur te zeilen. Nu, met stroom mee en de motor aan, varen we wel 8 knopen.
Nog eventjes en dan zijn we er. Weer thuis. Raar, maar waar en ook fijn.

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

aankomst

Dag Liefjes

Mailen lukt niet meer vlak bij Europa
woensdag 17 juli rond 01:00 uur bij haven Twellegea in Amsterdam te arriveren!

Liefs Maarten, Daan en Ties

Dag 23 Land in zicht

1.30 uur, 50.07'N 03.31'W, snelheid 4.5 kn, wind 4 kn noordoost, koers 70 graden

Het is bladstil, de zee is kalm. Om ons heen veel tankers, vrachtschepen, vissers en een enkele zeilboot. Middernacht zien we een vuurtoren, dus hebben we land in zicht. Het duurt echter tot 11.00 uur voor we echt land zien. Voor het eerst in drie weken! Er hangen slingers aan boord, Ties gooit z'n armen in de lucht, we hebben feestneuzen en chocoladetaart met slagroom. Hieperdepiep hoera! Onze kapitein is jarig. Dubbel feest.

Martijn slaapt uit en Maarten, Ties en ik nemen vast een eerste ronde taart. De Lola ligt vlak op het water en glijden we op de motor door het water heen. Het is zo rustig dat Maarten zin heeft in een project en de lichtweer zeilen worden uitgehangen om te drogen, ze vangen zowaar toch wat wind. We zeilen eventjes vandaag. De zon staat hoog aan de hemel, het is heerlijk weer.
Een tweede klus wordt ondernomen, de ankerbak wordt leeggehaald en ontroest en geverfd. Maarten geniet van z'n klus. Hij voelt zich goed en het is lekker om vast een klus af te kunnen strepen. Hij liever dan ik. Ik ben juist erg moe vandaag. Mogelijk omdat ik slecht geslapen heb, misschien vanwege het taartbakken tijdens mijn nachtwacht, of misschien komt bij mij de vermoeidheid omhoog nu de rest van de bemanning zich kiplekker voelt. Hoe het ook komt, ik hou me kalm vandaag. Vanavond maken we even, met de spinaker op, een snelheid van 6 knopen. Het is van korte duur en dan gaat de motor weer aan.
Na het eten, als Ties op bed ligt, drinken we een rumcola. Op het zien van land en op Maarten's verjaardag. We gaan uitzonderlijk laat naar bed, 22.00 uur... Nog een paar dagen te gaan.

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Dag 21 Het zit tegen.

Verslag donderdag:
2.00 uur, 49.15'N 07.54'W, wind oost 18 knopen, snelheid 4.5, koers 100 graden.
(Het zit ZO tegen dat ik het bericht niet verstuurd krijg...)

Ja, we komen er wel. Ja, het komt wel goed. Ja, we houden het wel vol. Maar gatver wat zit de wind tegen. Letterlijk! Vannacht ging de motor aan het eind van de wacht uit en was ik al mooie zinnen aan het formuleren dat we de wind toch weer gevonden hadden. Voor slechts een half uurtje zo bleek.
Zo vergaat het ons ook vandaag. Motor hele dag aan. Zeilen bij. Snelheid is ok, het blijft opkruisen. Liever geen wind dan tegenwind, maar we hebben het niet voor het kiezen. In de middag doen we een paar keer de motor uit. Nooit langer dan een half uur, want dan valt de wind weer weg en ook kunnen we niet zo scherp aan de wind zeilen zonder dat de motor bij staat. Dus levert zeilen vooral een boutkoers op. Daarvoor waait het dan weer niet hard genoeg. Gedonder en gehobbel.
In een melig moment waarbij we een vlieg achterna zitten en constateren dat we wel erg opgewonden raken van dit kleine teken van leven en dus echt toe zijn aan meer levendigheid om ons heen...besluit ik daar over te schrijven. Maar had ik al gezegd dat we echt een rotwind hebben?
We varen over stuurboord en Ties en ik slapen samen in onze bakboordbunk. Het slingerzeil gaat omhoog en ik lig ertegenaan gedrukt. Ties ligt weer tegen mij aan, het is een benauwde positie. De wind en golven nemen toe en Lola beukt tegen de golven in. Vanaf het avondeten. Deze keer was het geen verbeelding, maar hadden we echt vanaf het eten een rottere koers. Afijn. Ties krijgt de slaap ook moeilik te pakken. Bonk bonk beuk tegen de wind. Rotwind. Ik lig bijna tussen de kussens in. M'n rug doet pijn en Ties valt maar niet in slaap. Na twee uur geveinsde ontspannenheid hou ik het niet meer en klim uit bed. Ties krijst. Ik kan hem niet alleen laten, want daarvoor is de bunk niet veilig genoeg. Maarten neemt het van me over en komt even bij Ties liggen. "Ik heb even lucht nodig" roep ik en ga een seconde naar buiten, waar ik snel genoeg afkoel.
Maarten gaat overstag. Op zich maakt het allemaal geen drol uit hoe we varen, het is allemaal een slechte koers. Toch blijkt dit wel een heel slecht plan, want nu varen we terug. Er is niet echt een oplossing. Het is gewoon K.
Op moment van schrijven is de motor weer even uit. We blijven proberen. Bonk beuk hots klots. Bah bah bah. Gatver, heb zelfs geen zin om positief af te sluiten, ook al komt het heus wel goed natuurlijk. Bah.

Vrijdag 12 juli 2013, Dag 22:
20.00 uur 049.48'N 07.05'W, koers 100 gr, wind noordoost 6 kn, snelheid 5 kn op de motor.

Na een verschrikkelijke nacht is iedereen vooral moe. De ochtend is nog steeds hobbelig. Zowaar hebben we wel in de nacht en ochtend kunnen zeilen. Beuken aan de wind tegen de golven in. Opkruisen.
We hebben al een week tegenwind.
De zon komt op, we slapen wat bij. In de middag knappen we vooral op van een douche.
D: "Zal ik al iets schrijven over onze aankomst?"
M: "Wat wil je schrijven? We weten het zelf niet."
D: "Mmm ook waar. Maar het is toch leuk als mensen komen zwaaien? Dan moet ik toch IETS laten weten?"
M: "Ja, dat kan pas een dag van te voren."
D: "Ok. Zoals het ernaar uit ziet, hebben we geen wind in het kanaal en moeten we ook daar op de motor varen. Dan kunnen we wel het tijdstip bepalen...
M: "...mja..."
D: "12.10 uur Aankomen? Zou een leuk tijdstip zijn en dan laten we de dag nog in het midden."
M: "Dat zou een leuk tijdstip zijn. Schrijf nog maar niks."
D: "Ok. Ik schrijf niks."

Morgen krijgen we land in zicht. Dat is Maarten z'n verjaardagscadeau.

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Dag 20 Motorpech

2.00 uur, 49.01'N 10.20'W, snelheid 4.5 kn, koers 90 graden, wind 8 kn noordoost,

De nacht verloopt rustig, evenals de ochtend. Zelfs Maarten lukt het om goed uit te slapen. Het water is vlak, de motor draait z'n rustige 1200 toeren en in 24 uur hebben we 121 mijl afgelegd. Jammer dat er zo weinig wind staat. Toch schiet het varen op de motor op deze manier beter op, dan toen we aan het opkruisen waren. Linksom of rechtsom, we doen het ermee.
In de middag horen we de motor teruglopen, tot een paar keer toe. Mmm, dit is niet ok. Maarten ontlucht de leidingen en vervangt een dieselfilter. De motor gaat weer aan en lijkt het even goed te doen, maar loopt dan toch weer terug. Sterker nog, na een half uur lopen stopt hij er helemaal mee. Shit, dit is niet goed. Maarten bestudeerd de tekeningen van de motor en besluit dan de dieselpomp schoon te maken en de boel nog een keer te ontluchten. Terwijl hij weer naar de machinekamer gaat, springen er een vijftal dolfijnen rond de boot. Wat fijn. Ze komen ons vast even aanmoedigen. De snelheid van de Lola neemt fiks af wanneer de motor uit is. Ook de koers loopt meer naar het zuiden op dat moment, soms met een 'snelheid' van 1,5 knoop. We hebben de motor nodig, zover is duidelijk. De tweede schoonmaakbeurt lijkt wel het gewenste effect te hebben. Opluchting na de tweede ontluchting. De motor klinkt weer als een zonnetje en doet dat nu, midden in de nacht, nog steeds goed.
Het varen op de motor voelt een beetje als vals spelen... Er is hier echt te weinig wind en volgens voorspelling ziet het er voorlopig niet naar uit dat hier wind gaat komen. Langzaam dobberen en wachten op wind kan dan zomaar een week dobberen betekenen...of langer...pff, we zetten de joker niet voor niets in.
Ondertussen zijn we wel op het continentaal plat aangekomen. Na weken van kilometers water onder de kiel, is dat nu nog slechts ruim honderd meter. Weer een mijlpaal.

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Dag 19 Brommmmmmmmm

2.00 uur, 49.33'N 13.17'W, 110 graden, snelheid 5.5 kn, oostenwind 10 kn.

De motor staat al de hele dag bij. Samen met de grootzeil, fok en genua varen we scherp aan de wind en hebben zo een ok koers. De herrie van de motor valt vooral op, wanneer deze even stil is op moment van olie verversen en dagtank bijvullen. Verder slaapt het constante gebrom prima en tuffen we zo toch de goeie kant op. Dobberen is geen optie, dan komen we nooit thuis. We varen op de motor en windvaan. Als ik even niet oplet staan de zeilen bak en varen we zeker een half uur de andere kant op. Oeps! Foutje bedankt. De film die ik op dat moment aan het kijken ben is prachtig... :-)
De zon schijnt de hele dag, toch is het frisjes. Wel mooi weer om een kleine handwas te doen. Er is geen zoet regenwater, danwel zout spatwater wat het drogen zal tegenhouden en dus wapperen er wat hoofdkussens, kleertjes van Ties en theedoeken lekker in de wind.
De klok hebben we weer een uur vooruit gezet. Wederom zijn we 15 graden dichterbij. Het bijzetten van de klok was ook nodig, want gisternacht werd het om 3.00 uur alweer licht. Da's wel erg vroeg.
Maarten vraagt zich af waarom de koers tijdens etenstijd altijd irritanter is dan daarvoor of erna. Het is de beleving. Eten in schuine stand, al hobbelend is niet fijn. Maarten eet het liefst liggend, dan smaakt het wel en wint de eetlust het van misselijkheid. Hij kan prima functioneren, zeilen zetten, zeilen controleren of wat dan ook nodig is, mits hij daarna weer kan gaan liggen. Irritant, vooral voor hem zelf, maar we doen het ermee. Martijn zijn eetplek is achter de navigatietafel en ik zit met Ties aan tafel. Vlak voor vertrek heeft Maarten een tuigje in zijn stoeltje gemaakt. Broodnodig, want meneer klimt er anders zo weer uit. Klimmen blijft een favouriete bezigheid. Ook kent Ties zijn eigen krachten niet en gebruikt ons als klimrek als we even niet opletten (au!). Hij is een gezellige matroos en brengt iedereen wel een keer in een stuiplach met zijn aanstekelijke geschater en vrolijke fratsen.

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Dag 18

2.30 uur, 49.58'N 15.20'W, koers 160 graden, wind 18 kn oostzuidoost, snelheid 4.5 kn

maandag 8 juli 2013
Het is vanwege het blog en het logboek dat ik de dagen bijhou. Anders zou ik kwijtraken welke dag het is en hoe lang we onderweg zijn. De klok is belangrijk tijdens de nachtwacht en overdag soms ivm met het eten voor Ties, maar verder is tijd een heel ander begrip zo op zee.
Na een lunch van een nog warm, vers brood, gaan we overstag. We maken wel mijlen, maar opkruisen schiet natuurlijk niet op. We hebben nog zo'n 800 mijl af te leggen en maken slechts 70 a 80 mijl per dag op deze manier. Er lijkt in het weerbericht wat beweging te komen over een dag of vier. Dat zou fijn zijn, al blijft het een voorspelling. We zien het.

De wind valt in de middag weg en we zetten de motor bij. Het warme water gebruiken we voor een opfrisbeurt, wat altijd zalig is. Ties in zijn teil (cementbak :-) en wij hergebruiken zijn warme water. We doen altijd zuinig aan, want je weet nooit hoe lang je het water nog nodig hebt. Wat zal een normale douche straks, met een grote, harde straal en heerlijk warm water in overvloed waar je eindeloos lang onder mag blijven staan, weer een verademing zijn...Geduld geduld, we zijn er nog niet.

Halverwege de nacht komen de zeilen bak te staan en moeten we de motor op volle toeren zetten om de draai alsnog te kunnen maken. Vervolgens mag de motor uit en kunnen we alleen op het zeil weer verder. Sinds gisternacht zijn er weer vrachtschepen in de buurt. We zien ze niet met het blote oog, wel op de AIS. De tijd van de relaxte nachtwachten is bijna voorbij...

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Dag 17 Bleh

2.oo uur, 49.43'N 17.10'W, koers 55 graden, wind oostzuidoost 15 kn, snelheid 4.4 kn

Zijn het zat. Het gehobbel, alle blauwe plekken van het butsen, het bord eten wat door de lucht vliegt door een seconde onoplettend te zijn, de rottende appels, de bloem die net zoveel naast de kom als in de kom terecht komt, het gekraak van de lijnen -die me herinneren aan de gebroken giek van de vorige oversteek...- de waterkou, de slechte nachtrust, het stramme lijf die beweging mist, de misselijkheid, de vieze lakens... Zo'n dag is het vandaag.
We maken er grappen over. Herinneren elkaar aan eerdere positieve uitspraken over de schoonheid van het water en het onderweg zijn. Gelijk het geschommel van het water, wisselen de gevoelens over de onderneming. Van moment tot moment. Als ik later op de dag mijn gitaar voor het eerst deze oversteek tevoorschijn haal en de meezingers van vriend Kees doorneem, terwijl Maarten z'n Rubik's Kube aan het oplossen is, Martijn zit te grijnzen bij een film en Ties aandachtig zit te pielen met een flip-flap-boekje...dan is het genieten. Dan zoem ik even uit en zie ons bezig op de Lola met haar mooie rode zeilen, op de Atlantische Oceaan, mijlen makend richting huis. We komen er wel.

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Dag 16

7 juni 2013, 2.00 uur, 48.42'N 19.36'W, koers 70 graden, snelheid 5.5 kn, wind zuidoost 16 kn.

Er staat een lange, rustige deining. De zon staat hoog aan de hemel en glinstert in het water. De warme gloed op onze huid is zalig, kom maar op met die vitamine D. Ties speelt prinsheerlijk in de kuip met een emmer water. We lunchen buiten en ondertussen glijdt de Lola nog steeds met een prima snelheid door het rustige water. Dit is genieten.
De lichtweergenua staat al sinds vanmorgen op en samen met het groot zeil varen we zo nog steeds aan de wind, met een wisselende snelheid van rond de vijf knopen. In 48 uur maken we 250 mijl. Geen record, maar met de verwachting dat de wind weg zou zijn vandaag, hoor je ons niet klagen.
Ons weerkaartje beslaat een beperkt vierkant rond onze huidige positie. Inmiddels staat er op dit kaartje ook weer land ingetekent. Fijn hoor. De voorspelling is nog steeds oostenwind, daar zijn we het iets minder mee eens. Maar ja.
Ondertussen leven we ons leventje zo op de Lola. Lezen, brood bakken, kattenbak verschonen, andere boten evt. in de gaten houden, de salon schoonmaken, olie verversen, zeilen bijzetten, beddegoed luchten wanneer dit kan, positie op de kaart intekenen, film kijken, soms een kleine reparatie doen, met Ties spelen, weerbericht bestuderen, babbelen. Zo kabbelen de dagen voorbij. En slapen. We slapen veel, of doen pogingen daartoe. Het is ongelooflijk wat een energie je lijf verbruikt zo op het water, terwijl je voor je gevoel (bijna) niks doet. De voortdurende -veranderende- beweging en de gebroken nachten verklaren natuurlijk wel een en ander... Nog een uurtje en dan mag ik ook weer naar m'n bedje. Ik kijk ernaar uit.

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Dag 15 Mijlen maken

2.00 uur, 48.09'N 22.23'W, koers 80graden, wind zuid 17 kn, snelheid 5,8 kn

We varen de hele dag aan de wind. Dat blijft een pittige koers. Na een grijze en natte ochtend komt de zon lekker door. Toch zitten we niet in de kuip, daar vliegt het zoute water je om de oren. De stemming aan boord is goed. De snelheid is perfect, de koers zou iets noordelijker mogen, maar we klagen niet. Ons doel voor nu is mijlen maken, want er komt windstilte en oostenwind aan. Brian had ons een paar dagen geleden al gewaarschuwd voor de -aanhoudende- oostenwind die voorspeld wordt. Van alle windrichtingen die we kunnen krijgen, is dat de meest ongunstige. We zijn aan het puzzelen wat onze opties zijn, waarschijnlijk wordt het opkruisen. We zien het wel, komt tijd komt raad.
Voorlopig hebben we de koers vanavond iets verlegd en we varen nu ruime wind, onder vol zeil. De rode kool met aardappeltjes, appelmoes en draadjesvlees smaakt iedereen goed. Hollandse pot. Lang leve de blikken van de slager uit Nederland, waar ik er nog steeds een paar van heb.

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Dag 14 Ties en meer

3.00 uur, 48.22'N 25.34'W, koers 75 graden, snelheid 5.5 a 6 kn, wind Zuid 17 kn

Bijslapen, dat is het thema van de dag. Vooral Martijn en Ties slapen opvallend lang en veel, het energiepijl moet opgeladen worden. Ties vraagt veel aandacht overdag, simpelweg omdat hij zoveel meer kan dan een paar weken geleden. De flinke golfslag die we soms hebben, in combinatie met zijn klimgedrag (klimmen, staan, looppogingen, klauteren, ontdekken ontdekken ontdekken!) , maken dat veel plekken onveilig zijn geworden. Hij is ook zo snel soms. Ties heeft 1 keer een salto uit zijn speelhok (aan bakboord, de lage loungebank) gemaakt...zowel hij als ik schrikken ons wezenloos, al houdt hij er (gelukkig!) niets van over. Ik wel trouwens... een harverzakking. Het verlengde slingerzeil hebben we verhoogd, in de hoop dat hij er niet nog een keer overheen zal vallen.
Wanneer het zonnetje schijnt en het weer rustig genoeg is, kan Ties in de kuip spelen. Na eerst een verhoging gemaakt te hebben bij de trap, volstaat ook deze niet meer. De deur naar de salon moet nu dicht als hij op de grond speelt. Aangezien we altijd wel wat schommelen en de kuip niet echt op een klein jongetje is ingericht, moet je erbij blijven om hem in de gaten te houden. Zo zitten er ter hoogte van Ties z'n hoofd ringen om jezelf aan te lijnen, die geven niks mee als je daartegen aan butst. Deze zijn daarom nu omgeven met schuim, wat vervolgens weer heel interessant is om los te peuteren. Kortom, Ties zorgt voor heerlijk wat afleiding en houdt ons goed zoet mochten we ons dreigen te vervelen.

Vandaag schijnt de zon, de vitamine D zijn heerlijk. De motor zetten we even aan om warm water te kunnen tappen. Met uitzicht op het water, een vogel in de lucht en het zonnetje in m'n gezicht, zeep ik me in. De dunne warme waterstraal is heerlijk. Ik denk aan m'n moeder, die altijd beweert dat een mens opknapt van een warme douche. Ze heeft gelijk.

Afgelopen nacht blijven we ruime wind varen, om lekker te kunnen slapen. In de ochtend hijsen we de lichtweergenua. De gewone genua staat aan bakboord en zo varen we voor de wind. Later op de dag zakt de wind weg en vervangen we de genua voor de spinaker tot de wind aantrekt en we ook deze weer laten zakken. Nu varen we een aan de windse koers. Na twee dagen minder hard te zijn gegaan en qua koers een rare slinger gemaakt te hebben, zijn snelheid en koers nu ok.

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Dag 13 Halverwege

Van links naar rechts, van links naar rechts, van links...we varen de hele dag voor de wind. Golven komen van achter en bouwen op tot wel acht meter! Ze zijn letterlijk niet te filmen, zo hoog. Lola danst op het water. Achterop krijgen we soms een breker en een daarvan slaat onze zonnepanele kapot. Balen. Qua stroom redden we ons wel, maar schade is altijd vervelend.

We zijn over de helft. Hoe tof is dat.
Achter ons liggen meer gemaakte mijlen, dan de mijlen die nog voor ons liggen. Een fijn idee. Ook zijn we weer 15graden oostelijker gekomen en daarmee weer een uur dichterbij. Nog drie uur tijdsverschil.
Terwijl de golven langzaam afnemen, maar nog steeds flink zijn, is de nacht weer ingevallen. Met het ondergaan van de zon, maken we het plan voor de nacht. Soms kunnen de zeilen blijven staan en een andere keer maken we ze uit voorzorg voor de nacht vast wat kleiner of wisselen we van zeil. Deze keer hebben we de koers verlegt ivm de voorspelde windshift. We varen nu ruime wind, op het groot zeil en de lichtweer-genua. De koers is anders en minder gunstig dan verwacht, maar we slapen er heerlijk op.

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Dag 11 & 12 Het gaat ons voor de wind.

3.00 uur, 47.31N 30.39W, westenwind rond 20 kn, snelheid 6 kn, koers 70 graden

Slingerzeil opgetrokken, ingeklemd tussen de kussens, ogen dicht...het is lastig om het lijf te ontspannen. We varen voor de wind en schommelen flink van links naar rechts en weer terug. De golven komen van achter, wat maakt dat het geen ziekmakende koers is en dat is prettig. Slapen is echter heel moeilijk, zo ondervinden we allemaal. Onze snelheid en koers zijn wel goed, dat maakt een hoop goed.

De nachtwacht is bij ons als volgt ingedeeld: Maarten begint van 21.00-23.00 uur, dan Martijn van 23 tot 01, Daan van 01 tot 03 uur, Maarten 03-05, Martijn 05-07 en Daan begint de dag vanaf 7.00 uur. Nu is Ties de laatste tijd om 5.30 (!) al wakker, helaas. Overdag wordt hij daar zelf ook niet blij van, maar ja. Had ik in dit stukje al iets geschreven over slaapgebrek?

Het weer is ok. Niet echt warm, niet echt koud. Overdag is het lekker om even buiten te zijn en te genieten van het water, vogels om ons heen en voor de mazzelaar af en toe een dolfijn.

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Dag 10. Opgefrist

3.00 uur, 46.29N 36.34W, 17 kn wind zuidwest, koers 92 graden, snelheid 5,5 kn

Dekbedden naar buiten, een handwasje hangt uit, lakens en dekentjes wapperen in het windje. Alle ramen zetten we open, het zonnetje droogt grotendeels de was. Iedereen heeft afgelopen nacht gebadderd en zich van top tot teen opgefrist, de wereld ziet er anders uit. He he, heerlijk.
Om 10.00 uur zetten we de motor uit, hijsen de spinaker en bomen deze aan bakboord uit, de genua op stuurboord. Zo varen we voor de wind. Wanneer de motor draait, hebben we warm water. In de ochtend doe ik daarom handwasjes en krijgt Ties ook een bad. Maarten maakt een waslijn en zo wappert alles wat we maar uit willen hangen om ons heen. Vooral de zon doet ook goed, we bivakeren lekker buiten. In de middag komen er alweer wolken, we laten dat de pret niet drukken. Vandaag hebben we dus alsnog de bijkomdag, waar we zo op gehoopt hadden. Iedereen voelt zich goed. Martijn bakt pannenkoeken, Ties speelt buiten in de kuip en als extraatje zien we wel 100 dolfijnen op afstand jagen. Ze springen in een lange lijn achter elkaar hoog boven het water uit. Wauw.
Aan het eind van de dag vervangen we de spinaker voor het lichtweerzeil. De koers verleggen we iets en we varen nu ruime wind. De wind neemt nog meer toe en om 1.00 uur vannacht halen we ook het lichtweerzeil naar beneden. Een rotklus, zeker in het donker. Bij het neerhalen kan het zeil makkelijk water scheppen, dus alles draait om snelheid en goeie timing. Met dank aan beide heren loopt het gesmeerd en we rollen vervolgens de genua uit.

Met de sateliettelefoon bellen we kort naar huis.
Pap & mam, heerlijk om jullie even te horen en bedankt voor jullie lieve berichten (doorgestuurd door Brian)!
Maike, jouw stem houden we tegoed (en jij die van ons!).
Peter & Anita, dank voor jullie toi toi per sailmail. Leuk!
Noah, je wordt 10! Mo, je wordt 8! Bij deze een hieperdepiep vanaf zee!

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Dag 8 & 9 Poe poe, nou nou, ...

3.00 uur, 46.15N 39.17W, koers 64graden, wind 3 kn oost, motor bij, snelheid 4 kn.

Vrijdag zijn we echt een week op zee, reden voor een feestje. De zwart gebutste bananen waren een goede aanleiding om bananencake te bakken en de dag lijkt er uitermate geschikt voor. Het wordt echter geen feestdag.
Ties heeft z'n dag al niet zo en moet dan ineens overgeven. Alles komt eruit, tot wel vijf keer toe...Alles zit onder, Ties ziet wit. Arm kind. Ineens zeeziek? Iets verkeerds gegeten? Geen idee. Duidelijk is wel dat alles wat erin gaat, met name moedermelk, er ook weer uit komt. Moeilijk om uit te leggen aan zo'n klein mannetje dat hij niet aan de borst mag. Ik laat hem wel steeds kleine beetjes water drinken, dat blijft erin. Martijn is goed ingeslingerd en voelt zich top. Dat is fijn, want daarmee kan hij mijn hofmeesterschap overnemen voor de dag en heb ik mijn handen vrij voor Ties, die gelukkig wel blijft spelen.
Bah bah bah! De hele boot lijkt klam. Vies. Vochtig. En dat geklots van die zee is ook om gek van te worden. En hoezo komt de wind uit het Noorden?! Waarom is het weer bewolkt en nat? De motor gaat voor het eerst deze tocht aan. En maar hobbelen en maar hobbelen en maar hobbelen...
Ook deze vrijdag gaat voorbij.

Zaterdag ziet Ties witjes, maar houdt kleine beetjes eten binnen en is actief. Fijn! Dat is een zorg minder. We varen over stuurboord, na dagen over bakboord gelegen te hebben. Martijn z'n lijf protesteerd, Maarten z'n lijf is nooit echt opgehouden met protesteren en met mij gaat het goed als het met Ties goed gaat.
Het zou vandaag windstil zijn. Stiekem hoopten we daarop, zodat de golven ook -al is het maar voor even...- af zouden nemen en mag er dan alsjeblieft een zonnetje bij? Geen windstilte, wel wind uit het oosten en opkruisen. Een beetje zon. Alleen butsen we behoorlijk, dus vliegt er nu zout water rond in de kuip. Zoals gezegd is het soms ook gewoon volhouden.

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Dag 6 & 7 Prima dagen

3.30 uur, positie 44.56N 44.16W, koers 75 graden, snelheid 5,8 kn, wind zuid 23 kn

Het is woensdagochtend, Ties slaapt net. Buiten staat een teil met water en daarin een paar sokken en een hoeslaken. Echt schoon zullen ze niet zijn. Er is steeds mist en daarmee is de lucht vochtig, het is niet koud. Ik wring de sokken uit, toch maar uithangen, ooit zullen ze een keer drogen. Ondertussen kijk ik om me heen naar het water en wordt blij verrast; dolfijnen! Minstens drie! Nee, wel vijf! Of ... hoeveel zullen het er zijn? Moeilijk te schatten, minstens 20. Een half uur lang (!) krijg ik een live dolfijnenshow. Soms komen ze met z'n vijven tegelijk uit het water. Soms zie ik ze als een grijze vlek in het water snelheid maken en kapriolen uithalen. Het is adembenemend prachtig. Ik word nat van de mist en het begint harder te miezeren. Toch blijf ik kijken, intens genietend, tot ze afscheid nemen van de Lola.

Iedere 15 graden die we naar het Oosten varen, komen we een uur dichterbij. We hebben de klok al 1 keer een uur vooruit gezet. Nu is er nog vier uur tijdsverschil met Nederland.

Maarten heeft last van z'n lijf en dat is vervelend. De misselijkheid blijft aanwezig, liggen is het enige wat helpt. Het is naar om de hele dag te moeten liggen. Eten en drinken gaan goed, dus hij wordt verwend met verse kippesoep en andere lekkernijen. Toch is het niet fijn. Volhouden en uitzitten, dat is de overtocht soms ook.
Het is nu donderdag- op vrijdagnacht. De zee is onstuimig, de wind is constant, onze snelheid is goed.

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Dag 5. Mist & wind

3.00 uur, 43.08N 50.05W, koers 95 graden, snelheid 6 knp, wind 20 knp uit het zuidwesten

Het gebied staat erom bekend en vandaag zitten we dan ook een groot gedeelte van de dag in dichte mist. We houden vooral de computer in de gaten, AIS en radar geven de eventuele boten om ons heen aan. In twee dagen zien we 1 boot op afstand. De mist is nattig en geeft veel condens, maar het is al een paar dagen niet meer zo koud.
Iedereen is opgeknapt, dat is prettig. De golven zijn minder hoog, al blijft het een hobbelig zeetje. Op het moment van schrijven, zijn we bij het puntje van de Grand Banks aangekomen. De Grand Banks zijn ondiep, het is er vaak mistig en er wordt veel gevist (gevaar voor fuiken). We varen er daarom grotendeels omheen. In totaal moeten we zo'n 2800 mijl afleggen, waarvan we de eerste 600 hebben gehad. Hiep hoi!
Ties wil klimmen, klauteren, kruipen en onder begeleiding "lopen" (zwieberen is misschien een beter woord...). Het traject van de slaapkamer naar de keuken leggen we wel 100 keer per dag af. Tot mama het zat is. De stemming is goed aan boord, de nachtwacht gaat fijn. We hebben het goed met elkaar. (Zelfs poes lijkt tot rust te komen...)

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Dag 4 Bumpy ride

25-06, 2.00 uur 43.27N 53.09W, koers 100 graden, snelheid 4,5 a 5 knpn, zuidweste wind 22 knpn.

's Nachts valt de wind weg, in de ochtend wakkert de wind aan. Genu in, dubbel rif in het groot zeil, fok bij. Er zitten windvlagen van 30 knp bij. De golven bouwen zich op en komen in van opzij, dat maakt het een nare koers. Maarten voelt zich goed zolang hij blijft liggen. Martijn is ook aan het stoeien met misselijkheid en is zoekende of hij deze danwel liggend moet doorstaan of buiten zal trotseren. Ties is extra aanhankelijk, maar wel vrolijk en op wat hoofdpijn na voel ik me ok. Ben blij dat ik gister alvast brood heb gebakken. Het is een koers om weinig fratsen uit te halen.
Poes schopt dat plan in de war. Ondanks extra aandacht, een extra kattenbak binnen, veel liefde en substral, is ze onrustig en plast op m'n (dek)bed. Ze frustreert me. Miss Luna weet niet altijd meer de kattenbak te vinden en kattepis is smerig. Daarbij is je slaapbunk heilig en nu bevuild. Ik maak alles schoon. Jammer dat we niet meer in de tropen zitten, want het zal even duren voor het droogt. Gelukkig hebben we in Amerika extra dekbedden gescoord ivm de kou. Lang leve de thriftshops (2e hands winkels) en wasserette. En wie weet schijnt morgen wel weer de zon...

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Dag 3

23-06, 20.00 UUR 43.51'N 56.44'W, koers=100, snelheid=6.6 kn., wind zuidwest 18 kn.
Niet gezegd dat we iedere dag een bericht op het blog gaan zetten, maar vooralsnog vinden we het gezellig om van ons te laten horen.
Iedereen moet nog wennen aan de nachten en slaapt onrustig. Ties is slaapkoning, het liefst met zijn moeder ernaast... Toch lukt het ook mij om nachtwachten te draaien, wat lekker is.
De dag begint wederom met een zonnetje, waardoor het buiten aangenaam toeven is. De wind is constant, rond de 20 knopen. Onze gemiddelde dagsnelheid is 6 knopen. We laten de motor een half uurtje lopen om warm water te krijgen. Ties in bad en met kippevel en een warm straaltje water frist iedereen zich op.
We zien vandaag wel drie keer dolfijnen! De eerste keer zijn Ties en ik samen toeschouwers, het zijn er een paar met hele zwarte vinnen. Dan een vijftal naast- en voor de boot en later op de dag een jumpende school op afstand. Prachtig en altijd bemoedigend. Zie je wel, we zijn hier helemaal niet alleen.
We zijn zo relaxt dat we veel te laat Brian (onze weer-meekijker) onze positie, koers en snelheid smsen per satelliettelefoon. Na een hap nasi was ook dag drie een heerlijke dag.

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Dag 2

zat. 22-06 20.00 uur 20 mijl ten noorden van Sable Island 44.14'N 59.48'W
Na een onrustige nacht met weinig slaap, is de ochtendzon heerlijk. De wind valt weg, dat wel. Om 9.30 uur haal ik Maarten uit bed om de spinaker te hijsen. We varen niet hard, maar de rustige golfslag en zon maken het tot een prettige ochtend. Dan komt er bewolking en wordt het langzaamaan weer waterkoud. Een warm middagmaal smaakt iedereen. Fijn.
De wind trekt aan, met 22 knopen wind en een snelheid van gemiddeld 6,5 knopen gaan we lekker. Het is een relaxte, ontspannen dag, waarbij iedereen meer en meer ingeslingerd raakt.

ps. De miscalculatie van gisteren is natuurlijk door de alerte lezer opgemerkt. Bericht was geschreven om 3.00 uur 's nachts, is dat een goeie smoes...?

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Trossen los

We zijn onderweg. 21 Juni 2013, gooien we om 12.10 plaatelijke tijd in Halifax de trossen los.

Na een week van wasjes draaien, spullen opbergen, alles extra vastzetten, voorraad inslaan, wc poetsen, keuken schrobben, harpjes borgen, voorraad-vervoer regelen, grootzeilval vervangen, grabbag verversen, voorraad wegstouwen, schroefasrem repareren, gastank vullen, gehaktballen draaien, deze en ander vlees vacumeren, weerberichten bestuderen, water en diesel tanken..., zijn we nu dan vertrokken.
De laatste nacht mogen we gratis ligggen, in de haven waar we een avond ervoor getankt hebben. Erg fijn, vooral vanwege de rustige ligging en warme douche. Jammer dat het internet op de ochtend van vertrek niet werkt, het thuisfront gedagzeggen zit er daarmee niet in.

De zee is pittiger dan verwacht, overal witte kopjes op het water en 20 tot 25 knopen wind. Om 13.10 uur hijsen we de zeilen en gaat de motor uit. We varen ruime wind en met 7 knopen snelheid maken we een mooie start. Met name de mannen moeten even inslingeren, ook Ties slaapt extra lang in de middag. Om 17.10 is er geen land meer in zicht. De geschilde aardappelen wachten geduldig tot morgen, de magen zijn er nog niet aan toe. We krijgen een prachtige zonsondergang, gevolgd door een volle maan. Een helder verlichte nacht, met enkele sterren aan de hemel. Een vrachtschip van 299 meter lang passeert ons 's nachts op 1,34 mijl (is slechts 4x diens bootlengte!) afstand achterlangs. De grote oversteek is begonnen. We gaan naar huis.

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Halifax

In de mist komen we vrijdag in alle vroegte aan. Wat is het hier groen, mooi.
We leggen aan in een haven, alwaar we de immigratiedienst en douane bellen. De haven blijkt te duur te zijn voor ons, maar we mogen blijven liggen tot de douane aan boord is geweest. Daarna kunnen we verhuizen naar een mooring. Niet ideaal, want voor de oceaan-oversteek-voorbereidingen willen we graag aan een dock liggen. Eerst maar inklaren, daarna zien we verder. De douane is voor het eerst tijdens onze reis echt vakbekwaam, kritisch en tegelijkertijd oprecht geïnteresseerd. Een fijn warm welkom in het koude & druilerige Canada.
We nemen een douche nu we nog makkelijk aan de kant liggen, zetten zo ook de fietsen aan wal en gaan dan verliggen. Ties en ik blijven aan boord, terwijl Maarten & Martijn op de fiets op zoek gaan naar een goedkope, goede plek in Halifax. Heuvel op, heuvel af. Het lukt! Terwijl Martijn bijslaapt om bij te komen van zijn nachtshift, varen Maarten en ik Lola naar de andere kant van de stad. We mogen aan een stadskade liggen, waar het tarief normaal $1,75 per voet per dag is.... maar wij krijgen korting (halve prijs!). Fijn! Bij aankomst staat er een reserverings-bordje op de dock, met onze naam erop. Dat is nog eens fijn aankomen. Het weer is druilerig, maar wij zijn goedgestemd. Wat is het toch heerlijk om weer ergens aan te komen. En hallo, we zijn in Canada!

Zaterdag is het prachtig mooi weer en is de boulevard waar we aan liggen poepiedruk. We zijn een attractie. De aandacht is overweldigend en na een paar uur zijn we allemaal doodmoe van iedere keer ons verhaal vertellen. Toch levert het tegelijkertijd mooie ontmoetingen op. Zo komt een meneer die eerder op de dag met zijn kinderen een kijkje op de boot heeft gekregen, later op de dag een tas met Nederlandse producten brengen. "Om jullie welkom te heten in Canada en jullie zijn al zo lang van huis!" Hoe tof is dat! 's Avonds eten we op een grote Franse driemaster, Rara Avis, waar nu 25 man op huist. Straatmuzikanten voor de deur, we zijn geneigd om ook een hoed neer te zetten. De volgende morgen besluiten we om toch iets minder gastvrij te zijn, want we willen ook gebruik maken van het mooie weer en onze kluslijst voor vertrek verkleinen.

Het is nu zondag. Onder het genot van een kop koffie en de heerlijke ochtendzon, terwijl de eerste hondenuitlaters en joggers voorbijkomen, zetten wij met elkaar zaken op een rij die voor ons belangrijk zijn om met elkaar een fijne oversteek te kunnen maken. Het begint te kriebelen, in de goeie zin van het woord. Echt uitgebreid van Canada genieten, daarvoor moeten we zeker nog een keer terugkomen hier. Neemt niet weg dat we genieten. Genieten van de voorbereidingen, de laatste reparaties, de boodschappenlijstjes, ondertussen weer -doch trots!- vertellen dat de vlag, de boot en daarmee wij Nederlands zijn, wassen, spullen nog vaster zetten, een lijn vervangen... en aan het eind van de dag genieten van een welverdiend biertje, ergens in deze fijne stad.

Van Cape Cod naar Nova Scotia

'Beproeving.' Zo had de titel ook kunnen luiden.
Maandag vertrekken we rond het middaguur, met rustig weer. We varen op de motor rond de kaap en zetten vervolgens de zeilen op. Vrolijk zwaaien we Amerika uit. Onderweg naar Canada hopen we walvissen te spotten. "Wel naar het water kijken", zo luidt de enige -en later onmogelijk blijkende- tip. Nog geen twaalf uur later varen we op een hobbelende zee, hard aan de wind. De golven zijn verschrikkelijk, ziekmakend. We zien allemaal groen en geel. Regen en mist maken het zicht minimaal. We zetten de radar aan. Het is koud! Waterkoud.
Meerdere keren moet het zeil gereefd worden. Tot we op de fok en het grootzeil met 3 riffen varen. We oefenen om bij te liggen. Geen ideaal oefenmoment, maar ja, het het moet toch een keer. Bijliggen is een manier van zeilzetten, waarbij de boot zichzelf rustig op de golven kan houden, zonder snelheid te maken. Dit pas je toe wanneer het te hard waait, of wanneer je uit wilt rusten. Ht resultaat is niet optimaal, want we komen dwars op de golven te liggen en dat is alles behalve rustig. Toch maar weer vooruit. Slecht voor het moraal is ook de koers, die alle kanten op lijkt te gaan, behalve de goeie. De enige die zich echt goed staande houdt, is onze Lola. Zij danst over de golven.
Pas 24 uur later zwakt de golfslag wat af. Ties is de eerste die opknapt en weer gewoon gaat eten. De rest van de bemanning volgt en zo overwinnen we ook deze test. Het is lang geleden dat we zo ziek zijn geweest en het heeft indruk gemaakt. Woensdag kunnen we eindelijk mijlen de goeie kant op maken en smaakt een warme maaltijd weer. De mist en kou blijven. De kachel in de salon is een uitkomst en maakt de boot warm en knus.
Inmiddels is het donderdag- op vrijdagnacht. Buiten zien we weer geen hand voor ogen, behalve in de verte een streepje licht: Halifax. We zijn er bijna.

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

We varen terug naar Nederland.

Ik kan schrijven over het fijne Martha's Vineyard. Een prachtig mooi eiland, met grote huizen, vriendelijke mensen en veel groen.
Ik kan schrijven dat we inmiddels in Provice Town (Cape Cod) liggen, wachtend tot de eerste tropische storm voorbij is en we naar Nova Scotia kunnen oversteken.
Ik kan schrijven over de groepsdynamiek aan boord, nu Martijn met ons mee vaart. Waarbij we elkaar tegenkomen letterlijk en figuurlijk, maar gelukkig hebben we het bovenal erg fijn met elkaar.
Ik kan schrijven over het feit dat we vandaag twee jaar onderweg zijn. Ach, wat kan er in twee jaar van huis nu gebeuren? Heel wat, zo is gebleken.
Ik schrijf echter over datgene wat ons het meest bezig houdt op dit moment: onze beslissing om met Lola de oceaan weer over te steken, naar huis.

Lola is te koop.
Wij hebben altijd gezegd dat we de boot verkopen, zodra ons project erop zit. Ons plan was om twee jaar onderweg te zijn. Onderweg zijn veel scenario's over onze toekomst voorbij gekomen. Gaan we inderdaad na twee jaar terug? Blijven we langer weg en proberen we ergens werk te zoeken? Het voelt toch alsof we weer opnieuw beginnen en waar zouden we dat dan willen? En bovenal WAT gaan we dan doen? Er zijn nog steeds veel vragen. Na het overlijden van mijn broer stond voor ons 1 ding vast. We gaan na twee jaar terug naar huis, dus daarin volgen we ons oorspronkelijke plan.
Even hebben we gedacht om de Lola in Canada te koop te zetten en dan terug te vliegen. Daar zijn we dus van teruggekomen. We gaan Lola terug naar Nederland varen, Maarten, Ties, Martijn & ik. Vanuit Halifax (Canada) willen we naar Europa varen. Afhankelijk van het weer is dat rechtstreeks naar Amsterdam, danwel Ierland of Engeland. Alles staat dus op dit moment in het teken daarvan.
Dat is spannend, dat is groots, maar bovenal voelt het goed.

Long Island voorbij

Het lijkt of ik op een cruiseboot zit. Na New York is Ties ziek geworden en heeft voor het eerst van z'n leven flinke verhoging. Overdag lijkt het wel mee te vallen, maar 's nachts zijn zijn gloeiende wangen, gecombineerd met z'n onrust, niet slapen en op het hoogtepunt 40,5 koorts toch zorgelijk. Ondertussen varen we van plek naar plek, waarbij de stroming bepaald om welk tijdstip we vertrekken. Het gebeurd geregeld dat dit 2.00 uur of 3.00 uur is, waarbij ik dan bij Ties in bed blijf en de heren varen. Wanneer ik 's morgens op dek kom, zijn we ineens een staat verder. Van North Hamstead (Connecticut) naar Niantic, naar Block Island (Rhode Island), naar Martha's Vinyard (Massachusetts).
Het zijn intensieve dagen, waarbij Ties en z'n koorts centraal staat. Behalve Ties blijk je dan elkaar als ouder ook tegen te komen, want de inschatting van zijn ziek-zijn of de ongerustheid daarover, loopt nooit helemaal parallel. Na een telefonisch overleg met de Radio Medische Dienst in Nederland en tevens met mijn zus die verpleegkundige is, besluiten we het nog een nachtje aan te kijken. Ties knapt gelukkig op en hoest en snot op dit moment enkel nog wat na. Bovenal is hij vrolijk en bezig met het oefenen van zijn eerste stappen (en dat op een wiebelende boot—> arme jongen :-)

In Martha's Vinyard blijven we een paar dagen. Het is een mooi eiland en voelt relaxt.

ps. De foto's van New York waren gemaakt door Martijn in de bijboot. (Voor wie zich afvroeg hoe we die foto's hebben kunnen maken...)

Bye bye New York

New York. Slenteren, fietsen, metro in metro uit, winkel in winkel uit, weer struinen door de stad, musea bezoeken, super leuk weerzien van Femke vd Academie, hamburgers eten in een diner, mensen mensen overal mensen ...  

New York is super. New York is druk. Het is geweldig om in New York te wonen even, zo op de Hudson en nu is het ook weer heel fijn om onderweg te zijn op de boot, rustig op het water. 

Er staat weinig wind. We motoren op het gemak langs Long Island naar boven. Geregeld vertrekken we 's nachts, vanwege de sterke stroming (soms 10 km/u) die we graag de goede kant op mee willen hebben. We varen van gratis mooring naar gratis ankerplek. Vandaag aangekomen in Niantic, Connecticut, alwaar we zeer hartelijk ontvangen zijn door de plaatselijke jachtclub.

Joyce, we hopen dat je een goeie terugreis hebt gehad en Martijn is vreselijk vervelend nu jij weer weg bent. 

New York is geweldig!

In the Big Apple

Het is vrijdagavond 19.00 uur.
Het is bladstil, de weerspiegeling op het water is prachtig. We hebben al een tijdje land in zicht en inmiddels zien we de skyline van New York. De zon gaat onder, de lucht kleurt prachtig, de motor tuft rustig door. De avond valt in, de lichtjes van alle wolkenkrabbers verschijnen aan de horizon. We varen onder een grote brug, Verrazano, door. Het is best ingewikkeld om de boeien tussen alle lampjes te ontdekken. Het vrijheidsbeeld komt in zicht, we varen er vlak langs. Wauw. Ik laat de tranen gaan. Vrijheid begint in je hoofd en ik denk aan m'n broer.
Manhattan by night, indrukwekkend. We varen de Hudson op, onderweg naar 79 Street Marina. We pikken een mooring op en om 1.00 uur toasten we op een relaxte aankomst in New York.

Windkracht 9

Iets later dan voorspeld, gaat het woensdagmiddag langzaamaan harder waaien. De golven bouwen ook op en zo wordt het steeds onrustiger op zee. We schommelen heen en weer door de voordewindse koers. Onze snelheid liegt er ook niet om. Schuimkoppen ontstaan om ons heen, evenals murenhoge golven. De Lola surft over de golven en af en toe slaat er eentje op dek. De windvaan houdt het niet meer en we moeten geregeld bijsturen. Gehuld in een zeiljas en zwemvest staat ofwel Maarten of ik, aangelijnd, achter op dek bij te sturen. Dan kijken we of het electrische stuursysteem de golven aankan. Ook niet. Maarten stuurt ons handmatig door de golven, de wind wakkert aan. Het is verradelijk weer.
Wanneer het donker wordt, is de wind ietsjes afgenomen en houdt de windvaan het weer. We wijken van onze koerslijn af en houden de wind strak van achter. Bijsturen doen we later wel. 's avonds gaat het weer flink hard waaien. De wind giert door het wand, de golven klinken imposant, slapen is lastig.
De volgende morgen is de wind iets afgenomen, wat zijn gunstige weerslag op de golven heeft. Om acht uur maak ik Maarten wakker. Hij heeft nog weinig geslapen. Toch komt hij zijn bed uit om de bomen neer te halen en de koers te verleggen. We willen zo lang mogelijk snelheid behouden, voordat de wind weg zal vallen.

Inmiddels is het donderdag- op vrijdagnacht en varen we op de motor. Vanavond na het eten hebben we van honderden(!) dolfijnen rond de boot kunnen genieten. We hebben ze nog nooit in zulke grote getalen om ons heen gehad. Hele scholen springen uit het water. Samen met de weerspiegeling van de oranje- rode zon in het inmiddels weer kabbelende iets wat nagolvende water, is het een prachtig schouwspel.
Nog 113 mijl te gaan tot aan New York.

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Onderweg naar New York City

De nacht is donker. Bewolking, enkele sterren, geen maan te bekennen. Er is weinig wind, we varen op de motor. Wel staan het groot zeil en de genua uitgeboomd aan beide kanten, om het beetje wind wat we van achter krijgen mee te pakken. We varen ter hoogte van cape Hatteras, een beruchte kaap, 34'55.3 N / 75'41.9 W. Al eerder kwamen we langs kaap Look Out. Duidelijke naam. Piraat Blackbeard heeft vanwege de ondiepe wateren daar een van zijn schepen ooit verloren. Tijdje terug wel.
Morgen is er flinke wind voorspeld, tussen twee windstiltes in. Dan zouden we mijlen kunnen maken naar het Noorden. 18 Mei komt Joyce aan in New York, Martijn z'n vriendin, dus we gaan ervoor om dan in New York te zijn.
NYC. Een bijzondere bestemming.

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Beaufort bevalt

Het is zondagavond 20.00 uur. Ties ligt heerlijk te slapen, Martijn is onze FOR SALE vlag aan het verven en Maarten bevestigt de zojuist gerepareerde huik om het grootzeil. Een muzikant speelt op de boulevard (op 50 meter afstand van de Lola) van Beaufort een lekker deuntje op zijn gitaar en de lucht voor me gloeit prachtig na van de heerlijke zon. Er liggen een tiental grote (soms belachelijk grote!) motorjachten om ons heen, veelal potsierlijk verlicht. Het weer is rustig, de avond koelt fijn af. De 18e eeuwse huizen van het dorp staan er in de avondschemer mooi bij.

Afgelopen weekend hebben we kunnen genieten van een muziekfestival in het dorp. Het is een relaxt dorp en de mensen zijn zeer vriendelijk. Vandaag konden we een auto lenen van de heren van het Dockhouse. Eigenlijk geven ze de auto enkel aan haven -dus betalende...!- gasten mee, voor ons maken ze een uitzondering. Ties z'n allerschattigste glimlach heeft er wellicht mee te maken. Martijn, Ties en ik doen grote boodschappen. Frisdrank, luiers, aardappels, yoghurtjes, bier, we laden de auto vol en sjouwen alles naar de bijboot, vanwaar we het naar de voor anker liggende Lola toevaren en alles weer in de luiken wegstoppen. Als dank geven we de havenmeesters onze laatste Mahi Mahi, waar ze zeer content mee zijn. Zo genieten ook zij mee van onze eerdere grote visvangst, evenals de helft van de boten hier in het ankergebied, waar we onze vis eerder aan hebben uitgedeeld.

Beaufort

Donderdag- op vrijdagnacht zijn we om 3.00 uur aangekomen in Beaufort. De ankerplek aanlopen in het donker was spannend, maar ging goed. Vrijdag hebben we het dorp wat verkend, behoorlijk wat mijlen te voet gemaakt. Later meer. Eerst bijslapen.

3 x raak

We varen ruime wind, het zonnetje is prettig en de golven zijn ook vriendelijk. Wat een heerlijke dag op zee.
Prrrrrrrrrrrrt, de hengel slaat aan! Al rond een uur of tien vangt Maarten een Dolphin fish, een prachtig fel geelgoudgroen gekleurde vis, ookwel Mai mai genaamd. Bovendien is het een smaakvolle vis en de maat is zeker goed voor twee maaltijden voor ons drieen. 's Middags heeft Maarten weer beet, eenzelfde vis. Nog voordat we kunnen besluiten om de hengels nu dan binnen te halen, hangt er een mannelijke Mai mai aan de andere lijn. Het is een joekel en hij geeft zich niet zomaar gewonnen. Maarten wint. De koelkast ligt nu bommetje vol met lekkere vis en bij hoge uitzondering wordt dit zelfs met een biertje op zee gevierd.

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Dobberen

Het is woensdag 8 mei 1.38 uur. We zitten op zee, onderweg van Sint Augustine naar Beaufort. Maandagochtend zijn we in alle vroegte vertrokken. Midden op de dag valt de wind al weg en voor het eerst kiezen we ervoor om op het water af te wachten, zonder de motor bij te zetten. Dobberen dus. Het water om ons heen wordt steeds vlakker en de buitentemperatuur steeds aangenamer. Ties krijgt een bad en we dobbelen wat. De vrachtschepen komen redelijk vlaklangs, we liggen gelukkig echt net buiten een vaarroute.
Maandagavond trekt de wind aan. We zijn veel met de zeilen bezig, want de wind is wisselvallig. "Dolfijnen!" Tot drie keer toe. Ze springen een enkele keer zelfs helemaal uit het water. Ook zwemt er een babydolfijn. Prachtig. Eerder hebben we ook al kwallen, meeuwen, een zwaluw, vliegen (!!!), gevangen vis (soort nog onbekend) en mogelijk een walvisrug in de verte gespot...
Vannacht lopen we voor het eerst met drie personen de wacht, wat ons ineens een heel luxe wachtschema geeft.

De boot glijdt gestaag door het water in deze maanloze, donkere nacht. Er staat een aangename doch zachte bries en toch lopen we zeven knopen. Sinds een paar uur zijn we in de golfstream terecht gekomen en neemt de zee ons als vanzelf mee.
Plankton ligt op in de golven, bliksem in de verte, het geluid van kabbelend water. Duizenden sterren aan de hemel, een vallende ster.

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Storm

Oei oei wat een woei!
We liggen in de haven van Sint Augustine. Maandag zijn we hier met windstilte aangekomen. Veel dolfijnen gezien onderweg, geen walvissen. We liggen aan een mooring in een hele fijne haven.
Het weerzien met onze vrienden Pete & Kourtney is erg leuk. Sint Augustine is een prachtig oud stadje, de haven is heerlijk, de faciliteiten geweldig.
Woensdag hebben we Martijn opgepikt in Jacksonville, met een gehuurde auto. We hebben het super gezellig en zijn veelal doorweekt, want het weer is er niet beter op geworden. De Lola heeft een extra mooringlijn gekregen, we zijn met de Marina-taxi naar land gegaan en zitten nu wat op internet, terwijl de was draait.
Tijd voor lunch nu en de komende dagen is het wachten op mooier weer en vooral ook goeie (en iets minder) wind.

Florida

West Palm Beach doet ons aan Miami Vice denken. De dure sportvissers-boten, de palmbomen en duren huizen aan het water, alleen Don Johnson ontbreekt.
Vrijdag zeggen we Bill & Leslie en West Palm Beach in alle vroegte gedag. Een groep van zeker 25 dolfijnen zwemmen een groot stuk met ons mee. Dat is feest. We maken een heerlijke dagtocht naar Fort Pierce, waar we om 17.00 uur ons anker uitgooien en een biertje opentrekken.
De dag erna gaan we op zoek naar de grootste tweedehands bootwinkel van de US. We doen dit lopend, wat zeer optimistisch is in dit land. We zien ook slechts een enkele andere wandelaar. Terecht ook, want de zon is fel en een stoep blijkt een zeldzaam ding.
Wanneer we bij Allen's diner een kop koffie drinken (een typisch Amerikaanse highway-koffie-tent zoals je die kent uit films) en ondertussen in de yellow pages het adres van de bootwinkel zoeken, wordt ons een lift aangeboden. Want wandelen met die hitte EN een baby, dat kan toch zeker niet. Super lief. De winkel is inderdaad heel groot, de buit voor de Lola bescheiden klein.

"Whale critical habitat", in dat gebied varen we nu reeds enkele uren, inmiddels zondagnacht, op weg naar St. Augustine. Ik schrijf dit bericht tijdens mijn nachtwacht, dus veel walvissen zal ik nu niet zien. Wel een manatee gezien trouwens (= een log zeedier die veel in Florida voorkomt), in de haven van Fort Pierce.
Cape Canaveral zijn we ook zojuist gepasseerd. "Pas op voor neervallende raketonderdelen!" staat hier op de kaart vermeld, doe mij dan toch maar een walvis.

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

In Amerika

Met flinke kracht en een mes ram ik een blik open. Een blikopener! Die hebben we al een tijdje niet meer aan boord.
We zijn twee maanden in Nederland geweest en terwijl we daar alles konden kopen, wisten we echt niet wat we ook alweer nodig hadden. We zijn nog maar net aan boord, of ik ontdek 1 van de dingen. Een blikopener. Lekker belangrijk.

Alweer een week geleden zijn we in Manjack, op de Bahama's aangekomen. Het is fijn om thuis te komen op de Lola. Twee vluchten, een taxirit, een hotelovernachting, nog een taxirit, nog een vlucht en een tocht per speedboot is er voor nodig om weer op de Lola te geraken. De reis verloopt gesmeerd.

We overwinnen de hitte, de muggen en de jetlag in een paar dagen.
Maarten repareert de kapotte dynamo, een nieuwe V-snaar zoeken we op Green Turtle, brood is er alweer gebakken en verse vis gevangen. Miss Luna heeft een goede logeerpartij achter de rug en wil ons nog kennen.
Manjack zeggen we zondagmorgen met een lach en een traan gedag. Enerzijds vanwege de bijzondere tijd en fijne ontmoetingen op Manjack. Anderzijds omdat de wereld er voor ons bij aankomst op Manjack nog zo anders uitzag dan nu.
Na een tocht van 28 uur met een hoop bliksem, vervelende golven en harde regenbuien, verschijnen wolkenkrabbers aan de horizon. Het land is nog niet zichtbaar, enkel deze hoogbouw, die in de ochtenddauw een spookachtige eerste indruk van West Palm Beach, Florida, geven. Maandag 22 april 2013 komen we om 11.00 uur in Amerika aan. De douane is alles behalve vriendelijk. Het is gedoe met veel formulieren en veel wachten. Welkom to the United States of America.

We zijn weer onderweg

Groenland, vanuit het vliegtuig. 

Maandagmiddag zijn we weer op de Lola. 

Terug naar de boot

Veertien april tweeduizenddertien vliegen we met zijn drieën terug naar onze Lola. Dat is inmiddels al bijna.

Mijn overleden broer heeft de boerderij van mijn ouders jaren geleden overgenomen. Behalve dat er verdriet is, moet er dus ook veel geregeld en besloten worden en ondertussen worden er gewoon lammetjes geboren. Het boerenbedrijf raast door. Het is ingewikkeld om onder deze omstandigheden naar onze boot terug te keren. Wij moeten echter ook terug naar huis en ons huis ligt nu eenmaal op dit moment in de Bahama's. Raar, maar waar.

Ik schrijf niet veel op ons blog. De reden is simpel. Dit blog zijn we namelijk begonnen om een reisverslag te maken voor het thuisfront en iedereen die ons volgen wil. Ons leven wordt nu beheerst door andere dingen dan onze reis. Wanneer we weer onderweg zijn, laten we weer meer van ons horen.
We gaan terug naar Lola en Miss Luna. Hoe onze vervolgroute eruit komt te zien...daarover later meer.

Rommelen en regelen

Ik zit achter de computer bij mijn ouders. Mijn vader zit voor de buis met Guus Meeuwis, mijn moeder legt een puzzel, Ties ligt boven lief te slapen evenals mijn nichtje Nadine. Nadine komt een nachtje logeren, want ze heeft nog wat Ties-tijd in te halen. Gezellig. Maarten heeft vandaag hout kort gezaagd met mijn pa en zo rommelen we wat aan.

We hebben Ties ingeschreven in Eindhoven, dat viel nog niet mee. Bonaire is een speciale Nederlandse gemeente, maar staat op het stadhuis in het computersysteem alleen vermeld als zijnde buitenland. Gelukkig is de mevrouw erg behulpzaam en lukt het toch om Ties in te schrijven. Zodoende heeft hij een sofinummer gekregen en bestaat hij nu ook op papier voor het Nederlandse systeem. Handig.
We vallen geregeld net tussen wal en schip met ons uitzonderlijke reis- en geboorteverhaal en daarmee ook met de dingen die geregeld moeten worden. Onze tactiek om met een grote glimlach dringende verzoeken te doen helpt meestal, evenals Ties meenemen.

(t)huis

We zijn overal en nergens thuis. Beide ouders hebben -zowel in Eindhoven, als in Bodegraven- een bed voor ons klaarstaan en er liggen wat kleren. We pendelen heen en weer, mits de gezondheid dat toestaat. Ties heeft al dagen een snothoofd, met een verstopte neus plus ontstoken oogjes en ook Maarten is ziek. Ons eigen huis is verhuurd en ons echte thuis nu, op de Lola, ligt in de Bahama's.
We zien veel vrienden en familie. Ties wordt met groot enthousiasme ontvangen. Toch klopt het niet en hangt om alles een dikke rand van verdriet. Ons dagelijks leven van nu hoort immers niet hier te zijn. Raar is het.
Uiteraard genieten we ook van het weerzien en de gezelligheid, we zijn er immers nu toch.

Verder.

We zijn inmiddels een kleine twee weken in Nederland. Het zijn rare weken, uiteraard.
Met de gezamenlijke families, hebben we mijn broer een mooi afscheid gegeven. Zo ongelooflijk definitief, dat is nog altijd moeilijk te bevatten. Mijn broer is uit het leven gestapt. Wij blijven achter met een grote leegte, pijn in ons hart, veel vragen, gedachten, gevoelens en vooral een immens groot verdriet.

Ik heb veel gedroomd over onze aankomst als gezin. Met z'n drietjes arriveren in Nederland. Deze versie zat daar niet bij... Ties zorgt voor de nodige afleiding en met zijn vrolijkheid lijkt het alsof we toch wat zon mee hebben kunnen nemen uit de Bahama's. Hij ziet veel nieuwe gezichten en ondergaat dat gestaag.
We zijn inmiddels ook een paar dagen in Eindhoven, onze thuisstad. De virusjes vliegen ons om de oren en dus snotteren we wat af. Moe en ziek, hebben we de laatste dagen vooral bijgeslapen en ook praktische dingen geregeld.
Hoe nu verder. We weten het nog even niet. Alles op z'n tijd.

Geen tekst

Lieve lezers,

Wij zijn onverwacht, halsoverkop naar Nederland gevlogen in verband
met het onverwachte overlijden van mijn broer, Melvin Stolwijk. Iedere
tekst doet tekort aan de situatie. Donderdagmiddag hebben we het
nieuws gehoord, we waren toen in Marsharbour. Zaterdagochtend zijn we
in Nederland aangekomen. Onze boot hebben we in goede handen achter
kunnen laten.
Woorden schieten tekort.
De komende dagen staan in het teken van zijn afscheid.

Daan

HET wrak

Zie hier het wrak waar we onze nieuwe giek vanaf gehaald hebben. 

partytime

Bill heeft een grote werkplaats, waar Maarten zich kan uitleven. De lieren en geleiders haalt hij van de oude giek. Sommige dingen zitten behoorlijk vast, maar met een beetje slijpen en boren komt alles toch los. Het beslag past niet helemaal dus moet we nog meer boren en slijpen. Ttwee dagen later is hij klaar en dus blazen we zaterdag luid op de toeter en hangen de vlaggen uit—> de nieuwe giek is bevestigd, het grootzeil zit erop en alles past! Echt te gek!
We geven dan ook een boomparty, ter ere van onze nieuwe 'boom' ofwel giek. We hebben Bill frietjes beloofd en maken op het strand voor iedereen friet. We schillen 15 kg aardappels, snijden ze, koken en bakken alles voor om ze vervolgens af te bakken. Amerikaan Richie komt spontaan met twee enorme biefstukken, of we even een vuurtje kunnen maken. Van anderen zijn er salades, groenteschotels salsa's en chocoladetaarten. Dit alles met groot succes. De frietjes smaken geweldig! Er komen nieuwe boten aan en iedereen wordt meteen op het strandfeestje uitgenodigd. Abby, van een andere boot, is morgen jarig en daarom heeft weer iemand anders feesthoedjes meegenomen en maken we er ook een surpriseparty van voor Abby. Het feestje begint om 15.00 uur tot diep in de nacht.
Ties vindt gezelschap ook geweldig en gaat van hand tot hand, terwijl ik Maarten met de frietjes help.
Het is fijn dat we naar de kant toe kunnen, want Ties z'n tanden lijken door te komen. Ook wil hij nieuwe dingen ontdekken. De boot is maar saai, zo lijkt het. Buiten is er altijd wat te zien, dus we spenderen veel tijd op het strand en op het gras aan de kant. De aandacht op het feest leidt hem ook af van z'n tandpijn en al kauwend op alles wat hij kan vinden, geniet hij ook van het gezelschap.
Tot zover onze zaterdag.

ps Nieuwe foto's en film op de website.

Manjack Magic

Op donderdag de 30ste januari arriveren we op Manjack. Aude ziet ons ankeren en herkent de Lola. Op de VHF begroeten elkaar vast enthousiast. We zijn met uitzonderlijk slecht weer -voor hier- gekomen. Harde en koude wind. Maarten gaat gedag-zoenen en Aude speelt over de VHF een welkomsliedje voor Ties. Vandaag gaat de wind naar het noorden draaien. We zijn aan boord als dat gebeurd en het is ongelooflijk hoe snel hij draait. We liggen nu goed beschut en gaan met elkaar, via boot Jazz, naar de wal. Benen strekken.
Op het strand staan wat mensen. Er liggen een viertal boten en we ontmoeten het grootste deel van de bewoners al meteen hier. Sommigen wonen hier een paar maanden in het jaar, anderen al een jaar. Bill woont op het eiland en als Maarten zijn zakmes meteen repareert, stopt hij Maart meteen een biertje in zijn handen. Welkom op Manjack. We krijgen een snelle rondleiding en ontmoeten in de prachtige tuin Bill's wederhelft, Leslie. Zij heeft net chocolade-fruit geplukt en als ik even later een vogeltje uit mijn hand laat eten bij hen op de veranda, krijg ik deze hemelse modder meteen onder mijn neus geduwd om te proeven. Hun huis is ongelooflijk mooi, evenals de tuin en allemaal zelf gebouwd. Ieder jaar opnieuw moet er weer veel opgebouwd worden, want hier komt ieder jaar wel storm over in meer of mindere mate. Bijzonder gastvrije mensen en in deze baai helpt iedereen elkaar sowieso met alles.
Al gauw vertellen we dat we op zoek zijn naar een nieuwe giek.
"Oh," reageert Bill, "er ligt een wrak 15 mijl verderop, ook 45 voet lang, daar zit nog een giek op, dus..."
Inmiddels zijn we vijf dagen verder en hebben drie dagen met z'n zessen op de Lola vertoefd. Aude & Jeremy en haar broer en diens vriendin. We eten wederom zelf gevangen vis en kreeft. Aude en Jeremy doen dat hier al een jaar lang. Het is een te gekke manier van leven. De afwas gebeurd met zout water en droogt op in de zon aan dek. Het is vol en gezellig op de boot. Tevens heb ik vaker m'n handen vrij met al die 'babyzitters' om me heen. Da's ook heerlijk! De heren zwemmen met de haai die we onderweg tegenkomen, we snorkelen, sprokkelen hout op het eiland voor een kampvuur op het strand en slapen 's nachts zoet van alle activiteiten en de rum.
En de giek? Die hebben we! Na een jaar overal rondgekeken te hebben, de laatste waren in het Spaanse water in Curacao en een wrak in de haven van Santiago de Cuba, vinden we hier in the middle off nowhere een nieuwe giek. Ongelooflijk.

Bill noemt dit 'The Centre Off The Universe." Als je iets echt heel graag wilt en/of nodig hebt, dan komt het naar je toe op het eiland Manjack; Manjack Magic.

Pech tussen de ondieptes

We hebben Staniel Cay vlot weer verlaten, dat kwam qua wind zo uit.
We hebben onze koers uitgezet naar de Abaco's, Manjack om precies te zijn. Twee Franse zeilvrienden, die we in de Canarische eilanden ontmoet hebben, hebben ons uitgenodigd. Zij zijn reeds een jaar op Manjack. "You must come here! It's Paradise!" Zo'n mailtje kun je niet negeren en dus gaan we die kant op. We vertrekken een uur voor hoogwater, zodat we nog los zullen komen, mochten we de zandgrond raken. De wind is goed, we zetten de genua op en zeilen gemoedelijk naar Fowl Cay. Koraaltuinen, rotsen, zandbanken en stroming maken de laatste halve mijl zeer uitdagend, zwakjes uitgedrukt. We varen in 4 knopen stroming, kijken goed naar het heldere water, op de kaart en dieptemeter. Er zwemt een dolfijn naast ons! Hup nog net onder de 1.40 meter door, die we nu nog onder de kiel hebben. Wauw! We hebben geen tijd om hem te volgen, moeten ons hoofd erbij houden. De dolfijn is waarschijnlijk op tonijnjacht. Zouden we ook wel willen. Opletten! Er komt een bocht aan en na die bocht zien we het water wild kabbelen. De stroming en het rif zijn door de gekke waterbewegingen goed te zien. De bocht is krap en de ingang van het baaitje nog kleiner. Nog 70 cm onder de kiel, allemaal volgens kaart. Toch bijzonder weinig. Overigens hebben we de genua al ingerold, we doen dit op de motor. Eenmaal in de baai keert Maarten de boot strak om, met nog net een meter onder de kiel. De zon staat laag, de boot draait mooi om, anker uit en ja, we liggen mooi in de wind. Als we genoeg ketting hebben gestoken, zetten we -zoals altijd- de motor in zijn achteruit en geven steeds meer gas. Zo checken we of we goed vast liggen. In deze baai voelt deze routine manoeuvre een stuk griezeliger dan normaal: Twintig meter afstand van een groot rif waar de golven wild op stuk slaan. Het gaat goed. We liggen. We genieten met z'n drieën van de zonsondergang en een warme maaltijd.

We vertrekken rond zes uur. De tocht verloopt voorspoedig, we varen op zee en hebben weer diepte onder de kont. Lekker. Aan het eind van de dag varen we alweer de ondiepte in. Als we zo doorgaan, bereiken we tijdens het laatste licht van de dag nog net het volgende spannende stuk, the fleeming channel. Tussendoor passeren we ook nog een ondiepte, 2.70 meter zegt de kaart en wij steken 2.10 meter. Gaat net. We willen het zeil vast inhalen en de ondiepte met motor betreden. Mochten we vastlopen, dan kunnen we de motor sneller af- of in zijn achteruit zetten, dan wanneer we aan het zeilen zijn. Maarten ziet een alarm op het motorpaneel afgaan. Een alarm?!
"Motor uit!"
Er is iets niet goed. Wat precies, dat is onduidelijk. En dat terwijl we bijna op een erg ondiep stuk komen. Maarten duikt de machinekamer in. Hij kijkt van alles na en kan het euvel nog niet vinden. Wat te doen? We besluiten dit stuk toch door te zeilen en de dieptemeter in de gaten te houden. Ik kijk goed naar het water of er koraal ofwel een rotspunt te zien is. Als het water donker kleurt, zit er iets dergelijks en stuur ik er omheen. De relaxte tocht is voorbij. Dit is alles behalve relaxt.
Na een uur gooien we toch het anker uit om tijd te winnen. Rust in de tent. Even later blijkt dat een van de dynamo's 32 volt geeft inplaats van 24V, hierdoor kan er van alles mis gaan tot brand aan toe.
De regulator van de dynamo is waarschijnlijk stuk. We besluiten uit te wijken naar Nassau, niet onze favoriete stad, we hebben gehoord dat het een crimineel oord voor rijke toeristen is waar de cruise-schepen in een rij liggen, zodat de gasten kunnen zeggen dat ze op de Bahama's geweest zijn.
Na een half uur bedenkt maarten een oplossing om toch de accu's te kunnen laden met de andere dynamo. Blij koersen we weer op Manjack af. Al met al zijn we te laat om in daglicht door een nauwe zeestraat te varen, de doorgang is maar 50 meter breed en de klippen liggen net onder de oppervlakte. Ook is er geen enkel baken of lichtje. We kijken nog eens naar het weer en besluiten dat het ook niet veilig is om onbeschut voor de harde wind hier voor anker te gaan. In het donker varen we door het Fleeming Channel, onze kaarten en getijdenschema's blijken te kloppen en na een uur zigzaggen tussen de schuimkoppen door, bereiken we open zee, pfffff. Alles gaat goed en wanneer we de volgende dag, donderdag, om 14.00 uur met harde wind in Manjack aankomen, blijkt al snel dat we de juiste keus hebben gemaakt. Wordt weer vervolgd.

Op pad, irrrritatie, James Bond en haaien

Afgelopen zondag zijn we weer verder gevaren. Er zat een weergat, waardoor we verder naar het Noorden konden varen. We vangen een grote Wahoo (= soort lange tonijn) onderweg: 1.24 meter lang (om precies te zijn)! We ankeren in Galliot Cut en vragen via de marifoon of iemand, van de andere drie boten die daar liggen, een stukje vis wil. Het is namelijk veel te veel voor ons samen. Er wordt enthousiast gereageerd door een vijftal mensen, die op twee boten met elkaar opvaren. Zij stellen voor om op het strand de vis gezamenlijk op een vuurtje klaar te maken. Super! Het kampvuur is prachtig en de mensen zijn heel gezellig. De flessen rum worden opengetrokken en zo is het feest op het strand.

"Jij stouwt alle kasten vol!"
"Jij doet nooit iets in de keuken, dus waag het niet te zeuren nu!"
"Jij..."
"Nee, jij dan..."
Soms is de boot klein en hebben we als zelfstandig ondernemers het lastig met het feit dat je in dit bootleven altijd rekening met elkaar te houden hebt en niets of nauwelijks iets zelfstandig kunt ondernemen. Soms wordt je ook gewoon strontziek van het rekening houden met de ander. We hebben onze harten weer even gelucht en het mooie van dit bootleven is, dat we elkaar ook bij een irritatie niet kunnen ontlopen. Een ruzie praten we dan ook snel weer uit, want de boot is veel te klein om lang negatieve energie op te hebben. Zeker op de mooie Bahama's.

Maandag naar Staniel Cay gevaren, waar wilde varkens op het strand liggen en naar je boot komen zwemmen om te schooien. Heel bizar. Ook de plek waar de James Bond film 'Tunderball' is opgenomen in een mooie grot. De grot is mooi, maar er dreven ook 30 toeristen in rond. Het zwemmen met de haaien, wat Maarten gedaan heeft, was daarintegen wel imposant.

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Verwaaide dagen

Het waait en het waait en het waait. Daarom liggen we nog steeds in George Town. Het is hier een soort drijvende camping voor booties. Canadezen die hier de hele winter verblijven om de kou in Canada te ontvluchten en Amerikanen die hier zes maanden per jaar pensioen houden. Samen met de Italiaanse boot voor ons, vormen wij de uitzondering als Europeanen. "Zijn jullie helemaal uit Nederland komen zeilen? Waaaaaaaaauw!" en dat dan 10 keer per dag, op z'n Amerikaans. Chicken Bay is de bijnaam voor deze baai kwamen we achter, en daarmee zijn wij ineens helden. Erg grappig.

Nadat ik de Italiaanse Marco had gevraagd om een goed pizzarecept, waren we gisteravond uitgenodigd om deze te komen eten op hun boot. Hij reist samen met Deborah en hun 9 maanden oude Nicolas. Het is leuk om te zien hoe zij een "kooi" in de salon hebben gemaakt, met kussens en een net. Ties is even groot als Nicolas, maar in gedrag is Nicolas duidelijk ouder (hij kan wel zachtjes doen... :-). Het is een gezellige avond, met verse Parmazaan, heerlijke Italiaanse 75% (!!) chocolade, baby/bootpraat, een fabuleus Italiaans toetje -crostata- en een totaal mislukte pizza. Marco baalt er zo van, dat we vandaag ragout, een pastasaus, krijgen. Totaal overbodig, maar super leuk en waarschijnlijk erg lekker!

Vanmorgen heeft Ties het zwaar en aangezien hij wandelen altijd fijn vindt, gaan we er vanmiddag weer op uit. We lopen naar de andere kant van het eiland, da's 10 minuten. Daar ligt een prachtig strand. De golven slaan kapot tegen het rif, ze zien er imposant uit zo aan de oostkust. Onderweg ernaartoe lopen we per ongeluk door iemand z'n tuin. Of beter, over een strandje wat aan iemand z'n huis grenst. We worden uitgenodigd om een Old Bohamian House te komen bekijken. En zo zitten we ineens aan het eind van de middag aan de thee bij Amerikanen die hier 26 jaar geleden zijn neergestreken. Het roze huis is prachtig, evenals het 'landgoed' eromheen. Even uitwaaien brengt zo weer een bijzondere middag met zich mee.

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Storm in de Bahama's

Woensdagnacht 23 januari, 4.30 uur. Ik ben Ties aan het voeden, als Maarten wakker wordt van ons. "Ik hoor de dingy niet meer." Nee toch! Samen gaan we buiten kijken en ja hoor. Het weer is vannacht al slecht geworden. Er staat een harde wind en deze heeft onze bijboot meegenomen. "Hoe kan dat nou?" We hebben gisteravond nog bezoek gehad, een gezellige avond waarbij na afloop iemand misschien even het verkeerde touwtje heeft losgemaakt? Zelf een te slordige knoop gelegd? We weten het niet. Weten wel dat onze bijboot, inclusief motor weg is. Shit!
Slapen lukt niet echt meer, we doen wel een poging. Ties wint. Na een speel-halfuurtje (Da's gezellig! Papa en mama allebei wakker zo midden in de nacht...) vlat hij weer heerlijk in slaap. Hij wel. Om 6.10 uur is de ochtendschemer groot genoeg om op pad te gaan, maar ja, met wat? Er liggen hier in George Town zoveel boten, dat er iedere ochtend om 8.00 uur een cruisers-netje is. Dat duurt ons te lang en ik probeer het op drie kanalen:
16, voor noodgevallen
72, daarop is het cruisersnetje
68, dit kanaal luistert de halve vloot hier uit.
Of iemand ons van een dingy kan voorzien, om de onze te gaan zoeken...geen reactie. Vijf minuten later zie ik beweging op een boot voor ons. Ik ga naar het voordek en begin te zwaaien. Hij ziet m e en nadat we even geschreeuwd hebben: "Channel 69 please!" leent hij meteen zijn bijboot uit en zegt dat we ons geen zorgen hoeven te maken. "Dit gebeurt wel vaker en ze worden altijd gevonden." Hij krijgt gelijk. Maarten vindt onze dingy, nog volledig intact, terug. Fijn!!! Er zitten hooguit een paar extra schrammen op. Blij blij blij

Harde wind, bewolking en een regenbij sieren de 23ste januari 2013 op. Maarten z'n moeder, Maike, wordt 65 vandaag. We bellen haar met de satteliettelefoon op. Liever hadden we internet opgezocht in de stad, maar daarvoor moeten we 10 a 15 minuten met de dingy varen en de golven staan daarvoor veel te hoog. Dus we zingen kort en eten een feestlunch ter ere van haar verjaardag op onze Lola.
Dan lijkt er iets voorbij een raampje te vliegen. ?! Even kijken. "We krabben!" Motor starten, anker ophalen, bijsturen. We zijn echt net op tijd. Hadden we drie meter verder naar achteren gedreven, dan waren we mogelijk op een andere boot gebotst. Pfff, wat een dag. Er zit gras in ons anker. We ankeren opnieuw en we moeten verkassen om te zorgen dat het anker zich stevig ingraaft. Drie dolfijnen, waaronder een babydolfijntje, zwemmen gezellig naast de boot. Wauw. Het is een dag van uitersten. We waren eerst van plan om vandaag weg te varen, maar de harde wind is een dag eerder gekomen dan voorspeld was. We wachten op beter weer en maken dan een plan wat betreft onze route.

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

In de wasserette

Herrie om me heen van draaiende wasmachines en drogers. Ties is in slaap gevallen. Op de tv de inauguration van Obama. Dat is lang geleden dat ik nieuws heb gezien! Ondertussen tik ik vast een bericht voor de website. Multi-tasking nu Ties even slaapt. Zo gaat dat overal volgens mij met een ukkepuk, ook onderweg met een boot.
We liggen naast het zogenaamde volleybal-strand. Ik hoop vanmiddag een balletje mee te meppen. Niet dat ik daar goed in ben, maar even sporten lijkt me heerlijk! We proberen veel te bewegen en dat gaat prima, maar het mag altijd meer. Daarbij is het dan -naast wandelen- voornamelijk zwemmen en er zijn ook in deze baai gisteren nog haaien gespot vlakbij onze boot, wat zwemmen iets te spannend maakt.
Vanmorgen hebben we al "grote boodschappen" gedaan. Afhankelijk van de prijs van het product, hebben we verse spullen ingeslagen. De kar was dus helemaal niet zo groot. Geen chocolade, of lekkere koekjes, zelfs fijne toast is duur! Wasa crackers kosten $7,- !! We gaan lekker onze voorraad opmaken, daar zijn de Bahama's goed geschikt voor! En dan gauw weer naar een baai waar Maarten kan gaan vissen. Niets zo heerlijk dan vers gevangen vis.
Er liggen hier super veel boten. Gisteren een Italiaans stel ontmoet met een baby van 8 maanden oud. Leuk om relatief veel baby's (al drie anderen ontmoet!) om ons heen te hebben. De was is bijna klaar. Dan nog even berichtjes binnen halen bij het internetcafe, dan met de bijboot alles naar de boot sjouwen, alle boodschappen opruimen, was opvouwen, tussendoor volleyballen, tussendoor broodbakken als het lukt. We hebben een heerlijk drukke dag!

Weer even internet in George Town

Ragged Island

George Town moet eigenlijk George dorpje heten, zonder dat lullig te bedoelen. Ik had ik mijn hoofd om te kunnen schrijven dat we weer in de bewoonde wereld zijn, maar dat voelt maar deels zo. Het stadje valt tegen. Wel is er een supermarkt, waar we selectief wat verse (joepie!!!) dingen inslaan. Een appel kost een dollar, een blikje bier twee. Dus veel inkopen doen we niet,  we proberen het te beperkten tot het broodnodige. En een giek hier vinden...? Waarschijnlijk niet, helaas. 

7 December hadden we voor het laatst internet. De vele berichtjes die we hebben, ineens weer facebook, kort even op skype met m'n zus & gezin (fijn!) tot de verbinden wegvalt...we krijgen het niet allemaal 123 bijgewerkt. Hoeft ook niet. 

Er staat weinig wind de komende dagen, dus we blijven hier nog even. Nieuwe mensen ontmoet op het strand, oa Canadese Elliot van negen maanden oud, en ook de Isla Bonita is hier gearriveerd. We vermaken ons wel. 

Onderweg naar George Town.

Net in het donker komen we woensdagavond aan in Flamingo Cay, om daar te eten en te slapen. We varen in alle vroegte weer door, met een rustig windje. De genua staat op en ook hijsen we de licht-weer genua, waar we een stagzeil van gemaakt hebben. Samen met de bazaan werkt dit goed en vervangt het ons groot-zeil. Er is weinig wind, dus de gewone genua rollen we alweer snel in, om vervolgens de genaker te hijsen. Binnen twee uurtjes valt de wind echter helemaal weg en moeten we op de motor verder. Wat is het kalm op het water. De motor spint als een jong katje. Wat is het toch fijn dat hij zo goed loopt.
We varen door ondieptes. Het is merkwaardig hoe snel we het normaal vinden dat we maar twee meter water onder de kiel hebben. We maken ons pas zorgen als er minder dan 1 meter water diepte is. Ook dat komt vandaag geregeld voor. We moeten dus om beurten goed opletten. Door het kalme weer kunnen we ook lekker rommelen aan boord. Maarten vangt een tonijn. Ties krijgt een badje in de kuip en ook komen er verse broodgeuren uit de keuken. Af en toe is het spannend, maar het is vooral genieten van het bijzonder heldere water, waar we zo geleidelijk doorheen glijden. We hebben slechts 1 keer eerder op een soortgelijk, extreem rustig water gevaren en dat was op het kanaal tussen Engeland & Frankrijk. Toen waren we net vertrokken, dus da's een tijdje geleden.
Ook nu komen we in het donker aan bij de volgende ankerplek. Met nog 38 mijl te varen naar Georgetown, vertrekken we morgen (vrijdag) weer vroeg, zodat we aan het begin van de middag aankomen. Tot 17.00 uur kunnen we binnen de normale openingstijden inklaren en daarna geldt er een avond- danwel weekendtoeslag om in te klaren. Dat geld geef ik liever aan verse groente en fruit uit!

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com